- 20 Haziran 2007
- 4.250
- 27
- 358
- 46
Vermenin almaktan daha az enerji gerektirdiğini ve daha iyileştirici olduğunu biliyor musun?
Doğum günleri, yıldönümleri gibi günlerde ya da hiç nedensiz sevdiklerimize onlara değer verdiğimizi içeren duyguları kağıda dökmek, onlara verebileceğimiz en değerli armağan.
Bir şansın daha olsaydı (şu anda hayatta olmayan ya da hayatında olmayan) kiminle bir gün daha geçirmek isterdin?
O gün nasıl bir gün olurdu?
Neler düşünürdün?
Neler hissederdin?
Neler söylerdin?
Neler yapardın?
Ona ne tür sorular sorardın?
Seni rahatsız etmiş ama cevabını bilmediğin hangi soruları sorardın?
Hayattayken – hayatındayken- yapmış olduğu hangi seçimlerinin nedenini sorardın?
Bu seçimlerin seni nasıl etkilediğiyle ilgili neleri paylaşırdın?
Ona söylemek isteyip de söylemediğin neler vardı?
Cesaretini toplayıp neleri paylaşırdın?
Onunla ilgili neleri bilmek isterdin?
En son kaybettiğin kim?
Yıllar önce kaybettiğin ve hala içinin yandığı kim?
Kiminle/ kimlerle ilgili “keşke”lerin var?
Hayattayken yeterince takdir etmediğini fark ettiğin insanlar kim?
Annen, baban, büyük annen, büyük baban, arkadaşın, öğretmenin, akraban, kardeşin, müdürün, çalışanın, rakibin, eşin, sevgilin, kısa ya da uzun bir süre hayatında olan bir insan…… hayatında fark yaratan bir insan! Senin sen olmanda doğrudan ya da dolaylı olarak katkısı olan bir insan? Yaşarken yeterince değerini bilmediğin bir insan? Yeterince takdir etmediğin bir insan?
Bağışlamak mı isterdin?
Bağışlanmak mı isterdin?
Sevdiğini söylemek mi isterdin?
Özür dilemek mi isterdin?
Ona harika bir sürpriz yapmak mı isterdin?
Ona hayatının en harika gününü geçirtmek mi isterdin?
Nasıl?
Sevdiklerimizin ya da kendimizin ne zaman öleceğini bilmiyoruz. Ama değer verilmenin ne harika bir duygu olduğunu biliyoruz.
Peki, sevdiklerimize yeterince değer veriyor muyuz? Artık verdiğimiz değeri gösterme şansına sahip olmadığımız sevdiklerimizle ilgili içimizde ne gibi tortular kaldı? Bu tortulardan neler öğrendik?
Geçen günlerde Oprah’nın bir programında bu konu işleniyordu. BİR GÜN DAHA.
Programı izlerken duygulandım. Sevdiklerimize onlara değer verdiğimizi söyleyemeden hayatımızdan uçup gittiklerini düşündüm. Henüz kimseyi kaybetmemiş bile olsanız nereden bileceksiniz kimin sizden önce gideceğini?
Ve aklıma bir kitap projesi geldi. İnsanlara ilham olacak, önceliklerini hatırlatacak bir kitap projesi. Çok yazarlı bir derleme kitap..
Eğer kaybettiğin bir kişi bir günlüğüne geri gelebilseydi, kiminle bu özel bir günü geçirmek isterdin?
O gün nasıl bir gün olurdu?
nil güna.s.
Doğum günleri, yıldönümleri gibi günlerde ya da hiç nedensiz sevdiklerimize onlara değer verdiğimizi içeren duyguları kağıda dökmek, onlara verebileceğimiz en değerli armağan.
Bir şansın daha olsaydı (şu anda hayatta olmayan ya da hayatında olmayan) kiminle bir gün daha geçirmek isterdin?
O gün nasıl bir gün olurdu?
Neler düşünürdün?
Neler hissederdin?
Neler söylerdin?
Neler yapardın?
Ona ne tür sorular sorardın?
Seni rahatsız etmiş ama cevabını bilmediğin hangi soruları sorardın?
Hayattayken – hayatındayken- yapmış olduğu hangi seçimlerinin nedenini sorardın?
Bu seçimlerin seni nasıl etkilediğiyle ilgili neleri paylaşırdın?
Ona söylemek isteyip de söylemediğin neler vardı?
Cesaretini toplayıp neleri paylaşırdın?
Onunla ilgili neleri bilmek isterdin?
En son kaybettiğin kim?
Yıllar önce kaybettiğin ve hala içinin yandığı kim?
Kiminle/ kimlerle ilgili “keşke”lerin var?
Hayattayken yeterince takdir etmediğini fark ettiğin insanlar kim?
Annen, baban, büyük annen, büyük baban, arkadaşın, öğretmenin, akraban, kardeşin, müdürün, çalışanın, rakibin, eşin, sevgilin, kısa ya da uzun bir süre hayatında olan bir insan…… hayatında fark yaratan bir insan! Senin sen olmanda doğrudan ya da dolaylı olarak katkısı olan bir insan? Yaşarken yeterince değerini bilmediğin bir insan? Yeterince takdir etmediğin bir insan?
Bağışlamak mı isterdin?
Bağışlanmak mı isterdin?
Sevdiğini söylemek mi isterdin?
Özür dilemek mi isterdin?
Ona harika bir sürpriz yapmak mı isterdin?
Ona hayatının en harika gününü geçirtmek mi isterdin?
Nasıl?
Sevdiklerimizin ya da kendimizin ne zaman öleceğini bilmiyoruz. Ama değer verilmenin ne harika bir duygu olduğunu biliyoruz.
Peki, sevdiklerimize yeterince değer veriyor muyuz? Artık verdiğimiz değeri gösterme şansına sahip olmadığımız sevdiklerimizle ilgili içimizde ne gibi tortular kaldı? Bu tortulardan neler öğrendik?
Geçen günlerde Oprah’nın bir programında bu konu işleniyordu. BİR GÜN DAHA.
Programı izlerken duygulandım. Sevdiklerimize onlara değer verdiğimizi söyleyemeden hayatımızdan uçup gittiklerini düşündüm. Henüz kimseyi kaybetmemiş bile olsanız nereden bileceksiniz kimin sizden önce gideceğini?
Ve aklıma bir kitap projesi geldi. İnsanlara ilham olacak, önceliklerini hatırlatacak bir kitap projesi. Çok yazarlı bir derleme kitap..
Eğer kaybettiğin bir kişi bir günlüğüne geri gelebilseydi, kiminle bu özel bir günü geçirmek isterdin?
O gün nasıl bir gün olurdu?
nil güna.s.
