Benim kahır içinde olmam lazım ama gülüyorum. Delirdim mi?

Sizin mutlu olma çabanız hayatta kalma içgüdüsünün sonucu bana göre. Anne&baba acısını çok iyi bilirim. Öyle büyük bir acı, öyle büyük bir hiçlik ki, insan o hiçliğe teslim olsa, acıdan ölür herhalde. İnsanın bir yanı sanki sevgisinin ispatıymış gibi acıdan kahrolmak istiyor. Ufak bir tebessüm bile saygısızlıkmış gibi... Diğer taraftan insanız, delirmemek zorundayız, bunu sağlamak için de hayatımız normalmiş gibi yapmaya devam ediyoruz bazı şeyleri. Bilmem anlatabiliyor muyum? Ben 16 yaşında yaşadım anne&baba kaybını ve sizin yaptığınız şeyi yapamadım. İş nerelere vardı uzun hikaye ama tedavim çok uzun sürdü, onu söyleyeyim. O yüzden ağlayın, gülün, kahkaha atın, acıyla çığlık atın. Sadece kendinizi acıya teslim etmeyin.

Ve Allah sabır versin. Nurlar içinde yatsın süper kahramanınız. Benim babam da en iyi oyun arkadaşımdı, en güzel oyuncak yapıcım, salıncakta en güzel sallayanım, en güzel masal anlatıcımdı. Hepsinin mekanı cennet olsun.
 

Ben de aynen anlattığınız gibiyim. Başınız sağolsun abinize çok üzüldüm.
Annemi çok ani kaybettim ben de 1 seneyi geçti hala anlattığınız gibiyim. Saçma sapan öfke patlamaları yaşıyorum. Tedavi gördünüz mü, nasıl bir tedavi uygulandı?
 
Tam olarak bu tanimladiklarinizi yasiyorum ben de..
 

Annemin vefatı çok ani oldu benim de. Bebeğim de daha 40 günlüktü. Hiç acı hissetmedim neredeyse hiçbir şey hissetmedim resmen. Bomboş bakıyordum herkes antidepresan kullandım zannetmiş öyleydim. Hala da kabullenebilmiş değilim 1 seneyi geçti.
Annemi defnedip eve dönerken yolda annemi arayıp, eve gidiyorum ben diye haber vermek geldi içimden. İlk aylar kızımla uğraşırken anlamadım hiç. Ama başıma ne gelirse iyi veya kötü sürekli kendimi eksik hissediyorum şu an aşırı derecede yalnız hissediyorum. Sanki sadece annem değil herkes bütün ailem sevdiklerim gitmiş gibi.
Aylarca gördüğüm rüyalarda bile sürekli anneme kızdım, öfke duydum sanki kendi seçimiymiş gibi. Şu an sadece özlem duyuyorum. Hala acı hissetmiyorum. Ama saçma ruh hallerine giriyorum bazen aniden öfke patlamaları yaşıyorum bazen çok sakin oluyorum. Yine de o günden beri, yani annemi kaybettiğim günden beri kendimi hiç tamamen mutlu hissetmedim. Sanırım hiç hissedemeyeceğim.
Sizin de başınız sağolsun sanırım bizim bu hislerimiz de bir baş etme biçimi.
 
Cok haklisiniz. Aglamak kahrolmak sevgimin ispati gibi hissediyorum. Babalarimizin mekani cennet olsun. İnsallah yeniden kavusuruz onlara
 
Hellohappiness .!.:
Cok haklisiniz. Aglamak kahrolmak sevgimin ispati gibi hissediyorum. Babalarimizin mekani cennet olsun. İnsallah yeniden kavusuruz onlara ❤
Genişletmek için tıkla...
Sevgimi gönderiyorum size. Benim de çok keşkem var. Sevdiğini kaybedip de keşkesi olmayan insan yoktur herhalde. Paylaşamadığımız her an bir keşke çünkü. İşte bunlara bazı şeylere şükrederek dayanacağız. Şükürler olsun onlar bizim babalarımızdı. Bizi korudular, sevdiler, arkalarında güzel hatıralar bıraktılar. Anneniz yanınızda, en çok da buna şükredin. İnsanın en büyük tesellisi yanındaki sevdikleri.
 
Ben çok kısa zamanda ağırlaşmıştım. 2 ay gibi bir süre sonra yemek yiyemiyor, zaman kavramını oturtamıyordum. Ev arkadaşım haftasonu için gitmişti, sobanın önünde oturuyordum ben. Aradan 5-6 saat geçti, geri geldi, sen hala burada mısın demişti. 2 gün geçmiş aslında. O kadar ağırdı halim. Anksiyetenin eşlik ettiği ağır depresyon tanısı kondu. 1 yıl ağır ilaç tedavisi ve terapi, sonraki yıl sadece terapi aldım. Anksiyetem hafif oranda kaldı ve ufak tefek obsesyonum var. Terapi mutlaka alınmalı bence. Gerçekten destek oluyor.
 

Siz gerçekten çok zor şeyler yaşamışsınız. Çok üzüldüm. Yemek yiyememe olayı bende çok farklı oldu mesela, aşırı yemek yemeye doymamaya başladım. Özellikle gece yemek yeme durumu başladı. Her gece karnım tok bile olsa acıkıyorum. Ben hala sadece çok büyük öfke duyuyorum. Depresyon geçirmiştim zaten yıllar önce ve daha onu bile atlatamadım sanırım hiç tedavi de olmadım.
Tedavi olmam gerek sanırım artık
 
Allah rahmet eylesin mekanı cennet olsun inşallah. Herkes farklı yaşar acısını siz başta çok üzülüp ağladığınız için beyin bir savunma mekanizması olarak acıyı yok sayma ve unutturmaya çalışıyordur.
Tabi ayrı bir eviniz ve aileniz olması ve iki çocukla uğraşmanın telaşı ile acınızo yaşayacak vakit de bulamamış olabilirsiniz. Ama aynı evde yaşayıp da o her akşam eve gelen kişinin artık bir daha hiç gelemeyeceğini anlasaydınız çok farklı olurdu. Anneniz mesela asıl o en derinden hisseder babanızın yokluğunu. Allah yardımcım olsun durumun hayırsız evlat olmakla yada sevmemekle ilgili olduğunu düşünmüyorum. Siz hayatın akışına kaptırmışsınız kendinizi ve bu yanlış birşey değil hayat devam ediyor.
 
Hellohappiness .!.:
Ben de annemi bu sözlerle teselli etmeye calisiyorum. Ama onun acisi ilk günkü gibi taptaze
Genişletmek için tıkla...
Oncelikle basiniz sagolsun mekani cennet olsun. Hayat devam ediyor herkes icin sizin bas etke sekliniz boyleymis. Annenim ilk gunki gibi demissiniz. Soyle dusunun eger sizde hala baba evinde yasasaydiniz sizde oyle olacaktiniz cunku birebir yoklugunu hissedecektiniz. Annenizin kac yillik hayat arkadasi gitti belki evde sadece ikisi vardi ve o bosluga dustu Anneniz yastiga basini tek koydugu icin alisma sureci daha uzun surecek. Bu onu hayirli es sizide hayirsiz evlat yapmiyor. allah bagislasin 2 cocugunuz varmis onlarla ilgilenmeniz esinizle ilgilenmeniz gerek ve buda kafanizin surekli dolu olmasina ve aciyi arka plana atmaniza neden okuyor. Gayet normal yasadiklariniz.
 
Aynisi benimde başıma geldi..babamı toprağa verip eve döndüğümüzde gülme krizine girmiştim.
Sa cma saçma şeylere gülüyordum. Insanlar ne diyecek diye düşündüm bir an ona bile güldüğümü hatırlıyorum..gözümden yaş akarken gülüyordum birde..
Bence bu hissettiğimiz acıyı vücudumuzun artık kaldıramayacağı durumda olduğunda beynimizin istemsiz verdiği bir tepki. Sinirler bozuluyor ve tepkiler birbirine karışıyor.
Sevmemekle alakası yok tam tersine aslında çok sevdiğiniz için oluyor bu.
 
Yardım almayı düşündünüz mü ? Gülmek eğlenmek normal çünkü ağlasan da kendini hirpalasan da geri gelmeyecek... Sadece maneviyatın yüksek ise vicdanini rahatlatmak adına ona hediyeler iletebilirsiniz rüyalarında görmek adına her gece ona dualar gönderebilirsiniz ki bu işe yarıyor bazen rüyalarda görmek en güzel terapi oluyor gercekten.
 
Ben de senin gibiyim. Doktor, beynin acıyla başedemeyeceğini anlayınca o anıyı siliyor, unutuyorsun demişti. Üzülme böyle olduğı için, vücudun yaşama devam edebilmek için kendini koruyor.
 
Ben de böyleyim. İlk zamanlar hiçbir şey hissetmem. Üzülürüm ama büyük tepki vermem. Ne zaman ki insanlar duruma alışıp kayıpları kabullenince benim kafama dank eder. Başlarım ağlayıp sızlanmaya.
 
Anneyi kaybetmekte kolay değil, sizin yaşadığınız da ağır. Bir psikolağa gitmekte fayda var. Ama şöyle bir şeyde var, her psikolog iyi gelemeyebilir, kendinize göre olanı bulmanız lazım. Beni toparlayan 5. 6. psikolog olmuştu. Tavsiyem yaşı büyük birine danışmanız. İnsanlar canım sıkkın diye bile giderken bizim gibi ölüm çaresizliğini yaşamış insanların gitmesi çok normal bence.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

O
Yanlis mi yaptim? Ayip mi oldu?
8 9 10
Yorumlar
199
Görüntüleme
9K
Otombo
O
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…