Benim sorunum ne sizce????

VILNTAN

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
13 Kasım 2017
1
0
86
Herkese merabalar, nereden nasıl başlasam anlatmaya inanın bilmiyorum ama kıymetli düşüncelerinize çok ihtiyacım olduğunu düşünüp yazmak istedim. Dün okulun ilk günüydü biliyorsunuz, sabah okulumuza gittik okul öncesinden tanıdığım aileler de vardı, bizim çocuklarımız ayrı sınıflara alındılar ama önemli değil tabi sonuçta aynı okulda okuyacaklar. İlk ders ziliyle birlikte sınıflara gitti cocuklar ve biz anneler olarak dışarıda beklemeye ve diğer ebeveynlerle tanışmaya başladık. Benim önceden tanıdığım anneler kendi çocuklarının sınıfındaki diğer annelerle konuşuyor falan işte sonra bir baktım göz açıp kapayana kadar ortadan kayboldular. Neyse bende başka bir arkadaşla duruyorum okulun önünde bir diğer anne geldi - hadi ayşe kahve içmeye gidiyoruz çocuklar çıkana kadar geliyor musun dedi, bu benim yanımda duran arkadaş bana hiç bir şey demeden kalktı gitti. Bu arada o çağıranı da tanıyorum. Herkes bir anda toz duman oldu ben kalakaldım bir başıma tabiri caizse. Yani beni neden çağırmadılar anlayamıyorum. Ya da çağırmalarını beklemeden ben de mi peşlerine takılsaydım? Ya diğerlerine ne demeli? Nezaketen bir geliyor musun sende diyebilirlerdi ben mi yanlış düşünüyorum???? Tüm okul hayatım hiç bir kız grubuna tam ait olamadan orta malı gibi geçti, sessiz sakin bir çocuktum hep ve pek konuşkan değildim ama bu benim karakterim ne yapabilirim ki?? çocuğum okula başlayınca durum değişir diye umuyordum yine aynı olaylar... Bilmiyorum anlatabiliyor muyum yani demek istediğim vilntancığım biz şuraya gidiyoruz hadi kalk sende gel diyenim olmadı şu yaşıma kadar!!! ne yaptığım yada ne yapmadığım için böyle muameleye uğruyorum gerçekten bilmiyorum yaaa çok gücüme gidiyor tüm bu yalnızlığım bu bir gerçek :KK43:
 
Herkese merabalar, nereden nasıl başlasam anlatmaya inanın bilmiyorum ama kıymetli düşüncelerinize çok ihtiyacım olduğunu düşünüp yazmak istedim. Dün okulun ilk günüydü biliyorsunuz, sabah okulumuza gittik okul öncesinden tanıdığım aileler de vardı, bizim çocuklarımız ayrı sınıflara alındılar ama önemli değil tabi sonuçta aynı okulda okuyacaklar. İlk ders ziliyle birlikte sınıflara gitti cocuklar ve biz anneler olarak dışarıda beklemeye ve diğer ebeveynlerle tanışmaya başladık. Benim önceden tanıdığım anneler kendi çocuklarının sınıfındaki diğer annelerle konuşuyor falan işte sonra bir baktım göz açıp kapayana kadar ortadan kayboldular. Neyse bende başka bir arkadaşla duruyorum okulun önünde bir diğer anne geldi - hadi ayşe kahve içmeye gidiyoruz çocuklar çıkana kadar geliyor musun dedi, bu benim yanımda duran arkadaş bana hiç bir şey demeden kalktı gitti. Bu arada o çağıranı da tanıyorum. Herkes bir anda toz duman oldu ben kalakaldım bir başıma tabiri caizse. Yani beni neden çağırmadılar anlayamıyorum. Ya da çağırmalarını beklemeden ben de mi peşlerine takılsaydım? Ya diğerlerine ne demeli? Nezaketen bir geliyor musun sende diyebilirlerdi ben mi yanlış düşünüyorum???? Tüm okul hayatım hiç bir kız grubuna tam ait olamadan orta malı gibi geçti, sessiz sakin bir çocuktum hep ve pek konuşkan değildim ama bu benim karakterim ne yapabilirim ki?? çocuğum okula başlayınca durum değişir diye umuyordum yine aynı olaylar... Bilmiyorum anlatabiliyor muyum yani demek istediğim vilntancığım biz şuraya gidiyoruz hadi kalk sende gel diyenim olmadı şu yaşıma kadar!!! ne yaptığım yada ne yapmadığım için gerçekten bilmiyorum yaaa çok gücüme gitti bu bir gerçek :KK43:
Sende peşlerinden gitseydin ben giderdim şahsen kendini geri tutma bizde bi haftadır okula gidiyoruz tanıdığım kimse yok tek bekleyeceğime birileriyle otururum laf laf açar zaman geçer 7 yıldır aynı yerde oturuyorum tanıdığım hiç kimse yoktu bu yıl tanımasam da oturup sohbet edip tanışıyoruz bi merhaba dedin mi gerisi gelir pasif durma
 
