- 17 Mayıs 2018
- 2.690
- 7.955
- Konu Sahibi ayvacicegi
- #1
Merhaba sevgili uyeler.
Benim derdim kv ile iletisim konusunda. Once kv hakkinda biraz bilgi vermek istiyorum. Kendisi emekli ogretmen, ortalamaya gore makul bir insan ama tek cocugu olan esime cok duskun. Biz yurt disinda yasiyoruz, aileler ise Turkiye'de. Baslarda bunu kabullenmesi zor oldu, evliligin ilk yillarinda ufak tefek sorunlar oldu bu nedenle ama uzaklik sayesinde idare ettik. Benim genel kanim, normalde arkadas vb olabilecegim yakinlik kurabilecegim karakterde bir insan degil ama hayattaki temel degerler vb konusunda cok uzak sayilmayiz ve saygi cercevesinde mesafeli bir iliski kurabilecegim duzgun bir insan. Ancak iki temel sey nedeniyle zorlaniyorum, birincisi kendi dogrulari disinda bir dogru olabilecegini hayal dahi etmemesi ikincisi de sinirlar/mesafe konusunda farkli dusunuyor olmamiz.
Bu sinir konusu en siddetli olarak dogum yapmama yakin zamanda patlak verdi. Dogum gibi son derece ozel ve kisisel bir olayda kendi istedigimi yapmaliydim. Hic kimseye de bir aciklama yapma gerekliligim olmamali. Bence dogru olan kv'nin "Benim bu ozel zamanda sizin yaninizda olma hevesim var ama siz nasil rahat edeceksiniz oyle yapalim" demesidir. Yine de bir aciklama yapilacaksa, bence aciklamam son derece makul ve dinlense hak verilebilecek bir aciklamayken, sormadan, merak etmeden dinlemeden sanki bu onunla ilgili bir konuymus gibi esimi duygusal olarak manipule edip, aglayarak, kuserek, hamile halimle bana "bu iste olum de var" diye konusup kendi istedigini yaptirdi (dogumdan once geldi ve 3 ay bizde kaldi - biz konuyu hele bir cocuk dogsun biz bir alisalim siz de gelir, kalirsiniz diye acmistik...)
Ben tabiki tum bunlara ragmen hayir oyle olmayacak diyebilirdim, esimin hatri icin demedim (o da bana sen haklisin ama annem gelirse yardimi olur diye ortayi bulmaya calisti). Pismanim. Tam da dusundugum gibi oldu, ilk zamanlarin verdigi uykusuzluk, yorgunluk, hassasiyet, duygusallik, hormonlar nedeniyle zaten gergindim, ustune kendi evimde rahat davranamadim. Bebegimi uyutmak icin almak istedi, verince hizli hizli yuruyerek pispislamasina tepki gosterdim diye, kustu kirildi, ozur dilemek zorunda kaldim. Emzirme sorunlari nedeniyle evde ciplak dolasmak zorunda kaldim beni bu sekilde kimsenin gormesini istemiyorken o gormus oldu. Sonradan bana "ay o sutun ilk geldigi zaman memelerin neydi oyle vb dedi". Ilk zamanlar bebekle ilgili bazi seyleri rahat deneyemedim, ozellikle uyku konusunda.
Kotu mu oldu, evinin isini yapmis, hic bir ise el surmemissin denmesinin bir anlami yok. Yapilani inkar etmiyorum tabi ki, ama ben istemedim ki bunlari. Benim icin bir ay evim daginik olsa, yemegim az olsa, disaridan veya hazir yesem sorun degil cunku hayatimda cok onemli bir olay olmus ve kucuk bir insani tanimaya ona bakmaya, annelige alismaya calistigim bir donem. Ne zamanki onu taniyip bazi seyleri yoluna koyarim ve kendimde dogumun ve lohusaligin etkilerini atlatirim, isteyen gelip gorebilir, yanimizda kalabilir. Esim de her konuda yardimci degil ortaktir, beraber yapariz her seyi, evi temizler, yemek yapar, cocugu da beraber buyutuyoruz. Kv'nin gelmesi benim degil esimin yukunu azaltti ve tabi ogluyla doya doya vakit gecirmis oldu (bizim dedigimiz gibi yapsaydik da ogluyla vakit gecirecekti zaten).
Simdi gelelim derdime. Dogum iki sene onceydi, gecen sene yine geldiler kp ile ve 2 ay kaldilar.Biz de kalmalarinda buyuk bir sorun yok ama ne kadar da olsa evinizde gibi rahat davranamiyorsunuz. Uzakta yasadigimiz icin ve biz gidince izin nedeniyle kisa gorusulecegi icin, onlar geliyorlar ve bunu anliyorum. Bu sene biz gidecektik, korona nedeniyle iptal ettik. Kv esime soylemis "Ben gelmek istiyorum, baban kalsin diye" (kp 70 yas ustu riske atmak istemiyor). Yine uzun sureli bir misafirlik olacak, normalde ben fazla iletisim kurmadigim icin sorun olmuyor ama aslinda kendimi ifade edemedigim icin de rahatsizlik duyuyorum. Kv'nin ozellikle bana karsi (bazen esime de oluyor) pek karsisindakini dinlemeyen bir yapisi var. Ne zaman bir konuda kendi bakis acimi soylemeye kalksam havada kaliyor. Nasil davranmaliyim, eskisi gibi devam edip bu sureyi gecirene kadar minimum paylasim minimum dert mi? Bu bir yere kadar gidiyor ama bazen hep onu dinleyip susunca icime dert oluyor. En onemlisi de oglum artik 2 yasinda ve onunla iletisiminde mudahale etmemi gerektirecek birsey olursa bunu ne sekilde yapmam gerektigi..
