Ne saf sevgiyi biliyorlar, ne emegi biliyorlar, ne de adil oluyorlar. Bu sadece karsi cins icin böyle degil, ayni zamanda kendileri icinde durum ayni. Layik görmedikleri icin baska sacma sapan durumlarla kendilerini perdeliyorlar, ket vuruyorlar. Sorgulamaktan kaciyorlar cünkü bununla yüzlesecek cesaretleri yok. Bilincli yapmiyorlar, bir sekilde savunma modunun arkasinda nefes almaya calisiyorlar. Altinda yatan ise, kendilerini sevgiye, sevilmeye yakistirmiyorlar. Muhtemelen kirik dökük tamamlanmamisliklari cocukluklarina dayaniyor. Sizin ondan vazgecebileceginize icten ice inanmadigi icin sessizce geri dönüsünüzü bekliyor olabilir. Muhtemelen bunu düsünmesini saglayanda sizin önceki davranis aliskanliklarinizdan edindigi tercübedir duiye tahmin ediyorum. Adaletli bir durum olmadigi icin size agir geliyor olabilir. Meselede dediginiz gibi geri dönmesi degil o sizi kemiren adalet duygusunun karsiligini somut olarak görmek istiyorsunuz. Sanirim ilkkez bu denli kararlisiniz, ama o birsekilde yine sizi ikna edecegini düsünüyor, Kararli durusunuzda israrci olursaniz, kafasinda cevap bekleyen sorulari cogalacaktir, vermenizi arzu ettigi cevaplari almak isteyecektir, vazgecildigini bildigi an dibe vurdugu andir. Mutlak sizden cevap almak icin binbir gerekceyle karsiniza cikacaktir. Uzun uzun sen sunu bunu yaptin vs hic girmeyin derim kisa net cümlelerle vazgectiginizi kendinizden emin ifade edin, devaminda kivranmalarini izleyin. Iciniz biraz sogusun. Zor ama hayati bir kisiye kitleyip onun dünyasini yasayarak kendinizi yok sayarak deviremeyiz. En basinda bu kendimize yaptigimiz bir haksizlik olmaz mi?