Son kullanma tarihi geçmiş, bayatlamış bir tarayıcı kullanıyorsanız. Mercedes kullanmak yerine tosbaya binmek gibi... Websiteleri düzgün görüntüleyemiyorsanız eh, bi zahmet tarayıcınızı güncelleyiniz. Modern Web standartlarını karşılayan bir tarayıcı alternatifine göz atın.
Kızlar öncelikle merhaba herkese. Ben 30 yaşında bir kadınım evliyim 2 yaşinda oğlum var. Benim derdim ise anlatmaya çalışacağım hayatımda bir sürü insan var ama kimsem yokmuş gibi hissediyorum. Çalışıyorum işyerindeki insanlarla iletişimim seviyeli öyle olmasını seviyorum ama sosyal ortamım hiç yok . Eski iş yerinden arkadaşlarım vardı sık sık arayıp bağımı kopartmak istemedim ama yinede aramalarım hep tek taraflı. Kısacası gerçekten arkadaşım yok. Üniversiteden sevdiğim iki arkadaşım var onlarda farklı şehirlerde sadece telefonlarla ara sıra konuşuyoruz ama ben kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum . Komşuluk ilişkileri hiç yok oturduğum binada. Aslında 8 daire var 4 dairede yaşlılar yaşıyor zaten o yüzden de diğerleri de hep benim gibi çalışan kesim kimse kimseyle konuşmuyor . Karşı komşu teyze isimle ilgili bir konuda yardım istedi taviz veremedigim için küstü. Ben selam versem bile yüzüme bakmıyor nasılsın desem iyi deyip suratıma kapı kapatıyor . Ya ben kötü biri olmadım hiç bir zaman. Kimse beni hayatında istemiyor sanki . Çok garip düşüncelerle doluyum . Sorunum var belki de ama onu bile bilmiyorum. Genelde çok net biriyimdir biraz sert bir mizacim var ama yinede elimden geleni yaptigima inanıyorum neden kimse bir de ben arayıp şu kızın halini sorayım demiyor çok fazla yalnızım . Kendi ailemde farklı bir şehirde yaşıyor . Eşimin ailesiyle de farklı sorunlarımiz var o yüzden gidip görüşmüyoruz. Bilmiyorum sadece fikirlerinizi duyarsam.belki iyi gelir. Artık gerçekten üzülüyorum bu yalnızlığıma oğlumda eklendi . Bir kaç arkadaşım komşum olsaydı birbirimize gidip gelseydik çocuğumda dört duvar içinde büyüyor zoruma gidiyor . Yorumlarınız için teşekkür ederim.
Çocuğu kreşe oyun grubuna verirsiniz o sorun çözülür kendi çevresine girer yaşlı komşu teyzeyle ortama girip napıcak da ben esas sizde duvar hissettim şu yazdığınız yazıda bile. Etrafa karşı hep bir mesafeli olursanız kimse sizi sosyal ortamda da aramıyordur muhtemelen.
Benim de arkadaşlarım var olmasa da eksikliğini hissetmem. Tek arkadaşım eşim herşeyi birlikte yapıyoruz o yüzden hiç eksiklik hissetmem. Burda eşinizle iletişiminiz nasıl?
kendinize yeni sosyal ortamlar bulun ve biraz daha az mesafeli olun. mesafeli olup yalnızlıktan şikayet etmeseniz miss gibi mesafe bırakın kalsın denirdi de siz halinizden memnun değilsiniz. mesela çocuğu bir oyun grubuna ne bileyim jimnastiğe falan verin, zaten oralarda annelerin bir kaynaşası oluyor. ama azıcık güler yüzlü falan olacaksınız benim gibi göz kontağı kurmaktan men ederseniz kendinizi yine ortam bulamazsınız.
