Herkese merhaba.
Forumu uzun süredir takip ediyorum, bir sürü dert okudum. Şimdi siz benimkini okuyunca, bu ne Allah aşkına diyeceksiniz ama ben bundan 5 yıldır kurtulamıyorum... Kurtulacağımıda sanmıyorum.
Yalnızca bir şeyi sizlere açmadan anlatıcam (cesaretim yok)
Bu sır olayı yüzünden insanlara güvenim azalmıştı, daha o yaşta. Herkes saf saf çocukluğunu yaşarken ben temkinli davranmaya çalışıyordum. Bu beni farklı yapıyordu. Ama ben farklı olmak istemedim, çünkü yalnız kalıyordum.
Doğrusu ben sadece 5 yıldır kendim olamıyorum diye devam edecektim de baya yazmışım...
Tamam, olanlar oldu. Önüme bakmak zorundayım. Ama büyük bir özgüven eksikliğim var.
Bazen şöyle oluyor; dalgınken söylediğim bir şeyi sonra düşündüğümde ne mantıklı söylemişim diyorum ama pür dikkat dinlediğim bir şey hakkında, söylerken çok mantıklı gelen sonra düşündüğümde hayır o şöyle demişti asıl önemli olan oydu onun hakkında birşeyler söylemem gerekiyordu asıl, ne saçmalamışım diyorum. İşte bu benim insanları çok önemsediğim anda gerçekleşiyor. Ama bu ben değilim. Onları dinlerken yüzüm nasıl, mimiklerim onu önemsediğimi anlatıyor mu? nasıl güldüm acaba, çok mu yapmacıktı? Bunlar kafamda olduğu sürece kendim olamıyorum, mantıklı olamıyorum.
Tuhaf geldi dimi? Bencede çok tuhaf ama ben böyleyim. 5 yıldır. Ne yapıcam...
Forumu uzun süredir takip ediyorum, bir sürü dert okudum. Şimdi siz benimkini okuyunca, bu ne Allah aşkına diyeceksiniz ama ben bundan 5 yıldır kurtulamıyorum... Kurtulacağımıda sanmıyorum.
Yalnızca bir şeyi sizlere açmadan anlatıcam (cesaretim yok)
Bu sır olayı yüzünden insanlara güvenim azalmıştı, daha o yaşta. Herkes saf saf çocukluğunu yaşarken ben temkinli davranmaya çalışıyordum. Bu beni farklı yapıyordu. Ama ben farklı olmak istemedim, çünkü yalnız kalıyordum.
Doğrusu ben sadece 5 yıldır kendim olamıyorum diye devam edecektim de baya yazmışım...
Tamam, olanlar oldu. Önüme bakmak zorundayım. Ama büyük bir özgüven eksikliğim var.
Bazen şöyle oluyor; dalgınken söylediğim bir şeyi sonra düşündüğümde ne mantıklı söylemişim diyorum ama pür dikkat dinlediğim bir şey hakkında, söylerken çok mantıklı gelen sonra düşündüğümde hayır o şöyle demişti asıl önemli olan oydu onun hakkında birşeyler söylemem gerekiyordu asıl, ne saçmalamışım diyorum. İşte bu benim insanları çok önemsediğim anda gerçekleşiyor. Ama bu ben değilim. Onları dinlerken yüzüm nasıl, mimiklerim onu önemsediğimi anlatıyor mu? nasıl güldüm acaba, çok mu yapmacıktı? Bunlar kafamda olduğu sürece kendim olamıyorum, mantıklı olamıyorum.
Tuhaf geldi dimi? Bencede çok tuhaf ama ben böyleyim. 5 yıldır. Ne yapıcam...