Benim derdim kv ile iletisim konusunda. Once kv hakkinda biraz bilgi vermek istiyorum. Kendisi emekli ogretmen, ortalamaya gore makul bir insan ama tek cocugu olan esime cok duskun. Biz yurt disinda yasiyoruz, aileler ise Turkiye'de. Baslarda bunu kabullenmesi zor oldu, evliligin ilk yillarinda ufak tefek sorunlar oldu bu nedenle ama uzaklik sayesinde idare ettik. Benim genel kanim, normalde arkadas vb olabilecegim yakinlik kurabilecegim karakterde bir insan degil ama hayattaki temel degerler vb konusunda cok uzak sayilmayiz ve saygi cercevesinde mesafeli bir iliski kurabilecegim duzgun bir insan. Ancak iki temel sey nedeniyle zorlaniyorum, birincisi kendi dogrulari disinda bir dogru olabilecegini hayal dahi etmemesi ikincisi de sinirlar/mesafe konusunda farkli dusunuyor olmamiz.
Bu sinir konusu en siddetli olarak dogum yapmama yakin zamanda patlak verdi. Dogum gibi son derece ozel ve kisisel bir olayda kendi istedigimi yapmaliydim. Hic kimseye de bir aciklama yapma gerekliligim olmamali. Bence dogru olan kv'nin "Benim bu ozel zamanda sizin yaninizda olma hevesim var ama siz nasil rahat edeceksiniz oyle yapalim" demesidir. Yine de bir aciklama yapilacaksa, bence aciklamam son derece makul ve dinlense hak verilebilecek bir aciklamayken, sormadan, merak etmeden dinlemeden sanki bu onunla ilgili bir konuymus gibi esimi duygusal olarak manipule edip, aglayarak, kuserek, hamile halimle bana "bu iste olum de var" diye konusup kendi istedigini yaptirdi (dogumdan once geldi ve 3 ay bizde kaldi - biz konuyu hele bir cocuk dogsun biz bir alisalim siz de gelir, kalirsiniz diye acmistik...)
Ben tabiki tum bunlara ragmen hayir oyle olmayacak diyebilirdim, esimin hatri icin demedim (o da bana sen haklisin ama annem gelirse yardimi olur diye ortayi bulmaya calisti). Pismanim. Tam da dusundugum gibi oldu, ilk zamanlarin verdigi uykusuzluk, yorgunluk, hassasiyet, duygusallik, hormonlar nedeniyle zaten gergindim, ustune kendi evimde rahat davranamadim. Bebegimi uyutmak icin almak istedi, verince hizli hizli yuruyerek pispislamasina tepki gosterdim diye, kustu kirildi, ozur dilemek zorunda kaldim. Emzirme sorunlari nedeniyle evde ciplak dolasmak zorunda kaldim beni bu sekilde kimsenin gormesini istemiyorken o gormus oldu. Sonradan bana "ay o sutun ilk geldigi zaman memelerin neydi oyle vb dedi". Ilk zamanlar bebekle ilgili bazi seyleri rahat deneyemedim, ozellikle uyku konusunda.
Kotu mu oldu, evinin isini yapmis, hic bir ise el surmemissin denmesinin bir anlami yok. Yapilani inkar etmiyorum tabi ki, ama ben istemedim ki bunlari. Benim icin bir ay evim daginik olsa, yemegim az olsa, disaridan veya hazir yesem sorun degil cunku hayatimda cok onemli bir olay olmus ve kucuk bir insani tanimaya ona bakmaya, annelige alismaya calistigim bir donem. Ne zamanki onu taniyip bazi seyleri yoluna koyarim ve kendimde dogumun ve lohusaligin etkilerini atlatirim, isteyen gelip gorebilir, yanimizda kalabilir. Esim de her konuda yardimci degil ortaktir, beraber yapariz her seyi, evi temizler, yemek yapar, cocugu da beraber buyutuyoruz. Kv'nin gelmesi benim degil esimin yukunu azaltti ve tabi ogluyla doya doya vakit gecirmis oldu (bizim dedigimiz gibi yapsaydik da ogluyla vakit gecirecekti zaten).
Simdi gelelim derdime. Dogum iki sene onceydi, gecen sene yine geldiler kp ile ve 2 ay kaldilar.Biz de kalmalarinda buyuk bir sorun yok ama ne kadar da olsa evinizde gibi rahat davranamiyorsunuz. Uzakta yasadigimiz icin ve biz gidince izin nedeniyle kisa gorusulecegi icin, onlar geliyorlar ve bunu anliyorum. Bu sene biz gidecektik, korona nedeniyle iptal ettik. Kv esime soylemis "Ben gelmek istiyorum, baban kalsin diye" (kp 70 yas ustu riske atmak istemiyor). Yine uzun sureli bir misafirlik olacak, normalde ben fazla iletisim kurmadigim icin sorun olmuyor ama aslinda kendimi ifade edemedigim icin de rahatsizlik duyuyorum. Kv'nin ozellikle bana karsi (bazen esime de oluyor) pek karsisindakini dinlemeyen bir yapisi var. Ne zaman bir konuda kendi bakis acimi soylemeye kalksam havada kaliyor. Nasil davranmaliyim, eskisi gibi devam edip bu sureyi gecirene kadar minimum paylasim minimum dert mi? Bu bir yere kadar gidiyor ama bazen hep onu dinleyip susunca icime dert oluyor. En onemlisi de oglum artik 2 yasinda ve onunla iletisiminde mudahale etmemi gerektirecek birsey olursa bunu ne sekilde yapmam gerektigi..
sukredin sakinliginizi koruyun derim 