Bende sızın gibiyim ıkı cocugumla üstelik hatta genelde insanların çoğu böyle herkes tıkılmış deliğine kimsenin kimseye ne tahammülü ne sabrı ne anlayışı kalmadı zaten en iyisi böyle şu zamanda çünkü insanlar kötü
Bence fazlaca duvar örüyorsunuz Bu şekilde yalnız kalırsınız zaten kalmışsınız durumu değiştirmek istiyorsunuz. Nasıl olur bilmem ama biraz duvar indirmeye ne dersiniz? Mesela işarkadaşlarınızla daha fazla muhabbet edin, kadın olanlarla ısındığınız varsa daha çok arkadaşlık edin. KOmşunun kapısını siz çalın. Yaşlı komşuya da çok ayıp etmişsiniz, gelmiş işte muhabbete iki lafın beilini kırıp biraz da yardımcı olsaydınız olmaz mıydıKomşuya yardımcı olmak için 'taviz vermek' yazmışsınız, ilk olarak insanlara bu şekilde bırakarak başlayın diyorum.
Mesafeli kendi deyiminizle seviyeli bir insan olursanız elbette sosyal hayatınız olmaz. Sosyal insanların seviyesiz olduğunu düşünmüyorum kullandığınız kelime hatalı olmuş bence. Eş ailesi, okul arkadaşı, iş arkadaşı vs binlerce insanla tanışmışsınızdır hiçbiriyle ilişkiniz kalıcı olmadıysa sorunu karşı tarafta aramayı bırakıp ben nerede hata yapıyorum sorgumalısınız bence. Hayatınızda insanlar olsun istiyorsanız sizin de adım atmanız lazım. Ben herkesle mesafemi koruyayım derseniz samimi bir ilişkiniz olmaz
Kızlar öncelikle merhaba herkese. Ben 30 yaşında bir kadınım evliyim 2 yaşinda oğlum var. Benim derdim ise anlatmaya çalışacağım hayatımda bir sürü insan var ama kimsem yokmuş gibi hissediyorum. Çalışıyorum işyerindeki insanlarla iletişimim seviyeli öyle olmasını seviyorum ama sosyal ortamım hiç yok . Eski iş yerinden arkadaşlarım vardı sık sık arayıp bağımı kopartmak istemedim ama yinede aramalarım hep tek taraflı. Kısacası gerçekten arkadaşım yok. Üniversiteden sevdiğim iki arkadaşım var onlarda farklı şehirlerde sadece telefonlarla ara sıra konuşuyoruz ama ben kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum . Komşuluk ilişkileri hiç yok oturduğum binada. Aslında 8 daire var 4 dairede yaşlılar yaşıyor zaten o yüzden de diğerleri de hep benim gibi çalışan kesim kimse kimseyle konuşmuyor . Karşı komşu teyze isimle ilgili bir konuda yardım istedi taviz veremedigim için küstü. Ben selam versem bile yüzüme bakmıyor nasılsın desem iyi deyip suratıma kapı kapatıyor . Ya ben kötü biri olmadım hiç bir zaman. Kimse beni hayatında istemiyor sanki . Çok garip düşüncelerle doluyum . Sorunum var belki de ama onu bile bilmiyorum. Genelde çok net biriyimdir biraz sert bir mizacim var ama yinede elimden geleni yaptigima inanıyorum neden kimse bir de ben arayıp şu kızın halini sorayım demiyor çok fazla yalnızım . Kendi ailemde farklı bir şehirde yaşıyor . Eşimin ailesiyle de farklı sorunlarımiz var o yüzden gidip görüşmüyoruz. Bilmiyorum sadece fikirlerinizi duyarsam.belki iyi gelir. Artık gerçekten üzülüyorum bu yalnızlığıma oğlumda eklendi . Bir kaç arkadaşım komşum olsaydı birbirimize gidip gelseydik çocuğumda dört duvar içinde büyüyor zoruma gidiyor . Yorumlarınız için teşekkür ederim.
Herkes kötü olamaz siz demekki fazla mesafelisiniz. İş molalarinda sohbet esin insanlarla illaki samimiyet kuracak biri cikar. Esinizin evli arkadaslarini yemege çaya davet edin esleriyle tanişın. O guzel oluyir baya hem ailece görüşülüyor. Tabi iyi insanlar bulmak lazım. Çocuklu komşu yok mu karsilasımca kahveye falan davet edin numara alim verin. Çocuklu herkes gidecek kapi ariyor bence cocuga değişiklik olsun diye.
Kızlar öncelikle merhaba herkese. Ben 30 yaşında bir kadınım evliyim 2 yaşinda oğlum var. Benim derdim ise anlatmaya çalışacağım hayatımda bir sürü insan var ama kimsem yokmuş gibi hissediyorum. Çalışıyorum işyerindeki insanlarla iletişimim seviyeli öyle olmasını seviyorum ama sosyal ortamım hiç yok . Eski iş yerinden arkadaşlarım vardı sık sık arayıp bağımı kopartmak istemedim ama yinede aramalarım hep tek taraflı. Kısacası gerçekten arkadaşım yok. Üniversiteden sevdiğim iki arkadaşım var onlarda farklı şehirlerde sadece telefonlarla ara sıra konuşuyoruz ama ben kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum . Komşuluk ilişkileri hiç yok oturduğum binada. Aslında 8 daire var 4 dairede yaşlılar yaşıyor zaten o yüzden de diğerleri de hep benim gibi çalışan kesim kimse kimseyle konuşmuyor . Karşı komşu teyze isimle ilgili bir konuda yardım istedi taviz veremedigim için küstü. Ben selam versem bile yüzüme bakmıyor nasılsın desem iyi deyip suratıma kapı kapatıyor . Ya ben kötü biri olmadım hiç bir zaman. Kimse beni hayatında istemiyor sanki . Çok garip düşüncelerle doluyum . Sorunum var belki de ama onu bile bilmiyorum. Genelde çok net biriyimdir biraz sert bir mizacim var ama yinede elimden geleni yaptigima inanıyorum neden kimse bir de ben arayıp şu kızın halini sorayım demiyor çok fazla yalnızım . Kendi ailemde farklı bir şehirde yaşıyor . Eşimin ailesiyle de farklı sorunlarımiz var o yüzden gidip görüşmüyoruz. Bilmiyorum sadece fikirlerinizi duyarsam.belki iyi gelir. Artık gerçekten üzülüyorum bu yalnızlığıma oğlumda eklendi . Bir kaç arkadaşım komşum olsaydı birbirimize gidip gelseydik çocuğumda dört duvar içinde büyüyor zoruma gidiyor . Yorumlarınız için teşekkür ederim.
Yazan herkese teşekkür ederim ama biraz üzüldüm yorumlara ben mesafeli duruyorum dedim sadece. Her ortama girdiğimde günaydın derim hal hatır sorarım gülümsemeye çalışırım. Ama yinede neden samimiyet oluşturamadığımi bilmiyorum. Eşimle iletişimimiz iyi ama eşimde yoğun çalışan birisi ama ben arkadaşlarım dostlarimda olsun çok isterdim . Aranan merak edilen biri olmak isterdim. Komşumla yaşadığım şey beni zaten çok üzdü yaşlı zaten değer veriyordum kırmak üzmek hiç istemezdim konuşmaya da çalıştım ama mesafe koyan o oldu . İsimle ilgili taviz veremem dediğim konudan önce isimle ilgili defalarca yardımcı oldum ama bu seferki biraz farklı bir durumdu bunu yapmam etik olmazdı o yüzden reddettim . Çocuğumu da oyun gruplarına bir iki defa götürdüm ancak maddi olarak bütçe problemimiz var şu aralar o yüzden düzenli götürebilicek maddi yeterliligim yok . Parklara gidip başka çocuklarla sosyallesiyoruz elimden geldigince ve bu çok değerli. Sadece ben arkadaşlarım olsaydı evlerimizde de çocuğumla agirlayabilseydim mutlu olurdum onu demek istemiştim. Kendimi tam olarak ifade edemiyorum belki kusura bakmayın iş yerimde mesafeyi korumaktan kastım ise iş başka arkadaşlık başka konusu olmasından dolayı çünkü daha önce çok suistimal edildim bence bu hayatta hiç kimse mükemmel değil yanlışları eksiklerimizle hepimiz insanız . Ben insanların bana daha çok mesafe koyduğunu hissediyorum ben sanki üstlerine gittikçe de zorluyormusum gibi oluyor . Neyse çok uzattım yazımı . Aslında psikolojik destek alma düşüncem var belki de benim kendimin bile fark edemediği şeyler var . Yinede değerli yorumlarınız için teşekkür ederim
