- 31 Temmuz 2018
- 1.043
- 1.128
- 83
- 30
Sorunum ailemle ve kendimle alakalı. Ailemi seviyorum genel olarak büyük bir sorunumuz yok. Ama farklı düşüncelerimiz var. Evdeki herkes birbirine çok bağlı, ama ben onlar gibi değilim. Özellikle annem ve abim hem birbirine hem bana aşırı bağlılar. Evet sevgi güzel bir şey belki ama aşırı olması ve duygusal olmaları benim hoşuma gitmiyor.
Ben tek başıma hayatımı kurmak istiyorum yalnız yaşamak istiyorum. Onlarla da görüşmek istiyorum tabiki ama kendi evim kendi dünyam olsun istiyorum. Ancak bunun için bir çok engel var. Mesela; şu an yaşadığımız şehir dışında iş bulma ihtimalim daha düşük ve zaten başka bir şehire gitmek istemiyorum.
Bu şehirde ayrı eve çıkmak istesem annem ve abimin tepkisi; “sen bizimle yaşamak istemiyor musun, sen zaten bizi hiç bir zaman önemsemedin” vs vs olur. Ki bu da benim vicdan yapmama neden oluyor ( daha önce ilerisi için konuşmuştuk buna benzer) Babamın tepkisi ise ( o bambaşka bir kafa yapısına sahip zaten, kendisini çok fazla sevdiğimi söyleyemiyicem) engel çıkarmak olur ve muhtemelen büyük bir kavga çıkar.
İkinci sorun ise babam şu an başka bir şehirde yaşıyor ve annem de onun yanında. Yani şu an ben abimle birlikte kalıyorum. Evet abimi seviyorum ama evdeki çoğu işi ben yapıyorum ve bu durum benim sinirlerimi bozuyor. Benim okulum biticek, uzaktan devam ediyor ve uzaktan bir kaç küçük iş alıyorum. Yani hep evdeyim. O da çalışıyor ve yüksek lisans yapıyor, haftanın çoğu günü gidiyor. Ama evde olduğu zamanlarda yemeği ben yapıyorum, ona söylediğim zaman gidip hazır yemek alıyor, bulaşık yıka diyorum saatler sonra yıkıyor. Her şeyi ben yaptığımda kendimi enayi gibi hissediyorum.
En basitinden çay demliyorum ( ben olmasam demlemez de içmez de o kadar üşengeç) ona vermesem vicdan yapıyorum, versem neden ben veriyorum hep diyorum) bir yandan kötü bir insan mıyım ki abime vereceğim bir çayı düşünüyorum diyorum, bir yandan da bişeyi de o yapsın istiyorum . Ve sıkıldım bu durumdan. Çalıştığı zamanlar neyse ama tüm hafta evde de olsa bir şey değişmiyor.
Ve dediğim gibi kendime ait bir düzen istiyorum ama şu şartlar altında çok zor
Ben tek başıma hayatımı kurmak istiyorum yalnız yaşamak istiyorum. Onlarla da görüşmek istiyorum tabiki ama kendi evim kendi dünyam olsun istiyorum. Ancak bunun için bir çok engel var. Mesela; şu an yaşadığımız şehir dışında iş bulma ihtimalim daha düşük ve zaten başka bir şehire gitmek istemiyorum.
Bu şehirde ayrı eve çıkmak istesem annem ve abimin tepkisi; “sen bizimle yaşamak istemiyor musun, sen zaten bizi hiç bir zaman önemsemedin” vs vs olur. Ki bu da benim vicdan yapmama neden oluyor ( daha önce ilerisi için konuşmuştuk buna benzer) Babamın tepkisi ise ( o bambaşka bir kafa yapısına sahip zaten, kendisini çok fazla sevdiğimi söyleyemiyicem) engel çıkarmak olur ve muhtemelen büyük bir kavga çıkar.
İkinci sorun ise babam şu an başka bir şehirde yaşıyor ve annem de onun yanında. Yani şu an ben abimle birlikte kalıyorum. Evet abimi seviyorum ama evdeki çoğu işi ben yapıyorum ve bu durum benim sinirlerimi bozuyor. Benim okulum biticek, uzaktan devam ediyor ve uzaktan bir kaç küçük iş alıyorum. Yani hep evdeyim. O da çalışıyor ve yüksek lisans yapıyor, haftanın çoğu günü gidiyor. Ama evde olduğu zamanlarda yemeği ben yapıyorum, ona söylediğim zaman gidip hazır yemek alıyor, bulaşık yıka diyorum saatler sonra yıkıyor. Her şeyi ben yaptığımda kendimi enayi gibi hissediyorum.
En basitinden çay demliyorum ( ben olmasam demlemez de içmez de o kadar üşengeç) ona vermesem vicdan yapıyorum, versem neden ben veriyorum hep diyorum) bir yandan kötü bir insan mıyım ki abime vereceğim bir çayı düşünüyorum diyorum, bir yandan da bişeyi de o yapsın istiyorum . Ve sıkıldım bu durumdan. Çalıştığı zamanlar neyse ama tüm hafta evde de olsa bir şey değişmiyor.
Ve dediğim gibi kendime ait bir düzen istiyorum ama şu şartlar altında çok zor
Son düzenleme: