- 26 Eylül 2018
- 640
- 2.010
- 113
Başımı yakmak?Siz kendi basınızı yakmıssınız evden kacarak bide kıza mı tavsiye verdiniz
Umarım dinlemez
Sizin durumunuzu bilmem ama asla ve asla kaç vs diye destek olmayın. Siz çok mutlu olabilirsiniz ama bu o kişinin de mutlu olacağı anlamına gelmez. Ayrıca yıllarca bekleyen insanlar varken ne bu acele ki. Daha yeni olmuş her şey. Okumuş etmiş İnsanlar bunu yapınca ben çok üzülüyorum. Zira kaçıp mutlu olanların oranı, mutsuz olanlara göre bir hayli az. Mutlu olabilenler istisna kalıyor. Ve kadın kaçtığı için ilerleyen zamanda eşi ve eşinin ailesi tarafından eziliyor. Arkasında kimse Yok diye. Şimdi ona olumlu yönde destek olursanız yarin mutsuz olduğu ilk anda siz yap demiştiniz der21 yaşındayım eşimle çok farklı sebeplerden dolayı kaçarak evlendik şimdi çok mutluyuz 7 aylık bir kızımız var . Bizim üniden arkadaşlar epey süredir birlikte takılıyor gerçi kızla pek bir samimiyetimiz yok...
kız ailesine evlenmek istediğini falan anlatmış zaten üniversite son sınıfta şuan... ama ailesi izin vermiyor o adam bizim ailemize uygun değil falan filan demiş olmaz diyorlar 1 hafta bu anlaşmazlık sürdü
Tabi bizim arkadaş bunları duydukça deliriyor yok o olmazsa evlenmem falan filan diye bizimle sürekli konuşuyor ne yapsam falan diye .... Kız da konuşmak için kız birkaç günlüğüne arkadaşların yanına gidiyorum diye ailesinden zar zor izin alıp çıkıp geldi ... Kız geldi gelmesine zaten çok fazla samimiyetimiz de yoktu okuldan ...neyse işte konuşuyorlar falan bizim arkadaş kıza dedi ki zaten okulunda bitiyor ailen vermeyecek belli benimle kaçar mısın diye sordu ? kimse böyle birşey beklemiyordu tabi kız da şok oldu bizim arkadaş dedi ki düşün taşın sen kararını ver ben zaten seni çok seviyorum seninle olmayacaksa kimseyle de olmasın falan dedi ... sonra da arkadaş eşimle birlikte evden çıktılar biraz kafa dağıtsın diye...
kız bizimle birlikte kaldı... benim samimi olduğumuz birkaç arkadaşım daha var konuştuk falan filan son karar sizin biz birşey diyemeyiyiz dedik . Öyle biraz daha kız anlattı işte korkuyorum falan dedi ama çokta istiyorum üzülüyorum dedi ve bir süre sonra kendini tutamayıp ağlamaya başladı
Biz işte kıza birşey olmaz falan dedik.... Kız bana dönüp dedi ki ailen seninle konuşmuyor ya hani ne hissediyorsun nasıl başa çıkıyorsun nasıl dayanıyorsun ? ( Başka şeyler de dedi) biran başımdan aşşağı kaynar sular dökülürmüş gibi hisettim arkadaşlarımda ne diyeceklerini bilemediler tabi ...en yakınlarım onlardı neler yaşadığımı en iyi onlar biliyor en çok onlar destek oldular bu süreçte ....
kızım doğduktan sonra hiç ağlamamıştım hep onu düşünüyorum çünkü beni hisseder diye(( içime atıyorum güçlü olmak zorundayım diyorum arkadaşlarım da biliyor ... Ama işte böyle duyunca birden çok kötü oldum ama karşımda oturan bebeğimin karşısında ağlayamazdım tutabildiğim kadar tuttum kendimi ama arkadaşlarım fark etti hemen.... dedim ki sen merak etme ben çok mutluyum hepsine de değdi her zaman iyi ki diyorum falan dedim. yinede gözlerimden akan yaşlara engel olamadım bebeğimde o anda beni ilk kez öyle gördü ve gözlerimin içine bir süre baktı dudaklarını büzdü derin derin içini çekti ve ağlamaya başladı arkadaşlarım kucağına aldı ve sevdiler falan ağlamasın diye bende hemen kendimi toplamaya çalıştım .Kızda anladı hatasını çok özür dilerim öyle demek istemezdim falan dedi ...Benim arkadaşlarımda çok kızdı içten içe (çünkü kızım onların eline doğdu) sonradan zaten uzun uzun konuştuk ... ( iyi ki onlar var iyi ki ) :))
Ama dün bu olaydan sonra kızım sürekli kucağıma gelmek istiyor en ufak birşeyde çok çabuk korkup irkiliyor ağlamaya başlıyor ... ve ben çok üzülüyorum bu duruma arkadaşlarım da sinir oldu bende hala etkisindeyim içim bir tuhaf oldu dünden beri ...anlatmak istedim işte ....
