Bilinçli olarak çocuk sahibi olmak istemiyorum. Bu durumu annemle paylaşmalı mıyım ?

Merhabalar.

[Bu konu için 2. üyelik aldım. Yönetimin bilgisi var.]

27 yaşındayım. Bekarım. Çalışıyorum ve tek başıma yaşıyorum.

Çocuk doğurmak, anne olmak istemiyorum.

Evliliğe gelirsek daha hazır hissetmiyorum. Erken bile sayılır. Sadece geç olsun ama yeter ki doğru bir evlilik olsun diyorum. İlerde evlilik sürecine girersem çocuk konusunu karşımdaki adamla kesinlikle konuşmam gerekiyor. Bunun bilincindeyim.

Son zamanlarda bu kararımı annemle ve babamla paylaşmalı mıyım? diye düşünmeye başladım.
Evet daha evli bile değilim ama bu konu hep benimle olacak, hep karşıma çıkacak. Çok şanslı
çıktım ve çocuk istemeyen bir adamla evlendim diyelim çocuk baskısının bariz bir şekilde olacağına eminim.

Annem son bir buçuk senedir evlilik baskısı yapmaya başladı. İnceden torun istediğini dile getiriyor. 'senin kızını da göreceğiz' , 'anne olunca anlarsın' tarzı sözler duymaya başladım. O böyle konuşunca hiçbir şey söyleyemiyorum ama garip hissediyorum. Çocukları çok sevsem de çocuğumun / çocuklarımın olduğunu hayal dahi edemiyorum. Kendimle bağdaştıramıyorum.

Bu arada ailenin tek kız çocuğuyum. İki erkek kardeşim var. Annem ve babam torun sevgisini illa ki
tadacaklardır. Ailemle ilişkim inişli çıkışlıdır pek iyi sayılmaz aslında. Açıkçası annem farklı zamanlarda birkaç kere 'senin kızını da göreceğiz' demeden evvel bu konuyu ailemle paylaşma düşüncesi aklımda bile yoktu.

Birgün bu durumu en azından annemle paylaşmalı mıyım? (Beni anlayacağını pek sanmıyorum ama) Hiç bilmese daha mı iyi olur diyorum bazen. Ama ne olursa olsun çocuğunun çocuk istemediğini bilmek bir annenin hakkı mıdır?

Paylaşsan ne paylaşmasan ne evlenince o artık senle eşinin kararı olur. Sen annene paylaşacağına evlenmeden önce eş adayına dersin sonra hep sorun çıkıyor.

şimdilik kimseyle paylaşmayın. aşık olursanız aşık olduğunuz adama söyleyin.

zamanla değişebilir belki bu düşünceniz. zamanın neyi getireceği belli olmaz.

high hopes .!.:

Merhabalar.

[Bu konu için 2. üyelik aldım. Yönetimin bilgisi var.]

27 yaşındayım. Bekarım. Çalışıyorum ve tek başıma yaşıyorum.

Çocuk doğurmak, anne olmak istemiyorum.

Evliliğe gelirsek daha hazır hissetmiyorum. Erken bile sayılır. Sadece geç olsun ama yeter ki doğru bir evlilik olsun diyorum. İlerde evlilik sürecine girersem çocuk konusunu karşımdaki adamla kesinlikle konuşmam gerekiyor. Bunun bilincindeyim.

Son zamanlarda bu kararımı annemle ve babamla paylaşmalı mıyım? diye düşünmeye başladım.
Evet daha evli bile değilim ama bu konu hep benimle olacak, hep karşıma çıkacak. Çok şanslı
çıktım ve çocuk istemeyen bir adamla evlendim diyelim çocuk baskısının bariz bir şekilde olacağına eminim.

