Bir insan eş ailesine mecbur mudur ?


Bende böyle kalabalık bir ailede büyüdüm. Annem babam çalışırdı hala daha çalışıyorlar. Bir evde kardeş, dede, babaanne, amca vardı. Sevgili saygılı bir ortamdı fakat herkes herkesin işine çok karışırdı. Dediğiniz gibi bana on kişi karışıyordu mesela. Küçükken iyi oluyor ama büyüyünce tam bir kabus oluyor. Kim anne kim baba roller karışıp birbirine giriyor, hep bir tutarsızlık... birinin a dediğine öbürü b diyor.. kimse birbirini anlamıyor. Düzen yok zaten. Ortak kullanım alanları vs oralara da girmeyeceğim. Ha onları çok severim ama yaşadım gördüm... Genelde bu tip ilişkiler; her şeyi görmezden gelerek, aman tadımız kaçmasın modunda, taviz vererek yürüyor.
 
Bu sorunun cevabı aileden aileye değişir, maddi manevi hiçbir menfaat beklemeyen, size yardım etmeyi gönülden isteyen, ihtiyacınız olduğunda elinizden tutup sonrasında bunu başınıza kakmayan insanlarla aile olmuşsanız ne mutlu ama yaptığı yardımı her fırsatta önünüze getirip kullanan bir aileyle birlikteyseniz kendi göbeğinizi kendiniz kesin daha iyi.
Kaldı ki herkesin anne babası, kayınvalide kayınpederi yok, annesiz babasız insanlar nasıl yaşıyorsa öyle yaşanabilir de.
Çocuklar tek başına da gayet güzel büyütülüyor.
 
Ben çocuğuma kendim bakıyorum eşimle beraber, üstelik prematüre ve ilk çocuğum, eş ailesi yurtdışında henüz görmediler bile. Kendi ailem biz çok küçükken boşandılar vs bize bile bakmadılar ki onlarla görüşmüyorum. Kendim hayati tehlikeyle doğurup günlerce hastanede kaldım, bebeğim küvezde. Minicik verdiklerinde nasıl gaz çıkarmam gerektiğini bile bilmiyorken gecem gündüzüme karışarak baktım bebeğime. Extra hastane ziyaretleri ve geçirdiği tedavileri de cabası. Manevi kimse yoktu ailelerden yanımızda ve eşim de lohusa sendromundaydı benden çok. Çok şükür şu an akranlarını dahi geçmiş durumda. Bebek büyüdü mü büyüdü ama çok isterdim sağlıklı bir ilişkide kalabalık akrabalarını da tanısın bilsin. Olmayınca olmuyor, kendi annem gibi anne olmaktansa asla diye henüz küçük bir kızken ettiğim yemin sanırım çok geç anne olabilmemi sağladı, biraz piştim olgunlaştım yaşlandım hatta.. Bakım verirken bebeği güvenilir birine emanet edebilmek büyük bir lüks.. Mecburiyet değil ama paylaşım güzel olurdu..
 
10 ay kadar annem baktı bebeğime gözü gibi sarıp sarmaladi çok uğraştı emek verdi. Daha sonra şehir değişikliği sebebiyle bakıcı bakti. İnanın bakıcınin rahatlığını bilsem daha önce baktirirdim. Ki annem 4 4luk baktı. Ama kimseye yük olmadığınızı bilmek sürekli bir borç altında gibi hissetmek annem hastalandiginda çocuğu bırakmanın verdigi vicdan beni çok germiş. Bakıcı çok iyi bir çözüm her iki taraf için de
 
Benim kayınvalidemler anyadan ailem konyada. Biz bambaşka bi yerde yaşıyoruz. Valla çocuk için tedavi görüyorum kimseden medet umarak yapmıycam çalışmaya başlayınca da bakıcı tutucam. Birlikten anca huzursuzluk çıkıyor gerek yok bence. Çok mühim durumlarda zaten telefon edince geliyorlar.
 
İki cocugumu da tek basima buyuttum , bir kadin kimseye muhtac degildir ama bizim turk kadinlari pek sever cocuklari cumbur cemaat buyutmeyi

Benim arkadaslarim da genelde tek buyuttu cocuklarini , bu arada calisan anneyim tek'den kastim aile akraba vs olmamasi yoksa bakicisi vardi cocuklarin elbette
 

Çok doğru söylediklerin Mune. Yardım içten gelerek yapılmalı, başa kakmak için değil. Bugün benim ihtiyacım varsa, yarın onun da bana olabilir... o halde herkes saygı çerçevesinde, birbirlerinin sınırlarını ihlal etmeden davranmalı. Allah hepimizi iyi insanlarla karşılaştırsın...
 
Paraniz varsa kimseye muhtaç olmazsiniz. Sehirdisinda, yurtdisinda yasayip cocugunu kendisi buyuten tanidiklarim var ya da calisan ve cocuk dogdugundan beri yatili bakicisi olan tanidiklarim da var.

Siz calismadan eşiniz ev gecindiremiyorsa, calistiginizda da bakiciya verecek para cıkışmıyorsa o zaman mecbur olabilirsiniz.
 

Allah kimseyi kimsenin insafina mecbur birakmasin diyeyim önce.
Yapim gereği belki bilemiyorum genç yaslardan beri kendi işini kendim yapmayi seven, başkasının müdahalesi ile ne ile mesgulsem o isten soğuyan birakan biriyim.
Mucadeleyi seviyorum bu surekli zorluklar ile karsilastigimdan ve sabırla üstesinden gelmeyi bildiğimden belki..
Is hayatında da keza hep tek calistim, takım calismasi nedir cok bilmem bu yüzden de ayak uyduramam saniyorum..
Hamileyim ve cocuguma tek basima ailelerden bir cöp yardim dahi beklemeden kendim bakmak için emeklilik şu bu geçim derdi düşünmeden işten ayrildim.
Gorumceme kalirsa bebege o bakacak ben calisacaktim.
Ne münasebet??
Benim yerime karar aldığı gibi emrivakisi de cabası..
Her şeyimi kendim aldım, bi corap dahi sorana eksigim yok fazlam var sağolun ihtiyacim yok şükür dedim.
Ailelerin içine dahil olduğu herşey çorba olur, her kafadan ses çıkar tahammül edemem diye en ufak şeyde dahi fikirlerini sormadim.
Yarinda Allahin izniyle kizimi kimseye muhtac olmadan büyütmeyi nasip etsin Rabbim.
Arkamdan hic biseyine karistirmadi surat asti desinler ama onu biz yaptik şunu ben dedim oldu demelerine binlerce kez tercih ederim.
kafam dinç huzurum yerinde..
 
Aynen öyle, aile, akraba, arkadaş karşınızda kim olursa olsun yardım geleceğe yatırım veya isteklerini yaptırmak amaçlı araç olarak kullanılmamalı, yardım karşılık beklemeden yapılınca güzeldir bence.
 
Mune .!.:
ama yaptığı yardımı her fırsatta önünüze getirip kullanan bir aileyle birlikteyseniz kendi göbeğinizi kendiniz kesin daha iyi.
Genişletmek için tıkla...
Abla böyle yapınca da tribin,hakaretin bini bir para
 
Mecbur değil kimse ama yardımları olsa ilerde hatırları da olur. Ama öylesini de pek görmedim. Ya bakarlar kafana kakarlar her lafta ben büyüttüm muhabbeti. Yada hiç ellerini taşın altına kıymazlar. Ha benim hiç beklentim olmadı zaten kvdem oğluna bile bakmamış torunlarına mı baksın diye düşündüm hep. Bir defa eşimle kahve içmeye çıksak dedim onda da benden önce hazırlanmış çıkmış kapıya Üç çocuğuma da tek başıma baktım. Üstelik son iki senedir KV dem hasta onada bakıyorum. Yapacak bişey yok. O vicdan yapmadı ama ben yapıyorum ortada kalmasına gönlüm razı gelmedi. Annemler ne zaman arasam çıkar gelir. Ama o da uzak biyerde.
 