Çok abartmışsın. Ailenden uzaktasın diye dramatize ediyorsun olayları. O ayda bebek o kadar etkilenmez. Ilk anda bile sadece denk geldiğini düşünüyorum . O kıza söylenen gereken de tamtersiydi. Hayatta hiçbir şey insanın ailesini kaybetmesine değmez. 10 koca bulursun da seni doğuracak bir ana daha bulamazsın21 yaşındayım eşimle çok farklı sebeplerden dolayı kaçarak evlendik şimdi çok mutluyuz 7 aylık bir kızımız var . Bizim üniden arkadaşlar epey süredir birlikte takılıyor gerçi kızla pek bir samimiyetimiz yok...
kız ailesine evlenmek istediğini falan anlatmış zaten üniversite son sınıfta şuan... ama ailesi izin vermiyor o adam bizim ailemize uygun değil falan filan demiş olmaz diyorlar 1 hafta bu anlaşmazlık sürdü
Tabi bizim arkadaş bunları duydukça deliriyor yok o olmazsa evlenmem falan filan diye bizimle sürekli konuşuyor ne yapsam falan diye .... Kız da konuşmak için kız birkaç günlüğüne arkadaşların yanına gidiyorum diye ailesinden zar zor izin alıp çıkıp geldi ... Kız geldi gelmesine zaten çok fazla samimiyetimiz de yoktu okuldan ...neyse işte konuşuyorlar falan bizim arkadaş kıza dedi ki zaten okulunda bitiyor ailen vermeyecek belli benimle kaçar mısın diye sordu ? kimse böyle birşey beklemiyordu tabi kız da şok oldu bizim arkadaş dedi ki düşün taşın sen kararını ver ben zaten seni çok seviyorum seninle olmayacaksa kimseyle de olmasın falan dedi ... sonra da arkadaş eşimle birlikte evden çıktılar biraz kafa dağıtsın diye...
kız bizimle birlikte kaldı... benim samimi olduğumuz birkaç arkadaşım daha var konuştuk falan filan son karar sizin biz birşey diyemeyiyiz dedik . Öyle biraz daha kız anlattı işte korkuyorum falan dedi ama çokta istiyorum üzülüyorum dedi ve bir süre sonra kendini tutamayıp ağlamaya başladı
Biz işte kıza birşey olmaz falan dedik.... Kız bana dönüp dedi ki ailen seninle konuşmuyor ya hani ne hissediyorsun nasıl başa çıkıyorsun nasıl dayanıyorsun ? ( Başka şeyler de dedi) biran başımdan aşşağı kaynar sular dökülürmüş gibi hisettim arkadaşlarımda ne diyeceklerini bilemediler tabi ...en yakınlarım onlardı neler yaşadığımı en iyi onlar biliyor en çok onlar destek oldular bu süreçte ....
kızım doğduktan sonra hiç ağlamamıştım hep onu düşünüyorum çünkü beni hisseder diye(( içime atıyorum güçlü olmak zorundayım diyorum arkadaşlarım da biliyor ... Ama işte böyle duyunca birden çok kötü oldum ama karşımda oturan bebeğimin karşısında ağlayamazdım tutabildiğim kadar tuttum kendimi ama arkadaşlarım fark etti hemen.... dedim ki sen merak etme ben çok mutluyum hepsine de değdi her zaman iyi ki diyorum falan dedim. yinede gözlerimden akan yaşlara engel olamadım bebeğimde o anda beni ilk kez öyle gördü ve gözlerimin içine bir süre baktı dudaklarını büzdü derin derin içini çekti ve ağlamaya başladı arkadaşlarım kucağına aldı ve sevdiler falan ağlamasın diye bende hemen kendimi toplamaya çalıştım .Kızda anladı hatasını çok özür dilerim öyle demek istemezdim falan dedi ...Benim arkadaşlarımda çok kızdı içten içe (çünkü kızım onların eline doğdu) sonradan zaten uzun uzun konuştuk ... ( iyi ki onlar var iyi ki ) :))
Ama dün bu olaydan sonra kızım sürekli kucağıma gelmek istiyor en ufak birşeyde çok çabuk korkup irkiliyor ağlamaya başlıyor ... ve ben çok üzülüyorum bu duruma arkadaşlarım da sinir oldu bende hala etkisindeyim içim bir tuhaf oldu dünden beri ...anlatmak istedim işte ....
Sizinde evladınız var empati yapın sizin onaylamadıgınız biri icin terk etse ve görüşmese senelerce baktıgınız büyüttüğünüz gözünüzden sakındıgınız evladınız evinizi terk etse güzel bişey mi ?Başımı yakmak?
