Ben de aynı durumdayım, uzun süredir bana destek olabilecek bir ailem yok. Yalnız yaşıyorum, bir erkek arkadaşım var o da yurtdışında ve biraz sünepe, görüşebildiğimiz dönemlerde de pek işe yaramaz. Bana manevi olarak en yakın olan babamdı onu da kaybettim. Şiddete eğilimli bir kardeşim ve oğluşundan kopamayan onun yerine beni uzaklaştıran bir annem var. Yıllardır bu ikisi yüzünden yalnız yaşıyorum, kadın/erkek işi ayırt etmeden herşeyi halletmeye çalışıyorum ve kendimle gurur duyuyorum. Böyle dert sahibi yapan bir aile ve yalnız bir hayata rağmen ayaktayım.
Yalnız başına hayata kafa tutan kadınları takdir edeceklerine bizim toplumumuzda "Ay yazık bunun da kimsesi yok" tarzı imalarla mutsuz ve eksik hissettiriyorlar. Yapman gereken bunlara kulak asmadan yoluna devam etmek. Kendine acıma, tam tersi ben ne kadar güçlü bir kadınım milletin kalabalık ailelerle, eşlerle, eş aileleriyle bile dikiş tutturamadıkları şu dünyada tek başıma sorunlarıma rağmen ayakta duruyorum, kendime evlatlarıma yetiyorum diye düşün.
Kendine acıdığın sürece evladını da mutsuz edersin, negatif bir anneyle büyükmektense, pozitif ve gücünün farkında olan bir anneyle sahip olmak isteyecektir.