- 1 Ekim 2013
- 8.855
- 18.995
- 448
- 35
- Konu Sahibi Vasfiyeteyzeniz
-
- #1
Aslında derdimi tam ifade edemiyorum belki de sorun bu. Yalnızlık mı desem yorgunluk mu desem bıkkınlık mı desem.
3 ay önce bir kumpas sonucu sıkıntılı bi sürece girdik ailecek. Hayatta herkes en sevdiğiyle imtihan olurmuş ya bende kahramanım babamla imtihan ediliyorum. Sorunun temeli burda başlıyor yani.
3 aydır ailecek yitik durumdayız ne kadar herbirimiz dimdik durmaya çalışsak da içten içe hepimiz yılgınız eşimde dahil.
Hele eşim babama kendi oğlu kadar düşkün ve bu durumdan babamı kurtaramadığı için inanılmaz kendini aciz hissediyor Oda mutsuz.
Hamileyim 3.5 yaşında kızım var yarım gün kreşe gidiyor gelince benimle beraber biraz huysuz fazlaca hareketli bi çocuk. Aslında çocuk işte ne olacak ki süs biblo değil ki koyduğum yerde kalsın tabi ki koşacak coşacak ama benim kafam öyle zor kaldırıyor ki. Hamilelik yorgunluğu,kızım derken eşimde bazı akşamlar gece geliyor. Neden derseniz avukatla görüşüyor,müsteşarlarla milletvekilleriyle görüşme ayarlıyor,dayılarımla amcamla görüşüyor işten çıkıp gecelere kadar vE bunları sırf benim babam için yapıyor 3 aydır gık demeden. Çoğu zaman gece uyumuyor üzüntüden biliyorum Çünkü bende uyumuyorum.
Ama kendimi çok yalnız hissediyorum ayni zamanda bu evde.üstüme üstüme geliyor koca ev ama dışarı da çıkmak istemiyorum. Eşim evde olduğu günler hep soruyor istediğin bişey var mo gidelim alalım yapalım diye ama içimde öyle bir boşluk var ki.
Her pazartesi hamile hamile 600 km yol gidip 1 saat görüşte babamı görüyorum ki normalde 10 dk yol gitsem söylenirdim. Oraya gitmekte beni çok üzüyor o kadar çok zor durumda olan aile var ki. 3 ayda gördüğüm seyleri görseydiniz sizde geceleri uyuyamazdınız.
Altımda arabam cebimde kartım etrafımda bir sürü arkadaşım var,eşimin ailesi hep yanımda bu kadar seye mutsuzum dersem vicdansızlık olur herhalde. Mutsuzluk da değil bu. Farklı bişey içimde büyüyen yalnızlık var. Doğuma 2 ay kaldı babamın yanımda olmama ihtimalini düşünmek beni tamamen düşürüyor Zaten.
Hani diyorum kopacaktı kıyamet nerde.
Ne zaman bitecek bu günler. İçimde büyüyen yalnızlıkta kaybolmaktan korkuyorum. Anlatamıyorum ah anlatabilsem içimdekileri.
Buraya da belki rahatlarım diye yazdım. Belki günler sonra bu zamanlar bitince açar okurum ne günler atlatmışız derim. Bilmiyorum.
3 ay önce bir kumpas sonucu sıkıntılı bi sürece girdik ailecek. Hayatta herkes en sevdiğiyle imtihan olurmuş ya bende kahramanım babamla imtihan ediliyorum. Sorunun temeli burda başlıyor yani.
3 aydır ailecek yitik durumdayız ne kadar herbirimiz dimdik durmaya çalışsak da içten içe hepimiz yılgınız eşimde dahil.
Hele eşim babama kendi oğlu kadar düşkün ve bu durumdan babamı kurtaramadığı için inanılmaz kendini aciz hissediyor Oda mutsuz.
Hamileyim 3.5 yaşında kızım var yarım gün kreşe gidiyor gelince benimle beraber biraz huysuz fazlaca hareketli bi çocuk. Aslında çocuk işte ne olacak ki süs biblo değil ki koyduğum yerde kalsın tabi ki koşacak coşacak ama benim kafam öyle zor kaldırıyor ki. Hamilelik yorgunluğu,kızım derken eşimde bazı akşamlar gece geliyor. Neden derseniz avukatla görüşüyor,müsteşarlarla milletvekilleriyle görüşme ayarlıyor,dayılarımla amcamla görüşüyor işten çıkıp gecelere kadar vE bunları sırf benim babam için yapıyor 3 aydır gık demeden. Çoğu zaman gece uyumuyor üzüntüden biliyorum Çünkü bende uyumuyorum.
Ama kendimi çok yalnız hissediyorum ayni zamanda bu evde.üstüme üstüme geliyor koca ev ama dışarı da çıkmak istemiyorum. Eşim evde olduğu günler hep soruyor istediğin bişey var mo gidelim alalım yapalım diye ama içimde öyle bir boşluk var ki.
Her pazartesi hamile hamile 600 km yol gidip 1 saat görüşte babamı görüyorum ki normalde 10 dk yol gitsem söylenirdim. Oraya gitmekte beni çok üzüyor o kadar çok zor durumda olan aile var ki. 3 ayda gördüğüm seyleri görseydiniz sizde geceleri uyuyamazdınız.
Altımda arabam cebimde kartım etrafımda bir sürü arkadaşım var,eşimin ailesi hep yanımda bu kadar seye mutsuzum dersem vicdansızlık olur herhalde. Mutsuzluk da değil bu. Farklı bişey içimde büyüyen yalnızlık var. Doğuma 2 ay kaldı babamın yanımda olmama ihtimalini düşünmek beni tamamen düşürüyor Zaten.
Hani diyorum kopacaktı kıyamet nerde.
Ne zaman bitecek bu günler. İçimde büyüyen yalnızlıkta kaybolmaktan korkuyorum. Anlatamıyorum ah anlatabilsem içimdekileri.
Buraya da belki rahatlarım diye yazdım. Belki günler sonra bu zamanlar bitince açar okurum ne günler atlatmışız derim. Bilmiyorum.