Ailem beni başka biriyle evlendirmeye zorladığı için psikolojik baskı uyguladığı icin ve ortada doğru düzgün hiçbir sebep yokken eşini istemediği için taraf seçtim şimdi de iyi ki diyorum
Okurken kendimi çok kötü hissettim sizi çok iyi anlıyorum bende kaçarak evlendim. Benimlede konuşmuyorlar adımı bile ağızlarına almıyorlar 1 buçuk yıl oldu ama nerdeyse hergün ağlıyorum aklıma geldikçe kötü oluyorum. Banada soruyolar ben de bana bu konuları açmayın zaten benim canım yanıyor kalbinizi kırarım diyorum. Ama arkadaşınız da belliki zor durumda kalmış sormuş. Siz sıkmayın canınızı bebişinizle mus mutlu ömrünüz geçer inşallah.21 yaşındayım eşimle çok farklı sebeplerden dolayı kaçarak evlendik şimdi çok mutluyuz 7 aylık bir kızımız var . Bizim üniden arkadaşlar epey süredir birlikte takılıyor gerçi kızla pek bir samimiyetimiz yok...
kız ailesine evlenmek istediğini falan anlatmış zaten üniversite son sınıfta şuan... ama ailesi izin vermiyor o adam bizim ailemize uygun değil falan filan demiş olmaz diyorlar 1 hafta bu anlaşmazlık sürdü
Tabi bizim arkadaş bunları duydukça deliriyor yok o olmazsa evlenmem falan filan diye bizimle sürekli konuşuyor ne yapsam falan diye .... Kız da konuşmak için kız birkaç günlüğüne arkadaşların yanına gidiyorum diye ailesinden zar zor izin alıp çıkıp geldi ... Kız geldi gelmesine zaten çok fazla samimiyetimiz de yoktu okuldan ...neyse işte konuşuyorlar falan bizim arkadaş kıza dedi ki zaten okulunda bitiyor ailen vermeyecek belli benimle kaçar mısın diye sordu ? kimse böyle birşey beklemiyordu tabi kız da şok oldu bizim arkadaş dedi ki düşün taşın sen kararını ver ben zaten seni çok seviyorum seninle olmayacaksa kimseyle de olmasın falan dedi ... sonra da arkadaş eşimle birlikte evden çıktılar biraz kafa dağıtsın diye...
kız bizimle birlikte kaldı... benim samimi olduğumuz birkaç arkadaşım daha var konuştuk falan filan son karar sizin biz birşey diyemeyiyiz dedik . Öyle biraz daha kız anlattı işte korkuyorum falan dedi ama çokta istiyorum üzülüyorum dedi ve bir süre sonra kendini tutamayıp ağlamaya başladı
Biz işte kıza birşey olmaz falan dedik.... Kız bana dönüp dedi ki ailen seninle konuşmuyor ya hani ne hissediyorsun nasıl başa çıkıyorsun nasıl dayanıyorsun ? ( Başka şeyler de dedi) biran başımdan aşşağı kaynar sular dökülürmüş gibi hisettim arkadaşlarımda ne diyeceklerini bilemediler tabi ...en yakınlarım onlardı neler yaşadığımı en iyi onlar biliyor en çok onlar destek oldular bu süreçte ....
kızım doğduktan sonra hiç ağlamamıştım hep onu düşünüyorum çünkü beni hisseder diye(( içime atıyorum güçlü olmak zorundayım diyorum arkadaşlarım da biliyor ... Ama işte böyle duyunca birden çok kötü oldum ama karşımda oturan bebeğimin karşısında ağlayamazdım tutabildiğim kadar tuttum kendimi ama arkadaşlarım fark etti hemen.... dedim ki sen merak etme ben çok mutluyum hepsine de değdi her zaman iyi ki diyorum falan dedim. yinede gözlerimden akan yaşlara engel olamadım bebeğimde o anda beni ilk kez öyle gördü ve gözlerimin içine bir süre baktı dudaklarını büzdü derin derin içini çekti ve ağlamaya başladı arkadaşlarım kucağına aldı ve sevdiler falan ağlamasın diye bende hemen kendimi toplamaya çalıştım .Kızda anladı hatasını çok özür dilerim öyle demek istemezdim falan dedi ...Benim arkadaşlarımda çok kızdı içten içe (çünkü kızım onların eline doğdu) sonradan zaten uzun uzun konuştuk ... ( iyi ki onlar var iyi ki ) :))
Ama dün bu olaydan sonra kızım sürekli kucağıma gelmek istiyor en ufak birşeyde çok çabuk korkup irkiliyor ağlamaya başlıyor ... ve ben çok üzülüyorum bu duruma arkadaşlarım da sinir oldu bende hala etkisindeyim içim bir tuhaf oldu dünden beri ...anlatmak istedim işte ....
canınızı sıkmayın siz mutluysanız gerisi boş ...Okurken kendimi çok kötü hissettim sizi çok iyi anlıyorum bende kaçarak evlendim. Benimlede konuşmuyorlar adımı bile ağızlarına almıyorlar 1 buçuk yıl oldu ama nerdeyse hergün ağlıyorum aklıma geldikçe kötü oluyorum. Banada soruyolar ben de bana bu konuları açmayın zaten benim canım yanıyor kalbinizi kırarım diyorum. Ama arkadaşınız da belliki zor durumda kalmış sormuş. Siz sıkmayın canınızı bebişinizle mus mutlu ömrünüz geçer inşallah.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?