gerçekten bilemedim nereden başlayacağımı. hala düşünüyorum daha ben 6 yaşındayken ayrılan ailem mi sorun? yoksa hayatım boyunca aradığım sevgi mi? hatta yuva mı? fedakarlığından ezildiğim ama bir şey yapamadığım annem mi? bu eziklikle sık sık hata yaptığım anne kız ilişkim mi? ilkinde resmen dolandırıldığım evliliğim mi? yoksa ikincisinde bir de üstüne üstlük çocuk yapma cesaretini gösterdiğim sorumsuz adamla hala evli kalmak için gösterdiğim çaba mı? yeterince iyi bir anne olamadığımı hergün kendime binlerce kez söylemem mi? tüm bunların ezikliğini çıkarmaya çalıştığım iş yerinde herşeyi yapmama rağmen hiçe sayılmayı normal görmem mi? hatta bunların hepsini ayrı ayrı buraya yazmam gerekirken bir türlü birbirinden ayıramayıp topluca yazarak herkesin kafasını karıştırmam mı? sorunum ne benim? neden hep ağlıyorum? bana ne lazım? ve en kötüsü gerçekten yaşamak istememek (intihar gibi birşeyden bahsetmiyorum sadece istemiyorum) nasıl bir şey? dinlemek isteyen var mı beni 1 kişi bile olsa?