Ya valla bunlar dert değil aslında sonuçta yetişkinsiniz. Demek samimi olmak istemiyorlar. Sizde samimi olmayın başka çevre edinin. Ben beni görmezden gelen kişilerle sonradan muhattap olmuyorum
 
Herkese merabalar, nereden nasıl başlasam anlatmaya inanın bilmiyorum ama kıymetli düşüncelerinize çok ihtiyacım olduğunu düşünüp yazmak istedim. Dün okulun ilk günüydü biliyorsunuz, sabah okulumuza gittik okul öncesinden tanıdığım aileler de vardı, bizim çocuklarımız ayrı sınıflara alındılar ama önemli değil tabi sonuçta aynı okulda okuyacaklar. İlk ders ziliyle birlikte sınıflara gitti cocuklar ve biz anneler olarak dışarıda beklemeye ve diğer ebeveynlerle tanışmaya başladık. Benim önceden tanıdığım anneler kendi çocuklarının sınıfındaki diğer annelerle konuşuyor falan işte sonra bir baktım göz açıp kapayana kadar ortadan kayboldular. Neyse bende başka bir arkadaşla duruyorum okulun önünde bir diğer anne geldi - hadi ayşe kahve içmeye gidiyoruz çocuklar çıkana kadar geliyor musun dedi, bu benim yanımda duran arkadaş bana hiç bir şey demeden kalktı gitti. Bu arada o çağıranı da tanıyorum. Herkes bir anda toz duman oldu ben kalakaldım bir başıma tabiri caizse. Yani beni neden çağırmadılar anlayamıyorum. Ya da çağırmalarını beklemeden ben de mi peşlerine takılsaydım? Ya diğerlerine ne demeli? Nezaketen bir geliyor musun sende diyebilirlerdi ben mi yanlış düşünüyorum???? Tüm okul hayatım hiç bir kız grubuna tam ait olamadan orta malı gibi geçti, sessiz sakin bir çocuktum hep ve pek konuşkan değildim ama bu benim karakterim ne yapabilirim ki?? çocuğum okula başlayınca durum değişir diye umuyordum yine aynı olaylar... Bilmiyorum anlatabiliyor muyum yani demek istediğim vilntancığım biz şuraya gidiyoruz hadi kalk sende gel diyenim olmadı şu yaşıma kadar!!! ne yaptığım yada ne yapmadığım için böyle muameleye uğruyorum gerçekten bilmiyorum yaaa çok gücüme gidiyor tüm bu yalnızlığım bu bir gerçek :KK43:
Bu zaman böyle bi zaman; kendini anlatcan, reklamını yapıcan, seninle arkadaş olmanın bir etiketi olduğunu ispatlican onlara 🙄 inanın ben de böyleyim ama durum bu. İnsanlar sessz sakin görünce fikirsiz, akılsız mı zannediyorlar anlamadım ki.. ben de sırf bu yüzden instagramı aktif kullanıyorum. Normalde asla kendini anlatabilen biri değilim ama özelinde de renkli bir insanım hani tanıyana dek. Ordan görüp tanıyor insanlar beni inanaılır gibi değil. Bende de var tabi.. sana özel değil yani bunu bil, ama o som davette de git hemen takılma yani.
 
Bu zaman böyle bi zaman; kendini anlatcan, reklamını yapıcan, seninle arkadaş olmanın bir etiketi olduğunu ispatlican onlara 🙄 inanın ben de böyleyim ama durum bu. İnsanlar var ya sessz sakin görünce fikirsiz, akılsız mı zannediyorlar anlamadım ki.. ben de sırf bu yüzden instagramı aktif kullanıyorum. Normalde asla kendini anlatabilen biri değilim ama özelinde de renkli bir insanım hani tanıyana dek. Ordan görüp tanıyor insanlar beni inanaılır gibi değil. Bende de var tabi.. sana özel değil yani bunu bil, ama o som davette de git hemen takılma yani.
Onlar neden ispatlamıyor kendini onlarkim ki diğer kadın kendini ispatlamaçabasına girsin. Arkadaşlık etmek istemiyorlarsa canlatı cehenneme
 
Bende mümkün olduğunca kimse ile konuşmamaya çalışırım. Ben memurum. Diğer velilerden çalışan yok ve onlar ara ara toplanıyorlar. Hatta benim dedikodumu bile yapıyorlar duyuyorum arkadaşımdan😂😂 sadece 1 tane veli ile görüşüyorum oda benimle arkadaş olmak için çok çabaladı. Çok iyi bi insan. Onun dışında kimse ile görüşmüyorum. He görüşmek istiyorsanız biraz girişken olun sessiz olmayın.
 
Herkese merabalar, nereden nasıl başlasam anlatmaya inanın bilmiyorum ama kıymetli düşüncelerinize çok ihtiyacım olduğunu düşünüp yazmak istedim. Dün okulun ilk günüydü biliyorsunuz, sabah okulumuza gittik okul öncesinden tanıdığım aileler de vardı, bizim çocuklarımız ayrı sınıflara alındılar ama önemli değil tabi sonuçta aynı okulda okuyacaklar. İlk ders ziliyle birlikte sınıflara gitti cocuklar ve biz anneler olarak dışarıda beklemeye ve diğer ebeveynlerle tanışmaya başladık. Benim önceden tanıdığım anneler kendi çocuklarının sınıfındaki diğer annelerle konuşuyor falan işte sonra bir baktım göz açıp kapayana kadar ortadan kayboldular. Neyse bende başka bir arkadaşla duruyorum okulun önünde bir diğer anne geldi - hadi ayşe kahve içmeye gidiyoruz çocuklar çıkana kadar geliyor musun dedi, bu benim yanımda duran arkadaş bana hiç bir şey demeden kalktı gitti. Bu arada o çağıranı da tanıyorum. Herkes bir anda toz duman oldu ben kalakaldım bir başıma tabiri caizse. Yani beni neden çağırmadılar anlayamıyorum. Ya da çağırmalarını beklemeden ben de mi peşlerine takılsaydım? Ya diğerlerine ne demeli? Nezaketen bir geliyor musun sende diyebilirlerdi ben mi yanlış düşünüyorum???? Tüm okul hayatım hiç bir kız grubuna tam ait olamadan orta malı gibi geçti, sessiz sakin bir çocuktum hep ve pek konuşkan değildim ama bu benim karakterim ne yapabilirim ki?? çocuğum okula başlayınca durum değişir diye umuyordum yine aynı olaylar... Bilmiyorum anlatabiliyor muyum yani demek istediğim vilntancığım biz şuraya gidiyoruz hadi kalk sende gel diyenim olmadı şu yaşıma kadar!!! ne yaptığım yada ne yapmadığım için böyle muameleye uğruyorum gerçekten bilmiyorum yaaa çok gücüme gidiyor tüm bu yalnızlığım bu bir gerçek :KK43:
Siz kendinizi kimse için değiştirmeyin kendinize güvenin sevin ama kendiniz için başkadı için değil. Onlar gibi düşüncesiz ve kabainsanlsr etrafınızda olmasa da olur. Canları cehenneme takmayın siz kendinize değer verip önemseyin yeter
 
Ayip etmişler diğerini çağırıp seni çağırmsmakla tamam arkadaş olmak istemeyebilirler senle ama o şekilde de bırakmak hoş değil. Bu durumda peşine takılıp gitmekte olmaz zaten sizde gitmemişsiniz. Eğer birileriyle arkadaşlık kurmak istiyorsanız siz deyin kahveye giddlim ya da surda oturalım vs gibi bu insanlarla olmaz gibi geldi.
 
