3 yıllık ilişkimi geçen hafta bitirdim..şimdiye kadar yaşadıkları bütün sorunlarda hep yanında oldum , ona o kadar çok anlayış gösterdim ki çoğu zaman kendimi unuttum..Aklımdan geçen tek şey onunla bi hayat kurmaktı fakat ben fedakarlık yaptıkça daha çok kaybettim..sonra yıpranmaktan çok yorulduğum bi gün benden aldıklarına baktım ve etrafımda olan beni geçekten seven insanlara rağmen neden onu sevdiğimi düşündüm..yoksa bu bir takıntı mıydı? evet, onunla olma fikrine o kadar çok takılı kalmıştım ki onu bu haliyle isteyip istemediğimi sorgulamıyordum bile..en son ona onu artık istemediğimi bu şekilde onunla evlenmeyi düşünmediğimi söyledim.. ve telefondan facebooktan her yerden sildim.. bu bi anlık sinirle yapılan bişey değildi çok düşündüm ve onunla olsam bile sürekli üzüleceğimi ve değer görmceğimi net bi biçimde gördüm..ben çok mücadele ettim kızlar artık gerçekten dönmek istemiyorum.. fakat şu an ikimz de sessiz bekliyoruz muhtemelen o daha önceki deneyimlerine de dayanarak benden bişeyler bekliyor..fakat benden adım gelmeyince illa ki dayanamayıp karşıma tekrar çıkcaktır..çünkü biliyor ki benden daha iyi bi insan karşısına çıkmaz..bunu yüz defa söylemiştir bana abartısız ama kıymet bilmeyince ne anlamı var o da tartışılır..benm istediğim şey onu iliklerine kadar pişman etmek..kesinlikle pişman olup dönsün demiyorum gerçekten onla bi hayat kuramam artık ama ben bu ilişki için çok çabaladım çok gözyaşı döktüm onun pişman olduğunu görmeyi çok istiyorum..en etkili yol hangisidir? en çok delirten şey nedir? hiçbir şeklde aramalarını açmayıp mesajlarına dönmemek mi yoksa sert konuşmak mı?bi de karşılaştığımda ne yapmalıyım? yardımcı olursanız çok sevinirim beni kaybettiğini anlasın istiyorum..