Annem son bir buçuk senedir evlilik baskısı yapmaya başladı. İnceden torun istediğini dile getiriyor. 'senin kızını da göreceğiz' , 'anne olunca anlarsın' tarzı sözler duymaya başladım. O böyle konuşunca hiçbir şey söyleyemiyorum ama garip hissediyorum. Çocukları çok sevsem de çocuğumun / çocuklarımın olduğunu hayal dahi edemiyorum. Kendimle bağdaştıramıyorum.

Bu arada ailenin tek kız çocuğuyum. İki erkek kardeşim var. Annem ve babam torun sevgisini illa ki
tadacaklardır. Ailemle ilişkim inişli çıkışlıdır pek iyi sayılmaz aslında. Açıkçası annem farklı zamanlarda birkaç kere 'senin kızını da göreceğiz' demeden evvel bu konuyu ailemle paylaşma düşüncesi aklımda bile yoktu.

Birgün bu durumu en azından annemle paylaşmalı mıyım? (Beni anlayacağını pek sanmıyorum ama) Hiç bilmese daha mı iyi olur diyorum bazen. Ama ne olursa olsun çocuğunun çocuk istemediğini bilmek bir annenin hakkı mıdır?

Genişletmek için tıkla...

Böyle bi konu için neden 2.üyelik aldınız ? Siz evlenmeden avrat boşamıssınız

Su anda bu karariniz kimseyi ilgilendirmez ki. Birini sever de evlenmeye karar verirseniz esinizle paylasirsiniz o kadar

high hopes .!.:

Merhabalar.

[Bu konu için 2. üyelik aldım. Yönetimin bilgisi var.]

27 yaşındayım. Bekarım. Çalışıyorum ve tek başıma yaşıyorum.

Çocuk doğurmak, anne olmak istemiyorum.

Evliliğe gelirsek daha hazır hissetmiyorum. Erken bile sayılır. Sadece geç olsun ama yeter ki doğru bir evlilik olsun diyorum. İlerde evlilik sürecine girersem çocuk konusunu karşımdaki adamla kesinlikle konuşmam gerekiyor. Bunun bilincindeyim.

Son zamanlarda bu kararımı annemle ve babamla paylaşmalı mıyım? diye düşünmeye başladım.
Evet daha evli bile değilim ama bu konu hep benimle olacak, hep karşıma çıkacak. Çok şanslı
çıktım ve çocuk istemeyen bir adamla evlendim diyelim çocuk baskısının bariz bir şekilde olacağına eminim.

Annem son bir buçuk senedir evlilik baskısı yapmaya başladı. İnceden torun istediğini dile getiriyor. 'senin kızını da göreceğiz' , 'anne olunca anlarsın' tarzı sözler duymaya başladım. O böyle konuşunca hiçbir şey söyleyemiyorum ama garip hissediyorum. Çocukları çok sevsem de çocuğumun / çocuklarımın olduğunu hayal dahi edemiyorum. Kendimle bağdaştıramıyorum.

Bu arada ailenin tek kız çocuğuyum. İki erkek kardeşim var. Annem ve babam torun sevgisini illa ki
tadacaklardır. Ailemle ilişkim inişli çıkışlıdır pek iyi sayılmaz aslında. Açıkçası annem farklı zamanlarda birkaç kere 'senin kızını da göreceğiz' demeden evvel bu konuyu ailemle paylaşma düşüncesi aklımda bile yoktu.

Birgün bu durumu en azından annemle paylaşmalı mıyım? (Beni anlayacağını pek sanmıyorum ama) Hiç bilmese daha mı iyi olur diyorum bazen. Ama ne olursa olsun çocuğunun çocuk istemediğini bilmek bir annenin hakkı mıdır?

Genişletmek için tıkla...

Önce bir evlen sonra aynı fikirdeysen paylasorsin.insanın istekleri düşünceleri çok çabuk değişiyor.olmadık çocuğa don bicme olmuş biraz sisinki

Gereksiz bir açıklama olur.
Kimseye -eş adayınız hariç- çocuk istemediğinizi ve nedenlerini açıklamak, gelen bin türlü soru ve yoruma göğüs germek zorunda değilsiniz.

Bir de durun, her şeyi zamanında düşünün.
Daha ufukta evlilik yok.

Şimdi söylesenizde evlenince değişeceği düşüncesinden çokta inanmayacaklardır. Önce bi adayı bulun düğün olsun ondan sonra söyleyin.

Hiç gerek yok.Bir sürü laf işiteceksin.Ortada evlilik bile yok.

Bu senin hayatın senin kararın.

Yani bunu söylesen bile annen he deyip geçecek.Denizi görmeden paçaları sıvamışsın .Hayatı akışına bırak.Evlenince çocuk diyenlere zamanı var deyip geçersin..

İleride belki konuşman gerekebilir ama şuan gereksiz gerginlik sebebi

Hem bir süre sonra düşüncende değişebilir

Şimdilik sadece henüz kendimi hazır hissetmiyorum evliliğe bu konuda konuşulunca kendimi iyi hissetmiyorum
Zamanı geldiğinde ben sana açılırım anne
O zamana kadar lütfen baskı yapma desen yeterli

Yani bence çok çok gereksiz bi açıklama olur. Daha evli bile değilsiniz. İnsanın düşünceleri bir günden bir güne uymuyor. Aşık olduğunuz adamla belkide aşkınızı bi çocukla taclandirmak isteyeceksiniz nerden biliyorsunuz? Önce aşk duygusunu tadın eğer hala aynı dusuncedeyseniz harekete geçersiniz.

Bencede Hic söylemenize gerek yok.evleneceginiz adama söylemeniz lazim ileride sorun cikmamasi icin.Bende Cocuk icin kendimi hazir hissetmiyordum.evde yanlizdim hep canim sikiliyodu.esimi günde 3,4 saatten baska görmüyorum.3,4 Saat icindede yemek dus dahil.bebegim olucak yanlizliktan kurtulacam.

Çok gereksiz olur bence. Ciddiye alacağını da sanmıyorum.
Belki ileride kararınız bile değişebilir, sözleşme imzalamıyorsunuz sonuçta, rahminizi falan aldırmıyorsunuz ki bunun nesini paylaşacaksınız?

daha evli bile değilken ailenize deseniz bile kimse ciddiye almaz. Evlenmeden önce bende anne olmak istemiyordum. Eşim karşıma çıkınca tam baba olacak adam diye dusundum ama çocuk düşünmedim evlendikten kısa bir sure sonra hamile olduğumu öğrendim o anda bebeğimi istedim. Simdi de iyi ki var diyorum ikinci bile oldu yani daha evlenecek kişi bile yokken çok erken bir karar.