Onlar neden ispatlamıyor kendini onlarkim ki diğer kadın kendini ispatlamaçabasına girsin. Arkadaşlık etmek istemiyorlarsa canlatı cehenneme
Onlar ispatlıyor işte. Konuşcam diye sıraya giriyorlar, kendi söyleyeceklerini düşünmekten karşı tarafı dinlemiyorlar. Bakıyorlar karşılarında zahmetli, konuşmayan (muhtemelen daha hassas ya da derin biri) onla upralmak istemiyorlar. Ezik görüyorlar açıkça yani ve kendilerine arkadaş grubundan dolaylı değer biçtikleri için ezikle arkadaş olmak istemiyorlar (ben de o kategorideyim yanlış anlaşılmasın, insanlar yüzeysel ve çıkarcı malasef, kabul edip bu tarz ilişki kurcaz biz de çıkarımız için gerektiğnde mecburen)
 
Onlar ispatlıyor işte. Konuşcam diye sıraya giriyorlar, kendi söyleyeceklerini düşünmekten karşı tarafı dinlemiyorlar. Bakıyorlar karşılarında zahmetli, konuşmayan (muhtemelen daha hassas ya da derin biri) onla upralmak istemiyorlar. Ezik görüyorlar açıkça yani ve kendilerine arkadaş grubundan dolaylı değer biçtikleri için ezikle arkadaş olmak istemiyorlar (ben de o kategorideyim yanlış anlaşılmasın, insanlar yüzeysel ve çıkarcı malasef, kabul edip bu tarz ilişki kurcaz biz de çıkarımız için gerektiğnde mecburen)
Aynen öyle insanlar siz ne yapıyprsunuz peki kendinizi değiştirebiliyor musunuz nasıl dahil oluyorsunuz
 
Aynen öyle insanlar siz ne yapıyprsunuz peki kendinizi değiştirebiliyor musunuz nasıl dahil oluyorsunuz
Ben de kısmen onlar gibi olmaya çalışıyorum. Bide biraz daha kendimi anlatabilmeye başladım. Cesur olur kendini samimi şekilde anlatınca iyi kötü saygı duyuyor insanlar, sevmeseler de🙃 kendine yatırım yapıp özgüven sahibi olmak en temel çözümü sanırım
 
Herkese merabalar, nereden nasıl başlasam anlatmaya inanın bilmiyorum ama kıymetli düşüncelerinize çok ihtiyacım olduğunu düşünüp yazmak istedim. Dün okulun ilk günüydü biliyorsunuz, sabah okulumuza gittik okul öncesinden tanıdığım aileler de vardı, bizim çocuklarımız ayrı sınıflara alındılar ama önemli değil tabi sonuçta aynı okulda okuyacaklar. İlk ders ziliyle birlikte sınıflara gitti cocuklar ve biz anneler olarak dışarıda beklemeye ve diğer ebeveynlerle tanışmaya başladık. Benim önceden tanıdığım anneler kendi çocuklarının sınıfındaki diğer annelerle konuşuyor falan işte sonra bir baktım göz açıp kapayana kadar ortadan kayboldular. Neyse bende başka bir arkadaşla duruyorum okulun önünde bir diğer anne geldi - hadi ayşe kahve içmeye gidiyoruz çocuklar çıkana kadar geliyor musun dedi, bu benim yanımda duran arkadaş bana hiç bir şey demeden kalktı gitti. Bu arada o çağıranı da tanıyorum. Herkes bir anda toz duman oldu ben kalakaldım bir başıma tabiri caizse. Yani beni neden çağırmadılar anlayamıyorum. Ya da çağırmalarını beklemeden ben de mi peşlerine takılsaydım? Ya diğerlerine ne demeli? Nezaketen bir geliyor musun sende diyebilirlerdi ben mi yanlış düşünüyorum???? Tüm okul hayatım hiç bir kız grubuna tam ait olamadan orta malı gibi geçti, sessiz sakin bir çocuktum hep ve pek konuşkan değildim ama bu benim karakterim ne yapabilirim ki?? çocuğum okula başlayınca durum değişir diye umuyordum yine aynı olaylar... Bilmiyorum anlatabiliyor muyum yani demek istediğim vilntancığım biz şuraya gidiyoruz hadi kalk sende gel diyenim olmadı şu yaşıma kadar!!! ne yaptığım yada ne yapmadığım için böyle muameleye uğruyorum gerçekten bilmiyorum yaaa çok gücüme gidiyor tüm bu yalnızlığım bu bir gerçek :KK43:
daha yakinlarsa onalr sizin aralarina almak istememis olabilirler.cunku herkesin yaninda her muhabbet yapilmiyor .yapacak birsey yok malesef .insanlarin tercihi:/
 
