Herkese merhaba.
Forumu uzun süredir takip ediyorum, bir sürü dert okudum. Şimdi siz benimkini okuyunca, bu ne Allah aşkına diyeceksiniz ama ben bundan 5 yıldır kurtulamıyorum... Kurtulacağımıda sanmıyorum.
Yalnızca bir şeyi sizlere açmadan anlatıcam (cesaretim yok)
O benim hayatımdaki en büyük sır. Yalnızca 1 kişi bilirken baktım 10 olmuş... Sonra bi baktım 20, 30... Durduramadım, bir sürü kişi öğrendi. Zaten 17 yaşındayım. Yaptığım aptallık küçükkendi, biliyorum anlamsız geliyor ne olduğunu tahmin etmekte güçlük çekeceksiniz ama ben bunu anlatmak istemiyorum, bundan sonra olanlar daha büyük sorunlar zaten benim için.
Bu sır olayı yüzünden insanlara güvenim azalmıştı, daha o yaşta. Herkes saf saf çocukluğunu yaşarken ben temkinli davranmaya çalışıyordum. Bu beni farklı yapıyordu. Ama ben farklı olmak istemedim, çünkü yalnız kalıyordum.
Sürekli sustum. İnsanlara konuşmaya çalıştığımda düzgün cümleler kuramadığımı farkettim. Hem kendime güvenmiyordum hem de inanın kafam o kadar karmaşıktı ki, kime nasıl davranacağımın hesabını yapmaktan iletişim kurmayı unutmuştum resmen. Herkes noldu sana böyle çok üzgün duruyorsun demeye başladı. Şuan tüm yaşadıklarımı, düşündüklerimi, duyduklarımı göz önüne getirince roman falan mı yazsam acaba diyorum. Bu yaşta bu kadar şey düşünmek, kafamı yastığa her koyduğumda azalan umutlarım, karamsarlığım... Ama sabah kalktığımda boşver her şeyi, kime ne bu senin hayatın bak yeni bir gün, dolu dolu yaşa diyorum. Ama yapamıyorum! Deli gibi kendimle konuşuyorum, her şey yoluna girecek, ileride çok güzel bir hayatın olacak, bu yaşadıkların sana çok büyük bir olgunluk kattı, üzülme diyorum. Yapamıyorum! 5 yıldır kendimi kandırıyorum, insanları kandırıyorum. Yapmacık gülümsemeler... Bu ben değilim. Ben yeni bir başlangıç istiyorum, yeniden doğmuş gibi... Ama yapamıyorum işte, yapamıyorum!
Doğrusu ben sadece 5 yıldır kendim olamıyorum diye devam edecektim de baya yazmışım...
Tamam, olanlar oldu. Önüme bakmak zorundayım. Ama büyük bir özgüven eksikliğim var.
Bazen şöyle oluyor; dalgınken söylediğim bir şeyi sonra düşündüğümde ne mantıklı söylemişim diyorum ama pür dikkat dinlediğim bir şey hakkında, söylerken çok mantıklı gelen sonra düşündüğümde hayır o şöyle demişti asıl önemli olan oydu onun hakkında birşeyler söylemem gerekiyordu asıl, ne saçmalamışım diyorum. İşte bu benim insanları çok önemsediğim anda gerçekleşiyor. Ama bu ben değilim. Onları dinlerken yüzüm nasıl, mimiklerim onu önemsediğimi anlatıyor mu? nasıl güldüm acaba, çok mu yapmacıktı? Bunlar kafamda olduğu sürece kendim olamıyorum, mantıklı olamıyorum.
Tuhaf geldi dimi? Bencede çok tuhaf ama ben böyleyim. 5 yıldır. Ne yapıcam...
Forumu uzun süredir takip ediyorum, bir sürü dert okudum. Şimdi siz benimkini okuyunca, bu ne Allah aşkına diyeceksiniz ama ben bundan 5 yıldır kurtulamıyorum... Kurtulacağımıda sanmıyorum.
Yalnızca bir şeyi sizlere açmadan anlatıcam (cesaretim yok)
O benim hayatımdaki en büyük sır. Yalnızca 1 kişi bilirken baktım 10 olmuş... Sonra bi baktım 20, 30... Durduramadım, bir sürü kişi öğrendi. Zaten 17 yaşındayım. Yaptığım aptallık küçükkendi, biliyorum anlamsız geliyor ne olduğunu tahmin etmekte güçlük çekeceksiniz ama ben bunu anlatmak istemiyorum, bundan sonra olanlar daha büyük sorunlar zaten benim için.Bu sır olayı yüzünden insanlara güvenim azalmıştı, daha o yaşta. Herkes saf saf çocukluğunu yaşarken ben temkinli davranmaya çalışıyordum. Bu beni farklı yapıyordu. Ama ben farklı olmak istemedim, çünkü yalnız kalıyordum.
Sürekli sustum. İnsanlara konuşmaya çalıştığımda düzgün cümleler kuramadığımı farkettim. Hem kendime güvenmiyordum hem de inanın kafam o kadar karmaşıktı ki, kime nasıl davranacağımın hesabını yapmaktan iletişim kurmayı unutmuştum resmen. Herkes noldu sana böyle çok üzgün duruyorsun demeye başladı. Şuan tüm yaşadıklarımı, düşündüklerimi, duyduklarımı göz önüne getirince roman falan mı yazsam acaba diyorum. Bu yaşta bu kadar şey düşünmek, kafamı yastığa her koyduğumda azalan umutlarım, karamsarlığım... Ama sabah kalktığımda boşver her şeyi, kime ne bu senin hayatın bak yeni bir gün, dolu dolu yaşa diyorum. Ama yapamıyorum! Deli gibi kendimle konuşuyorum, her şey yoluna girecek, ileride çok güzel bir hayatın olacak, bu yaşadıkların sana çok büyük bir olgunluk kattı, üzülme diyorum. Yapamıyorum! 5 yıldır kendimi kandırıyorum, insanları kandırıyorum. Yapmacık gülümsemeler... Bu ben değilim. Ben yeni bir başlangıç istiyorum, yeniden doğmuş gibi... Ama yapamıyorum işte, yapamıyorum! Doğrusu ben sadece 5 yıldır kendim olamıyorum diye devam edecektim de baya yazmışım...
Tamam, olanlar oldu. Önüme bakmak zorundayım. Ama büyük bir özgüven eksikliğim var.
Bazen şöyle oluyor; dalgınken söylediğim bir şeyi sonra düşündüğümde ne mantıklı söylemişim diyorum ama pür dikkat dinlediğim bir şey hakkında, söylerken çok mantıklı gelen sonra düşündüğümde hayır o şöyle demişti asıl önemli olan oydu onun hakkında birşeyler söylemem gerekiyordu asıl, ne saçmalamışım diyorum. İşte bu benim insanları çok önemsediğim anda gerçekleşiyor. Ama bu ben değilim. Onları dinlerken yüzüm nasıl, mimiklerim onu önemsediğimi anlatıyor mu? nasıl güldüm acaba, çok mu yapmacıktı? Bunlar kafamda olduğu sürece kendim olamıyorum, mantıklı olamıyorum.
Tuhaf geldi dimi? Bencede çok tuhaf ama ben böyleyim. 5 yıldır. Ne yapıcam...
