Kızlar ben daha öncede yazmıştım eşimin ailesiyle yaşamayı kabul ettim çok pişmanım diye gerçekten öyle çok pişmanım kimseyi suçlayamıyorum etrafımdaki kimseye bişey anlatamıyorum psikolojim alt üst oldu bi haftadır alt kata eşimin ailesinin yanına biraz geç inmeye başladım muhabbet etmiyorum onlar konuşmadan konuşmuyorum onlarda anladı galiba bikaç gündür onlarda bana karşı öyle yüzleri hep asık muhtemelen bikaç güne soracaklar bana derdin ne diye beraber yaşamak istemiyorum dediğimde niye geldin bile bile diyecekler ayrı eve çıkamayız borcumuz çok eşim taksit ödüyor harçlık bile zor kalıyor bize üst kata ayrılmak istiyorum akıl verin nolur nasıl bi konuşma yapabilirim bu arada doğumuma az kaldi iki laflarından biri biz bebeğin herşeyini alıcaz edicez falandı baktım sadece lafta kalıyo bileziklerimden birini bozdurup herşeyini aldım hazırladım sıfırdan bunuda onlara söylicem güya bir aradayız en ufak bi sıkıntıda arkanızdayız diyorsunuz 1 ay kalmış hala tık yok sizde eşime sen bi iki ay taksit parası verme bize. Onun yerine bebeğe alışveriş yapın beşikti şuydu buydu bile demediniz falan demeyi düşünüyorum mantıklı mı