Kıyamam sana. Yazdıklarını okurken ağladım. endi yaşadıklarım canlandı gözümde. Yıllarca uğraştım, çocuk sahibi olabilmek için. Aşılama ile bir kere hamile kaldım. 2,5 haftalıkken kaybettim. Sonra da olmadı. Polikstik over e çevirdi. Ne soğan kürleri nede yapmadığım başka bişey kalmadı. Artık ya öleceğim ya çocuk sahibi olacağım diyordum. Bu arada tedaviden dolayı inanılmaz kilo aldım. Çalışan bir bayan olduğum halde evden çıkmak işkence gibi geliyordu. Kaynanamlarla aramızda 130 km mesafe vardı ve benim haberim yokdu ama tüp bebek yaptırmışım olmamış, kaynanam telefon edip hesap sordu. Artık sadece çocuk sahibi olmak için eşimle beraber oluyoruz gibi geliyordu. Eşimde bana karşı ilgisizleşti. Tedavi için hastaneye yalnız başıma gidip geliyordum, sanki suçlu benmişim gibi. Sokakta çocukları görünce ağlıyordum, hiçbir çocuğu sevemiyorum ailesi bana acıyacak diye. Anneler günü oldu mu bana hayatımın en uzun günü geliyor. Eve kapatıyorum kendimi. Bu arada aldığım kilolar için eşim söylenmeye dalga geçmeye başlamıştı. O kadar üzüldüm, o kadar kırıldım ki. O hırsla 24 kilo verdim. Şimdi 63 kilo oldum. Ve yavaş yavaş bişeyler dank etti kafama. Eşek gibi çalışıyordum, evimin hiçbir işini ihmal etmiyordum, eşimi hiçbir zaman ihmal etmedim, üstelik birde kaynanam ve grümcemle mücadele ettim. Ne gözlerini ne ceplerini doyuramadım. Ve bu sürede hep yalnızdım, eşim hiç destek olmadı. Eşim iş kurmaya karar verdi, kredi çekemedi, krediyi de ben çektim. Adam iş sahibi oldu ve iyice uzaklatı benden. Geçen yaz kaynanam, görümcem ve eşimin dayı oğlu bize tatile geldiler. Benim iznim yok çalışmaya devam ediyorum, biryandan da onlara hizmet ediyorum her yaptığım eksik, kusurlu oluyor. Kaynanam laf sokmak için yer arıyor, eşimin ise umru değil. Ben banyoya girdiğimde saatlerce çıkmayıp ağlıyorum. Ve büyük gün geldi eşime isyan ettim, ben bunları hak etmiyorum, madem herşeyi yalnız yaşayacağım sen ne arıyorsun hayatımda, boşanmak istiyorum dedim 6 ay kurtarma mücadelesi verdim, belki olur, belki düzelir dedim. 9 yıllık evliliğime kıyamadım. En son kaynanamın her yerde gelinde tatil yaptım, yediğim önümde yemediğim rakamda idi ama gelin kısır çocuğu olmuyor lafını duyunca cinnet geçirdim. Eşimi evden kovdum, madem öyle git de anan doğursun sana çocuk dedim. Bir hafta sonra da boşandık. Tayinmi istedim, ayın 15 inde başka br şehre gidiyorum. Şimdi anladım ki allah bana bilerek çocuk vermemiş, sebebini şimdi görüyorum. Tek istediğim huzurlu bir evlilik, beraber yaşlanacağım canım kocam, bir tane çocuk sahibi olmaktı. Kız yada erkek hiç önemli değildi. Adı bile hazırdı. Kız da olsa erkek de olsa DENİZ olacakdı. Eski eşim benim 12 yılımı aldı, hayallerimi aldı, çocuk sahibi olma şansımı aldı, insanlara olan güvenimi aldı elimden. Sadece yanımda olsa herşeye kalanırdım. O beni yalnızlığa mahkum etti. Şimdi ben gidiyorum. Eski eşime ah etmiyorum, ama ailesii asla affetmeyeceğim. Allahdan iyilik gelir ben o insanları kör şeytana havale ediyorum.
Benim hayatım hep gözünün önünde olsun. Kendini ezdirme, seni üzmelerine izin verme. Benim gibi elinde sadece boşa geçen yıllar ve yalnızlığınla ortada kalma. Herşeyden geçtim, bir daha çocuk sahibi olamayacağım, bu kadar kötü ne yaptım insanlara ben, neden böyle cezalandırıldım.