- 11 Ocak 2015
- 720
- 794
- 138
Hanımlar merhaba
7 senelik evliyim 5,5 yaşında bir kızım var.Kayınvalide ve kayınpederle aynı evde yaşıyorum yaş oldu 30.
Kızıma kayınvalide bakıyor bende özel sektörde çalışıyorum.Çok yüksek maaşlara çalışmasamda ileriyi düşünerek çalışmaya çalışıyorum işte.
Bu zamana kadar hep ayrı evin hayalini kurdum ama hayallerime ortak bir eş bulamadım yanımda.Bu aralar hiç iyi olmadığımın farkındayım.Sürekli hayaller kuruyorum (burcumda balık bu arada tam hayalperest yani) ayrı bir evim olduğunu,ayrı eşyalarım olduğunu,akşam kızımı uyuttuktan sonra televizyon karşısında sızıp kaldığımı,arkadaşlarımı evime davet ettiğimi,amaaaan bu haftada temizlik yapmıycam dinlenicem izin günümde dediğimi ve bunun gibi bir sürü şey işte.
24 yaşındaydım evlendiğimde.En fazla 1.5 yıl beraber otururuz diye düşünürken bi baktım ki 7 senedir beraber oturuyoruz.Artık ayrı bir eve çıkmak istiyorum dediğimde eşimin hep aynı bahanesiyle karşılaşıyorum DURUMUM YOK HAYATIM.Aslında var ikimizde çalışıyoruz.Bir evi gecindirebilecek şekildeyiz.Ha lüks yaşayacak durumda değiliz zaten lüks yaşamayı isteyende yokki.
Ve ben gün geçtikçe eriyip tükendiğimi hissediyorum.Eşimle sürekli bir tartışma içerisindeyim çünkü tahammülüm kalmamış,çekecek gücümde kalmamış.Yaklaşmıyorum yaklaşmasını da istemiyorum.Çünkü onun için zevk benim için işgenceye üzüntüye dönüşmekte.
Ve gelgelelim kayınvalideye.Evin kadını o,herşeyi bilen o,ne yapılacaksa ne alınacaksa karar veren o yani hayatımın merkez noktası o.Anlaşamıyoruz zaten birbirimizden haz da etmiyoruz.Ve her akşam işten çıkışım ayaklarımın eve giderken geri geri tepişi çok üzücü bir durum değilmi?Çok yoruldum çok tükendim heryerim ağrıyor sanki etimle kemiğimi birbirinden ayırıyorlar gibi acı var üzerimde.Sürekli eleştirilmekten,yerilmekten,bencillikten,merhametsizlikten bende kurtulurmuyum acaba diye dualar ediyorum.
Ne bileyim hanımlar yazdım işte içimi dökmek için.
EDİT :Tekrar konu açmayım diye konudan devam ediyorum.
7 senelik evliyim 5,5 yaşında bir kızım var.Kayınvalide ve kayınpederle aynı evde yaşıyorum yaş oldu 30.
Kızıma kayınvalide bakıyor bende özel sektörde çalışıyorum.Çok yüksek maaşlara çalışmasamda ileriyi düşünerek çalışmaya çalışıyorum işte.
Bu zamana kadar hep ayrı evin hayalini kurdum ama hayallerime ortak bir eş bulamadım yanımda.Bu aralar hiç iyi olmadığımın farkındayım.Sürekli hayaller kuruyorum (burcumda balık bu arada tam hayalperest yani) ayrı bir evim olduğunu,ayrı eşyalarım olduğunu,akşam kızımı uyuttuktan sonra televizyon karşısında sızıp kaldığımı,arkadaşlarımı evime davet ettiğimi,amaaaan bu haftada temizlik yapmıycam dinlenicem izin günümde dediğimi ve bunun gibi bir sürü şey işte.
24 yaşındaydım evlendiğimde.En fazla 1.5 yıl beraber otururuz diye düşünürken bi baktım ki 7 senedir beraber oturuyoruz.Artık ayrı bir eve çıkmak istiyorum dediğimde eşimin hep aynı bahanesiyle karşılaşıyorum DURUMUM YOK HAYATIM.Aslında var ikimizde çalışıyoruz.Bir evi gecindirebilecek şekildeyiz.Ha lüks yaşayacak durumda değiliz zaten lüks yaşamayı isteyende yokki.
Ve ben gün geçtikçe eriyip tükendiğimi hissediyorum.Eşimle sürekli bir tartışma içerisindeyim çünkü tahammülüm kalmamış,çekecek gücümde kalmamış.Yaklaşmıyorum yaklaşmasını da istemiyorum.Çünkü onun için zevk benim için işgenceye üzüntüye dönüşmekte.
Ve gelgelelim kayınvalideye.Evin kadını o,herşeyi bilen o,ne yapılacaksa ne alınacaksa karar veren o yani hayatımın merkez noktası o.Anlaşamıyoruz zaten birbirimizden haz da etmiyoruz.Ve her akşam işten çıkışım ayaklarımın eve giderken geri geri tepişi çok üzücü bir durum değilmi?Çok yoruldum çok tükendim heryerim ağrıyor sanki etimle kemiğimi birbirinden ayırıyorlar gibi acı var üzerimde.Sürekli eleştirilmekten,yerilmekten,bencillikten,merhametsizlikten bende kurtulurmuyum acaba diye dualar ediyorum.
Ne bileyim hanımlar yazdım işte içimi dökmek için.
EDİT :Tekrar konu açmayım diye konudan devam ediyorum.
Son düzenleme: