Daha önce eşinin dövme konusunu da hatırlıyorum adamın seni sallamıyo malesef. Sen de çocukla arana inadına baya mesafe koymuşsun. Annelik değil ama ablalık yapabilirsin çocuğa. 9 yaşında bir oğlana biraz sevgi vermek iletişime geçmek bu kadar zor olmamalı. Hatta çocuğu kıskanıyosun gibime geliyo kırıcı olmak değil niyetim ama çocuk hakkındaki konuşmaların uslubun çok sert.
Eşin çocuğuna gereken yakınlığı gösteremediğin için sana yakın davranamıyo sanki. Bebeği de çok istediğini biliyorum ama erken davranmışsın.
Yapabileceğin en güzel şey öncelikle eşinin ilk çocuğu ile olan iletişimini biraz güçlendirmek olmalı.
Ben de 2. Evliliğimi yapmış olsam çocuğuma uzak, mesafeli davranan bir insandan uzaklaşırdım malesef
Ben kımseyı sevmek zorunda degılım bu bır.
Eşim kafasına buyruk takılmayı seven bencıl, para konusunda sorumsuz,kıskanç herifin teki bu iki.
Ben eşimin her anında yanında oldum işsizken, parasızken, ağır bir ameliyat geçirdi o zaman, canına kıymaya kalktı çünkü o ara depresyondaydı onu ben hayata döndürdüm( tüm bunlar evlenmeden önce oldu), borçlarını ben kapadım hala da ödüyorum benim maddi gücüm olmasa biz geçinemeyiz+ mala mülke sahip olamayız.
Onun ne ailesi ne arkadaş çevresi yanında değil.
Eski eşi büyük ihtimalle bu anlamda eksilerini görmüş ve dayanamamış , arada sevgi saygı kalmayıncada ilk evlilik bitmiş ama kadın hala sürekli çevremde, hayatımızda, ailesinin hayatında..Çünkü kadının ailem diyeceği birileri yok, anne vefat etmiş-baba var ama yok,işi gücü burada, düzenini burada kurmuş eşimin ailesini de ailesi olarak sahiplenmiş anladığım kadarıyla ve çocukta olunca o bu durumdan etkilenmesin diye aile bağlarını koparmamış. Ama bu demek değil ki sohbet arasında bana ondan örnekler verilmeli ya da her ortamda onun adı geçmeli , ben adını duymak kendisini görmek istemem , eski eş sonuçta yaşanmışlıklar var onları hatırlamak istemem..
Çocuk mevzusunda eşimin hareketlerinden ötürü mesafe koydum , sevmiyorum diyemem ama annesi kadar babası kadar büyük bir sevgim yok , olamaz da bu çok doğal zaten çocuk eline alıp sevmiş insan değilim, erkek çocuğu olduğundan ortak bir noktamız yok, kız olsa al giydir süsle püsle büyüdükçe kadınsal şeylerden konuş falan ama onla konuşacağınız tek şey futbol-maçlar vs bende hiç sevmem bu mevzuları anlamam da... Özünde çocukta laf atmadan gelip bana yada bir başkasına yanaşacak biri değil, sessiz biri. Ve özel durumundan biraz şımartılmış , hayırı bilmiyor, kendilerince doğru bildikleri şekilde evlatlarını yetiştiriyorlar ama benim dışardan gördüğüm yanlışlar var ve ben bunu sözlü olarak dile getirdiğimde eşime bana sen karışma diyen bir adam, bu durumda ben ne yapabilirim ki , aile olunacaksa o da bizim ailemizin parçası olacaksa yeri geldiğinde üzerinde söz hakkım olmalı -yanlış olduğunu düşündüğüm konularda uyarmalıyım ama buna izin verilmiyorsa bende muhattap olmamayı tercih ederim.
