- 29 Ekim 2016
- 399
- 107
- 103
- Konu Sahibi Yalnzkimse
- #1
Nasıl anlatsam bilmiyorum 30 yaşındayım ama ruh halim 60 yaşında. Dertleşmeye çok ihtiyacım var. Derdimi anlatacak hiç kimsem yok. 16 yaşında erken menepoza girdim. Adet görmüyorum. 5 yıllık evliyim eşimle severek evlendik. Evlenmeden durumu kendisine de anlattım. Beni çocuk için değil ben olduğum için sevdiğini söyledi. Şimdi de öyle söyler ama ben çok vicdan azabı yaşıyorum. Evlenmeden önce bu konuda çok cahildim. Doktorlar evlen bize gel aşılama ile hamile kalırsın diyordu. Ondan da umut alarak evlendim. Eşimi çok seviyorum ama çocuk olmadığı için evlendiğim için de çok pişmanım. Eşim çocuklari çok seviyor. Arada tv de görünce keşke bizim de olsa diyor.
Ne yapsam bilmiyorum. Bosanalim git başkası ile evlen diyorum kabul etmiyor. Çocuk sevgisini içine atıyor. Bazen ailesinden ona çocuk yapmıyormisunuz diyen oluyor gözleri doluyor.
Çok doktora gittim tup bebeğe gittim olmadı. Doktorlar bana sen ne hakla evlendin diyor. Evet evlenmeye hiçbir hakkım yoktu. Çok pişmanım. İyiki Allah inancım ahiret inancım var yoksa çoktan intihar ederdim. Eşimin hayatından çıkmak için.
Çocukları çok seviyorum. Ama o derece oldum ki artık çocuk görünce sevemiyorum. Uzaktan seyrediyorum. Çünkü her ne zaman çocuk sevsem etrafımdakiler 'başkasının çocuğunu seveceğine sen kendin yap diyorlar. ' bende çocuk sevgimi dindirmek için Instagramdan çocuklu aileleri takip ediyorum. Hevesle attıkları çocuk videolarını izliyorum. Sevgi evlerinden çocuk almayı çok istedim ama eşim istemiyor sebebini de söylemiyor.
Anne olmak bu hayatta en çok arzuladığım şey. 9 ay karnımda taşımak. Emzirmek omzumda uyutmak onun kokusunu koklamak. Ona yemek yedirmek bu hayatta en çok istediğim şey. Annelik duygusunu tatmak
Arkadaslarimin çocukları oldu. Bağlantımız koptu. Çünkü çocuklu evlere gitmek istiyorlar. Benim de olmadığı için kimse gelmiyor tabi. Senin evde çocuk olmadığı için sıkılıyorlar diyor. Bende gidemiyorum çünkü her gittiğim yerde çocuk soruluyor artık sosyal hayatım da azaldı bundan dolayı herkesten uzaklaştım.

Çok doktora gittim tup bebeğe gittim olmadı. Doktorlar bana sen ne hakla evlendin diyor. Evet evlenmeye hiçbir hakkım yoktu. Çok pişmanım. İyiki Allah inancım ahiret inancım var yoksa çoktan intihar ederdim. Eşimin hayatından çıkmak için.
Çocukları çok seviyorum. Ama o derece oldum ki artık çocuk görünce sevemiyorum. Uzaktan seyrediyorum. Çünkü her ne zaman çocuk sevsem etrafımdakiler 'başkasının çocuğunu seveceğine sen kendin yap diyorlar. ' bende çocuk sevgimi dindirmek için Instagramdan çocuklu aileleri takip ediyorum. Hevesle attıkları çocuk videolarını izliyorum. Sevgi evlerinden çocuk almayı çok istedim ama eşim istemiyor sebebini de söylemiyor.
Anne olmak bu hayatta en çok arzuladığım şey. 9 ay karnımda taşımak. Emzirmek omzumda uyutmak onun kokusunu koklamak. Ona yemek yedirmek bu hayatta en çok istediğim şey. Annelik duygusunu tatmak
Arkadaslarimin çocukları oldu. Bağlantımız koptu. Çünkü çocuklu evlere gitmek istiyorlar. Benim de olmadığı için kimse gelmiyor tabi. Senin evde çocuk olmadığı için sıkılıyorlar diyor. Bende gidemiyorum çünkü her gittiğim yerde çocuk soruluyor artık sosyal hayatım da azaldı bundan dolayı herkesten uzaklaştım.