Sizde eski ben'i gördüm.kadının evlilik için kritik dönemi genelde 28li 30 lu yaşlardır. O ana kadar evlilik düşünmeyen kadınlar yalnızlıktan sıkılıp hayatına birini almayı isteyebiliyor bu yaş ve sonrasında. Bende sizin gibiydim değil ki çocuk, evlilik bile saçma geliyordu bana. Zaten 30 da evlendim. O kadar saçma geliyorduki evlilik düğün vs istemedim ancak mahalle baskısı vs den yaptım bitti bir şekilde. hala şaşıyorum ben düğün mü yaptım diye. Albümü sırf gülmek kendimle dalga geçmek için açıyorum. Şuan bile genç kızların o gelinlik hayali kurma düşünceleri bana saçma ve çocukça gelir. Biran önce bitsin geçsin havasındaydım o günlerde bu kafa yapımdan dolayı bende. evlilikten 1 sene sonra çocuğa karar verdik. Çocuk istemiyordum aslında içten içe ancak riskli gebe olduğum için belli zaman aralığında hamile kalmam gerekiyordu yoksa olmama ihtimali vardı. O an istemesemde ilerde pişman olmamak için (ki o an evlilik bile düşünmeyen ben evlenip kendimi şaşırtmışken düşüncelerin değilebileceğşni öğrendim)bu da düğün muhabbeti gibi geçer diyerek karar verdik bebeğe. Sonra kaybettim bebeği o ana kadar anneliğe hazır değildim ancak kaybı yaşayınca garip hissettim kendimi. Bir parça yitip gitmiş gibi ama başından beridir bana ait olduğunu hissetmediğim bir parçam gibiydi. Sadece son zamanlarda hafif hafif o annelik duygusuna alışıyordum sanki. Ama küçücük parçalardı bunlar.Ardından 1 sene sonra bu defa kendim isteyerek hamile kaldım. Şimdi 20.haftalardayım işte. Diyeceğim o ki düşünceler kesinlikle değişiyor. Bundan emin olabilirsiniz. Evlilikten önce hayvan besleyen hayatımdaki tek çocuğu o gören biri olarak şimdi başka düşüncelerdeyim. Etrafımdan gelen "annelik hissiyatı bütünüyle kucağa alındıktan sonra başlar" düşüncelerine de kulak verenlerdenim.annelerin çoğu bunu dedi bana. Hazır hissetmezsin zaten kucağındayken hazır oluyorsun buna dediler. Haliyle bende deneyimli anneleri dinledim.
Kişide ki tüm bu kafa yapısını yani değişimleri şuna bağlıyorum ben:
İnsanın belli yaşlarda aşması ve yaşaması gereken kritik dönemleri var. 25-30 arası iş sahibi olmak, ya da bir annenin 30 larda evlat sahibi olması, veya 50 ler 60 larda torun görmek istemesi gibi. İnsan bunun farkına önceden varamıyor değişim seni yakaladığında anlıyorsun. Çocuğu birçok insan yaşlılıkta ve olgunlukta hayatta yalnız kalmamak için ister ve de tadılmayan hazları tadabilmek adına, (ki o haz annelik duygusudur)tekrar dünyaya gelme şansımız olmama ihtimalinden ister. Yani bencilliğimizden istiyoruz aslında. Sizinde düşüncenizin yüksek ihtimalle değişebileceğine odaklanmanızı önerebilirim.kendinizi hayatın akışına bırakmanızı tavsiye ediyorum size. Bırakın kritik döneminiz gelsin ve "bak çocuk olabilir hadi buna kalkış" desin.Ailenize bu konuyu açmanıza bile gerek yok. Bu çocuk mevzusu evlendikten sonra üzerinde durulması gereken bir konu çünkü. Bekarken biç düşünmeyin bile

Anladığım kadarıyla daha baba adayı bile yok ortada. Belki tanışacağınız erkekler hep baba olmak isteyecekler ve bu yüzden sizinle evlenmeyeceklerdir. Şimdi tutup da herkese açıklama yapmak gereksiz. Ha çok istiyorsan laf arasında ben çocuk mocuk düşünmüyorum diyebilirsin. Ama ciddi ciddi oturup konuşacağın kişi eş adayındır. O da ortalıkta yok henüz.

ThankfulNovember .!.:

Yani bunu söylesen bile annen he deyip geçecek.Denizi görmeden paçaları sıvamışsın .Hayatı akışına bırak.Evlenince çocuk diyenlere zamanı var deyip geçersin..

Genişletmek için tıkla...

eşiniz baba olmak istemeseydi ve bunu evlenirken size söylemeseydi, siz anne olmak istiyorum dediğinizde sonra diye diye oyalasaydı, şu an canımdan canım dediğiniz oğlunuz olmasaydı ne hissederdiniz?

Doğmamış çocuğa don biçmek
Ortada evlilik yok ama çocuk stresi var
Gereksiz bir iş gibi geldi ortada sevgili bile yokken sizin bu ben çocuk istemiyorum diye millete duyurmanız. Biraz da gereksiz buldum açıkçası. Kimseye duyurmaya ihtiyacınız olmasın sorulduğunda açıkça istemiyorum diyin yeterli olur.