Kızlar öncelikle merhaba herkese. Ben 30 yaşında bir kadınım evliyim 2 yaşinda oğlum var. Benim derdim ise anlatmaya çalışacağım hayatımda bir sürü insan var ama kimsem yokmuş gibi hissediyorum. Çalışıyorum işyerindeki insanlarla iletişimim seviyeli öyle olmasını seviyorum ama sosyal ortamım hiç yok . Eski iş yerinden arkadaşlarım vardı sık sık arayıp bağımı kopartmak istemedim ama yinede aramalarım hep tek taraflı. Kısacası gerçekten arkadaşım yok. Üniversiteden sevdiğim iki arkadaşım var onlarda farklı şehirlerde sadece telefonlarla ara sıra konuşuyoruz ama ben kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum . Komşuluk ilişkileri hiç yok oturduğum binada. Aslında 8 daire var 4 dairede yaşlılar yaşıyor zaten o yüzden de diğerleri de hep benim gibi çalışan kesim kimse kimseyle konuşmuyor . Karşı komşu teyze isimle ilgili bir konuda yardım istedi taviz veremedigim için küstü. Ben selam versem bile yüzüme bakmıyor nasılsın desem iyi deyip suratıma kapı kapatıyor . Ya ben kötü biri olmadım hiç bir zaman. Kimse beni hayatında istemiyor sanki . Çok garip düşüncelerle doluyum . Sorunum var belki de ama onu bile bilmiyorum. Genelde çok net biriyimdir biraz sert bir mizacim var ama yinede elimden geleni yaptigima inanıyorum neden kimse bir de ben arayıp şu kızın halini sorayım demiyor çok fazla yalnızım . Kendi ailemde farklı bir şehirde yaşıyor . Eşimin ailesiyle de farklı sorunlarımiz var o yüzden gidip görüşmüyoruz. Bilmiyorum sadece fikirlerinizi duyarsam.belki iyi gelir. Artık gerçekten üzülüyorum bu yalnızlığıma oğlumda eklendi . Bir kaç arkadaşım komşum olsaydı birbirimize gidip gelseydik çocuğumda dört duvar içinde büyüyor zoruma gidiyor . Yorumlarınız için teşekkür ederim.
Komsunuza hangi olayda taviz vermediniz anlamadım. Bide bunu kendınıze hak berir şekilde ifade etmenizi garipsedim ben. İnsan komsusunada taviz vermiyorum diyorsa burdan ne tavsiye istiyosunuz ki siz. Kendınizi geliştirin insan sevin insan biraz
Kızlar öncelikle merhaba herkese. Ben 30 yaşında bir kadınım evliyim 2 yaşinda oğlum var. Benim derdim ise anlatmaya çalışacağım hayatımda bir sürü insan var ama kimsem yokmuş gibi hissediyorum. Çalışıyorum işyerindeki insanlarla iletişimim seviyeli öyle olmasını seviyorum ama sosyal ortamım hiç yok . Eski iş yerinden arkadaşlarım vardı sık sık arayıp bağımı kopartmak istemedim ama yinede aramalarım hep tek taraflı. Kısacası gerçekten arkadaşım yok. Üniversiteden sevdiğim iki arkadaşım var onlarda farklı şehirlerde sadece telefonlarla ara sıra konuşuyoruz ama ben kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum . Komşuluk ilişkileri hiç yok oturduğum binada. Aslında 8 daire var 4 dairede yaşlılar yaşıyor zaten o yüzden de diğerleri de hep benim gibi çalışan kesim kimse kimseyle konuşmuyor . Karşı komşu teyze isimle ilgili bir konuda yardım istedi taviz veremedigim için küstü. Ben selam versem bile yüzüme bakmıyor nasılsın desem iyi deyip suratıma kapı kapatıyor . Ya ben kötü biri olmadım hiç bir zaman. Kimse beni hayatında istemiyor sanki . Çok garip düşüncelerle doluyum . Sorunum var belki de ama onu bile bilmiyorum. Genelde çok net biriyimdir biraz sert bir mizacim var ama yinede elimden geleni yaptigima inanıyorum neden kimse bir de ben arayıp şu kızın halini sorayım demiyor çok fazla yalnızım . Kendi ailemde farklı bir şehirde yaşıyor . Eşimin ailesiyle de farklı sorunlarımiz var o yüzden gidip görüşmüyoruz. Bilmiyorum sadece fikirlerinizi duyarsam.belki iyi gelir. Artık gerçekten üzülüyorum bu yalnızlığıma oğlumda eklendi . Bir kaç arkadaşım komşum olsaydı birbirimize gidip gelseydik çocuğumda dört duvar içinde büyüyor zoruma gidiyor . Yorumlarınız için teşekkür ederim.
Kızlar öncelikle merhaba herkese. Ben 30 yaşında bir kadınım evliyim 2 yaşinda oğlum var. Benim derdim ise anlatmaya çalışacağım hayatımda bir sürü insan var ama kimsem yokmuş gibi hissediyorum. Çalışıyorum işyerindeki insanlarla iletişimim seviyeli öyle olmasını seviyorum ama sosyal ortamım hiç yok . Eski iş yerinden arkadaşlarım vardı sık sık arayıp bağımı kopartmak istemedim ama yinede aramalarım hep tek taraflı. Kısacası gerçekten arkadaşım yok. Üniversiteden sevdiğim iki arkadaşım var onlarda farklı şehirlerde sadece telefonlarla ara sıra konuşuyoruz ama ben kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum . Komşuluk ilişkileri hiç yok oturduğum binada. Aslında 8 daire var 4 dairede yaşlılar yaşıyor zaten o yüzden de diğerleri de hep benim gibi çalışan kesim kimse kimseyle konuşmuyor . Karşı komşu teyze isimle ilgili bir konuda yardım istedi taviz veremedigim için küstü. Ben selam versem bile yüzüme bakmıyor nasılsın desem iyi deyip suratıma kapı kapatıyor . Ya ben kötü biri olmadım hiç bir zaman. Kimse beni hayatında istemiyor sanki . Çok garip düşüncelerle doluyum . Sorunum var belki de ama onu bile bilmiyorum. Genelde çok net biriyimdir biraz sert bir mizacim var ama yinede elimden geleni yaptigima inanıyorum neden kimse bir de ben arayıp şu kızın halini sorayım demiyor çok fazla yalnızım . Kendi ailemde farklı bir şehirde yaşıyor . Eşimin ailesiyle de farklı sorunlarımiz var o yüzden gidip görüşmüyoruz. Bilmiyorum sadece fikirlerinizi duyarsam.belki iyi gelir. Artık gerçekten üzülüyorum bu yalnızlığıma oğlumda eklendi . Bir kaç arkadaşım komşum olsaydı birbirimize gidip gelseydik çocuğumda dört duvar içinde büyüyor zoruma gidiyor . Yorumlarınız için teşekkür ederim.
Ben de onca vefasızlık gördükten sonra birçok kişiye duvar örtüm şimdi de arkadaş olmak için can atanlar var keşke seninle daha önce tanışsaydık diyorlar ben de içimden aman kalsın istemem aynı vefasızlıkları göreceğime yalnız kalırım daha iyi diyorum. Mesela kızımın okulundan bir arkadaşım var onlar aslında 2 anne birlikte kanki gibiler bana daha çok can atıyor aynı zamanda da diğer kankisinin dedikodusunu yapıyor gel de güven artık daha çok kendi kabuğuma çekildim ailemle geziyorum kızımı oyun parkına götürüyorum orada sosyalleşiyor ben de kafede kitap okuyorum. Az insan çok güzel
Dunya sadece sizin etrafinizdaki insanlardan ibaret degil toplasaniz 30 kisi etmez genellemeyin bu kendinize haksizlik olur ,garip insandirlar ,guvensizdirler sogukturlar vs onlarla alakali bir durum sizinle degil kisisel almayin ,hal hatir soranla iki muhabbet etmeyen soguk insandir bence .Konusa konusa gelisir insan iliskileri ..Cocuk parkinda kreste vs ailelerle iletisim halinde olabilirsiniz whatsap grubu falan varsa veya parkta olabilir belki guzel arkadasliklar kurarsiniz... yalniz hissetmryin ,insan her durumda kendine yetebilmeli boyle dusunun sonucta kimse kalici degil kisisel dunyamizda
