Şu an da ağlıyorum falan nasıl desem.. Fazla bayat değil mi?
Minnos mu?Şu minnoş kızcağızı nasıl delirttiniz de banlattiniz çok merak ediyorum
Beni kendine bu kadar dert edinmen sağlığına zararla yalnız dikkat et.Minnos mu?
Ben sok ben iptal
Ah canim..
Bence de yaşıma ver. Ben senin neyine vereceğim İnan bilmiyorum.Ah canim..
Seni kendime dert degil ancak gulme konusu ederim ben.
Sende bu yasta bu cene, bu agresiflik varken sevgiline kimbilir nasil cemkirdin de adam delirdi.
Isine gelmeyen cevaplarda tarzin hep ayni.
Yasina verdim.gitti
Ben bu platformda nasıl insanlar olduğunu yıllar sonra gördüm. Yüzüme tokat gibi çarptı.
Boşverin ya benim 3 konumda da ters tepkiler aldım bende açmıyorum konu falan artık. Herkesi aşıyor çünkü.
Hele bazıları beni kendilerine öyle dert edinmiş ki. Aman tanrım yani!
Aynen ayrıca evlenirken biliyormussun öyle kabul etmişsin böyle gelmiş böyle gider de denirdi
Merhaba..
Nereden başlasam bilmiyorum. Konuyu dahi neden açtığımı bilmiyorum esasen..
5 yıldır bir birlikteliğim var-dı. Taa ki yarım saat öncesine kadar.
Ummadık zamanda bir kavga ve son. Fazla dramatik biri değilimdir aslında ama haksızlığa gelemiyorum galiba.
Uzun süredir ailesi ile sıkıntılar yaşıyorduk. Babam sirozdu. Nakil olduk babama karaciğerimi verdim. Aldığı her nefese şükür.. Nasıl zor zamanlar atlattık bir Allah bilir bir biz. :)
Babası "baban nasıl bir baba evladından karaciğerini alıyor?" dedi. Ameliyatımdan 1 hafta önceydi. Resmen dilim tutuldu, ellerim kitlendi. Herkese çat çat cevap veren ben nutkum tutuldu. Kendimi nasıl attım o evden bilmiyorum.
Cahildim, küçüktüm belki de hassas dönemde. Bilmiyorum akılsız başım nasıl affettim o sözü bilmiyorum.
Sonra annesinin "oğluşum da oğluşum" tipi bir kadın oluşu..
Ailesiyle irtibatı kestim. Sevgilim kendimi bildim bileli ailesinin borçlarını öder. Babası çalışmaz, öder. Borç yapar öder. Onlar gezer tozar, alır öder. Ben ise kısarım her şeyden bana harcama yapmasın diye. Bu tasvip edeceğim bir şey değil çünkü.
Bir ara fena borç altına girdi 3-4 yıl önce. Maaşından zerre bir şey kalmayacak kadar borç düşünün. Benden de asla kabul etmiyor dışarı çıkamıyoruz. Her hafta sonu onlarda olan bir de "ben" düşünün.. Ara sıra çıkıp yürüyüş yapıyorduk falan. Neyse saçma sapan günler işte.
Gık demedim. Kendisi de hep Allah razı olsun dedi. Şimdi durumu baya düzeldi babasının borçlarını azalttı. Bana da geçen gün dedi ki: Yıllarca sabrettin sabrettik artık bizim için bir şeyler yapmak istiyorum. Aileme ödediğim verdiklerim yeter vs vs.. Dertleşiyoruz öyle ara sıra.
Bu arada üniversitede okuyorum.
Bugün eline yüklü bir para geçti. Ben de dedim ki: Bir kısmına yatırım yapmaya devam mı? Yoksa ailenin borçlara mı devam?
Söylemez olaydım. Ben kim köpek?
Resmen adamın içinden canavar çıktı. O adam gitti ne geldi yerine. Nankörmüşüm ben. Bana hediye aldıkları (tektaş, beştaş almış bana beyefendi) hiç gözüme görünmüyormuş. Benim nankörlüğümü Allah göstermiş ona. O her şeyi yapmış bana (bu yaz tatile gittik pahalı bir otele).
Oğlum kendine gel sen ne diyorsun diyorum ama çıldırmış gibi. Eh be yeter dedim, lanet olsun. Başlarım 5 yılına da geleceğine de. Bu haksızlık ne şimdi? Bu nasıl büyük bir ayıp?
Bir baba evladindan nasil para alir deseydiniz keske..Merhaba..
Nereden başlasam bilmiyorum. Konuyu dahi neden açtığımı bilmiyorum esasen..
5 yıldır bir birlikteliğim var-dı. Taa ki yarım saat öncesine kadar.
Ummadık zamanda bir kavga ve son. Fazla dramatik biri değilimdir aslında ama haksızlığa gelemiyorum galiba.
Uzun süredir ailesi ile sıkıntılar yaşıyorduk. Babam sirozdu. Nakil olduk babama karaciğerimi verdim. Aldığı her nefese şükür.. Nasıl zor zamanlar atlattık bir Allah bilir bir biz. :)
Babası "baban nasıl bir baba evladından karaciğerini alıyor?" dedi. Ameliyatımdan 1 hafta önceydi. Resmen dilim tutuldu, ellerim kitlendi. Herkese çat çat cevap veren ben nutkum tutuldu. Kendimi nasıl attım o evden bilmiyorum.
Cahildim, küçüktüm belki de hassas dönemde. Bilmiyorum akılsız başım nasıl affettim o sözü bilmiyorum.
Sonra annesinin "oğluşum da oğluşum" tipi bir kadın oluşu..
Ailesiyle irtibatı kestim. Sevgilim kendimi bildim bileli ailesinin borçlarını öder. Babası çalışmaz, öder. Borç yapar öder. Onlar gezer tozar, alır öder. Ben ise kısarım her şeyden bana harcama yapmasın diye. Bu tasvip edeceğim bir şey değil çünkü.
Bir ara fena borç altına girdi 3-4 yıl önce. Maaşından zerre bir şey kalmayacak kadar borç düşünün. Benden de asla kabul etmiyor dışarı çıkamıyoruz. Her hafta sonu onlarda olan bir de "ben" düşünün.. Ara sıra çıkıp yürüyüş yapıyorduk falan. Neyse saçma sapan günler işte.
Gık demedim. Kendisi de hep Allah razı olsun dedi. Şimdi durumu baya düzeldi babasının borçlarını azalttı. Bana da geçen gün dedi ki: Yıllarca sabrettin sabrettik artık bizim için bir şeyler yapmak istiyorum. Aileme ödediğim verdiklerim yeter vs vs.. Dertleşiyoruz öyle ara sıra.
Bu arada üniversitede okuyorum.
Bugün eline yüklü bir para geçti. Ben de dedim ki: Bir kısmına yatırım yapmaya devam mı? Yoksa ailenin borçlara mı devam?
Söylemez olaydım. Ben kim köpek?
Resmen adamın içinden canavar çıktı. O adam gitti ne geldi yerine. Nankörmüşüm ben. Bana hediye aldıkları (tektaş, beştaş almış bana beyefendi) hiç gözüme görünmüyormuş. Benim nankörlüğümü Allah göstermiş ona. O her şeyi yapmış bana (bu yaz tatile gittik pahalı bir otele).
Oğlum kendine gel sen ne diyorsun diyorum ama çıldırmış gibi. Eh be yeter dedim, lanet olsun. Başlarım 5 yılına da geleceğine de. Bu haksızlık ne şimdi? Bu nasıl büyük bir ayıp?