Bence sana ayıp etmişler. Peşlerinden gitmek çok saçma olur bu durumda istenmeyen kişi durumunda sen de orda rahat edemezdin. Bence selamını sabahını eksik etme her zamanki gibi ol aralarına almamaları onların tercihi evet içten içe üzülüyorsun biliyorum ama bu durumda yapacak pek birşey yok maalesef zoraki arkadaşlığı da istemezsin eminim ki. Belki sonradan duzelirler
 
Ben sizi anlıyorum. Ben de benzer seyleri yasadim donem dönem. Ama sebebini pek merak etmedim. Cunku biliyorum. Laylay lom canim cicim muhabbetlere giremiyorum, yapim boyle, gercekten kalbim ısınmadıysa kimseyle yapmacik samimiyetlere giremem. Ama insanlar, kadinlar bu birbirini pohpohlama durumunu seviyor genelde. Yuzum cok soğuktur, benden samimi sinyaller almiyor insanlar galiba. Bir de onlarin sizden haric ekstra görüşmeleri ekstra samimiyeti varsa zmaan icinde disarda kaliyorsunuz. Ben pek sorun etmiyorum bu durumlari. Cunku sosyal olarak cekingen biri degilim. Gercekten vakit gecirmek istedigim tarzda insanlarsa cekinmeden ben de geliyim diyebiliyorum, susup oturmuorum. Ama onun haricinde kimseden de beklemiyorum, sasirmiyorum da. Samimi oldugum sevdigim kısıtlı sayida insan bana yetiyor sahsen.
 
Kendi Aralarında konuşmak istediler demek ki.

Sonuçta çocuk olmadığımız için artık birilerinin sizi olaylara dahil etmesini bekleyemezsiniz. Zaten kalabalık ortamda sessiz sakin biriyseniz çok da kendinizi belli edemezsiniz.

Herkesle samimi olmak yerine bir kaç kişiyle yakınlaşın gerçekten anlaşıyorsanız. Yok o da olmuyorsa merhaba merhaba sonra herkes kendi yoluna
 
Okuldaki velilerin bu diyologlari bana oldum olası ilginç gelmiştir. Veliler kendi aralarinda genelde gruplasirlar ve kendilerine dışlayacak birilerini mutlaka bulurlar. Bu tur gruplasmalarda dikkat edin genelde bir narsist olur, bu narsist butun ilgi ve alakayi kendine cekmeye calisir. Etrafina da dişini geçirebilecegi, her yaptigina şakşak tutacak birilerini arar ve genelde bulur. Siz de şayet etrafiniza incik boncuk dagitmayan, herşeye kanmayan, şakşak yapmayan bir tipseniz sizi aralarina almazlar. Elbette her turlu iliski icin gecerli olmasa da benim gozlemim o yonde oldu. Boyle bir grupta olmamaniz sizin hayrinizadir. Hem cabuk biranda kahve ile baslayan bu tur iliskiler cok cabuk da biter. Yarin öbür gün birinin kaşi, birinin gözü digerinden guzel diye anlamsiz kiskancliklar ve alinganliklar baslar, o gruplar dagilir. Ha dagilmadi diyelim o mubabetler sizi acmaz. Yavas kurulan iliskiler daha saglikli geliyor bana. Bir birinizi taniyin once. İnanin sizin de anlasabileceginiz briileri vardir. Bir gozlemleyin once sonra ilk adimi siz atin ne olacak bir kahveye siz davet edin. Amlattiginiz gibi oyle bir ortamda herkesi cagirip tanidigi halde sizi davet etmeyenle de hic samimi olmayin. Sahsen iki cocuk buyuttum bazi velilerin anlamsiz gruplasmalarindan illallah ettim, hocalar da farkinda, ben cok temkinli yaklasirim bu nedenle sizi kahveye davet etmemeleri bir şans bile olabilir
 
Back
X