Kızlar öncelikle merhaba herkese. Ben 30 yaşında bir kadınım evliyim 2 yaşinda oğlum var. Benim derdim ise anlatmaya çalışacağım hayatımda bir sürü insan var ama kimsem yokmuş gibi hissediyorum. Çalışıyorum işyerindeki insanlarla iletişimim seviyeli öyle olmasını seviyorum ama sosyal ortamım hiç yok . Eski iş yerinden arkadaşlarım vardı sık sık arayıp bağımı kopartmak istemedim ama yinede aramalarım hep tek taraflı. Kısacası gerçekten arkadaşım yok. Üniversiteden sevdiğim iki arkadaşım var onlarda farklı şehirlerde sadece telefonlarla ara sıra konuşuyoruz ama ben kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum . Komşuluk ilişkileri hiç yok oturduğum binada. Aslında 8 daire var 4 dairede yaşlılar yaşıyor zaten o yüzden de diğerleri de hep benim gibi çalışan kesim kimse kimseyle konuşmuyor . Karşı komşu teyze isimle ilgili bir konuda yardım istedi taviz veremedigim için küstü. Ben selam versem bile yüzüme bakmıyor nasılsın desem iyi deyip suratıma kapı kapatıyor . Ya ben kötü biri olmadım hiç bir zaman. Kimse beni hayatında istemiyor sanki . Çok garip düşüncelerle doluyum . Sorunum var belki de ama onu bile bilmiyorum. Genelde çok net biriyimdir biraz sert bir mizacim var ama yinede elimden geleni yaptigima inanıyorum neden kimse bir de ben arayıp şu kızın halini sorayım demiyor çok fazla yalnızım . Kendi ailemde farklı bir şehirde yaşıyor . Eşimin ailesiyle de farklı sorunlarımiz var o yüzden gidip görüşmüyoruz. Bilmiyorum sadece fikirlerinizi duyarsam.belki iyi gelir. Artık gerçekten üzülüyorum bu yalnızlığıma oğlumda eklendi . Bir kaç arkadaşım komşum olsaydı birbirimize gidip gelseydik çocuğumda dört duvar içinde büyüyor zoruma gidiyor . Yorumlarınız için teşekkür ederim.
Kesinlikle aynı kişi olabiliriz. Ben insanlarla iyi ilişkiler kurmayı çok seven biriyim. Lakin onlardan kötü söz duyucam korkusuyla ya da kafa yapisi, yaşayış olarak benzemedigimiz için ister istemez uzaklaşıyorum. Çünkü birileri için kendimden taviz vermek bana acı veriyor. Bu mesafeyi biz koyuyoruz herkeste farkında. Eşimin ailesiyle bende sorunlar yaşadım. Arayıp sormadım. Eşim bana destek olsa da ister istemez iki tarafın arasında kaldı. Bu da aramızda soğukluk getirdi. Sonra kendime kızdım. Azıcık alttan alsaydim dedim, eşim için birazda olsa onlara sabretseydim dedim, zaten uzaktayiz iki hoş laf edip kapatsaydim dedim. Böylece onlarla arayı düzelttim. Sonra eşimle sıkı sıkı baglandik. Ardından eşime sıcaklik hissedince insanları evimde davet edip ağırlamak istedim. Evet insanlarla bağ istiyorsak onlara ilk sinyali yine biz vermeliyiz. Ama işte onlardan gelebilecek zararları dedikoduları fitneyi minimuma indirerek. Yeri geliyor arkadassizlik en büyük rahatlık. Ama insanız işte. Sosyal bir varlık olarak herkese ihtiyacımız var. Yavaş yavaş ona da başladım. Açıkça söyleyeyim. Biz değişmek istemezsek feriştahı gelse bize yardım edemez.
Bu şekilde yalnız kalırsınız zaten kalmışsınız durumu değiştirmek istiyorsunuz. Nasıl olur bilmem ama biraz duvar indirmeye ne dersiniz? Mesela işarkadaşlarınızla daha fazla muhabbet edin, kadın olanlarla ısındığınız varsa daha çok arkadaşlık edin. KOmşunun kapısını siz çalın. Yaşlı komşuya da çok ayıp etmişsiniz, gelmiş işte muhabbete iki lafın beilini kırıp biraz da yardımcı olsaydınız olmaz mıydı