Mesafe olması demek ona kötü davrandığım anlamına da gelmiyor. Evimize gelir yediği önünde yemediği arkasında, menüler ona göre hazırlanır, yemek seçer ve eşime kalsa bırak yemesin ama ben sağlığını düşündüğümden kendim veririm bazen , yer o zaman yemem dediği şeyleri. Yoksa sürekli makarna+mantı başka şey yemiyor , birde abur cubur.
Dışarı çıktığımızda üçlü onun sevdiği yerlere gidilir, istediği şeyler eksiksiz yerine getirilir.
Ne üstünden çıkardığını, ne yatagını toplamaz ki o yaşta bir çocuk bunları yapabilecek kabiliyete sahiptir ,arkasını ben toplarım. Şunu da yap demem, sadece bazen öğrensin diye işin ucundan tuttururum ki annesine de yük olmasın ilerde..
Özel gün olur mesela anneler gününde bizdeydi ben arattırdım annesini ara sevinir falan dedim... Konuşmam fazla ama ihtiyaçlarını gideririm, rahat etmesi için elimden geleni yaparım, kızsamda bazı şeylerine sesimi çıkarmam. Bağırmam, çağırmam, ona karşı kötü bir davranışım olmaz..Daha ne yapabilirim ki..??
Ayrıca evlat candır bunu her zaman söylüyorum, ama her evladın yeri ayrıdır.İlk göz ağrısı olmayabilir ama ben bu bebeği tek başıma yapmadım, istemese olmazdı ya da gider aldırırdık, çünkü bu bir kere başımıza geldi, kimse bilmedi ben içime attım duygularımı, o zaman bir başka çocuk istemiyordu, çünkü onun bir evladı vardı ama benim bu duyguyu ilk kez yasayacagımı ve benim için öneminin farkına varamadı ve içten içe benim çocuktan uzaklaşmamım en buyuk 2. etkeni de bu oldu.
Evlat cansa eşte hayat arkadaşıdır. Eşim bazen ona ve bana ayırması gereken zamanın ayrımını yapamaz, ben kimseden medet uman bir insan olmadım hayatım boyunca tek ihtiyacım duygusal anlamda ilgi ama eşim ne duygularını belli eder, ne benimle günlük yaşantısında olan biteni paylaşır, ne de bazen özel anlarda istediğim tepkileri bana verir. Benim kırgınlığım-kızgınlığım da burada başlar.
Kendime de öz eleştiri yapayım sinirlenince laflarım ok gibidir ama haksız yere konuşmam-bunu eşimde bilir. Ama küsmem, arkamı dönmem her koşulda sevdiğim insanın yanında olurum, burda içimi döküyorum ama ne aileme ne çevreme onu kötülemem ama onu bilen tanıyan bilir neyin ne olduğunu.. Eşime terapiste gitmeyide tavsiye ettim defalarca hep havada kaldı, çünkü o inat ben inat herkes kendi dikine gidiyor, öncelikler beklentiler farklı, karakterler ister istemez farklı orta yolu bulmakta zorlanıyoruz.
Şimdi beni anlamışşınızdır umarım.
Son Not: Bebek için yaşım geçiyor, evlilik benim için kutsal birşey olmadı hiçbir zaman, adı konsun aileler çevre rahat etsin deyip evlendim , başka bir ülkede yaşasam evlenmezdim, sevdiğim adamdan çocuğumu dogurur önüme bakardım. O nedenle evet bebek istiyorum, evet su an tek istediğim onun sağlıkla dünyaya gelmesi, eşim dogdugunda sevecek tabıkıde su an korkuları -karamsarlıkları var ama ben kendi adıma ondan birşey beklemiyorum. Bebeğimin ihtiyaçlarını karşılayabilecek konumdayım- ilerde anlaşmazlık boyutumuz artarsa ayrılmaktan da korkmuyorum kimsenin kimseye muhtac olacak durumu yok, şu an sevgim bitmediğinden ilişkime devam ediyorum. Benim için sevgi biterse herşey biter... Bu kadar..