Şartları ona göre ayarlarsan mecbur olmazsın. Karakter meselesi biraz da bazı insan kendine güvensiz olur bazı insan olmaz. Bazı insan başkasına yük olmayı sever bazı insan yük olmak istemez. Bazı insanın ailesi ona çok düşkündür yanında olur karşılıklı memnuniyet vardır olur. Kimi insanın sözde ailesi çoktur ama çocuğa bakabilecek kapasiteleri olmayabilir. Kimse kimseye mecbur değil ama hayatta dik bir duruş sergileyebilirsen. Çocuk bakmak kolay değil ama hayatta çocuk bakmak kadar zor şeyler de yok değil. Stressli bir işte çalışmak bence çocuk bakmaktan daha zor mesela. Senin kapasitene, kabulüne, olayların seyrine, maddi manevi imkanlarına göre sorunun cevabı şekillenir. Şöyle bir gerçek var çocuk kalabalıkta daha kolay büyüyor sebebi herkes 1 saat baksa sende bıkkınlık yaratmıyor. Ama çocuk gelişimi için bu nasıl olur çok da emin değilim iyi mi? Eskiden öyle kolay büyüdüğünü düşünüyorum çocukların. Benim penceremden nasıl göründüğünü sorarsan ben böyle bir mucizeyi kendim büyütmeyi yeğlerim zor fakat aştığım zorlukları gördükçe, arkama baktığımda hayatımda hiç keşkem yok ve gururla bakıyorum aştığım dağlara. Birilerinin gölgesinde olsam - sırf çocuk bakımı mevzusunda değil- böyle bir gururu ne yaşamış olacaktım ne de dağlar aşmış olacaktım. Kötü giden şeyler için de üzülsem de değiştirebilme yetim olmayacak çünkü direksiyonda başkası olacaktı ve ben kendi hayatımın yolcusu olacaktım.Tabi gönül şunu ister benim direksiyonda olduğum arabada bir değil 2-3-4 ... co pilot olsa yanımda ama yoksa da imkansız diye bir şey de yok Şimdi sen olaya nereden bakıyorsun ve bu hayatın neresinde duruyorsun? Şansların neler şanssızlıkların neler?
 
Mecburiyet olması işleri biraz zorlaştırır. İnsanın kendi annesi bile olsa, çocuğa baktığı için üzerinde söz söyleme hakkını görür.İmkanlar ölçüsünde insanın kendi göbeğini kendi kesmesi, her zaman daha doğru olanıdır.
Bunun dışında akrabalık ilişkilerini dengede tutmak gerekir.İnsan insana her zaman lazımdır. Önemli olan asgari müşterekte anlaşmaktır.
 
Çocuğu tek başınıza büyütebilirsiniz tabii ki.
Hz İbrahim'in eşi, çölde bebeğiyle tek başına kalmış, bilirsiniz.
İnsanların size söylediği şey şu açıdan doğru bence: insanlar her konuda birbirine lazımdır/destektir. Birbirlerinin yükünü hafifletirler. Ancak yardım isteyince destek olmak ayrı, destek olacağım deyip her şeye müdahale etmek ayrı. Bu ülkemizin çarpık bir gerçeği. Sizin eş ailesi özellikle de küçük görümce bozuntusu çok samimi olmaya gelmez
 
Ben ilk doğum zamanlarını düşünerek cevap vermek istiyorum. Elbette bakılabilir herkesim yanında illa bakacak biri olmayabiliyor. Bana kalırsa bi süre o anki heyecanı stresi atlatana kadar annem olsun isterim
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

D
Eşim beni çok yoruyor
Yorumlar
9
Görüntüleme
1K
deepse
D
Eşimin ailesinin vurdumduymaz hareketleri ve vicdansızlıkları
2 3 4
Yorumlar
73
Görüntüleme
3K
basakce
MEMLEKETE TAYİN EŞİMİN AİLESİ YÜZÜNDEN ÇOK PİŞMANIM NASIL YAPTIM BUNU
8 9 10
Yorumlar
186
Görüntüleme
8K
Esila09
E
U
Çıkmazdayım
2 3
Yorumlar
48
Görüntüleme
2K
Umberlee
Eş ailesi ile görüşmek zorunda mıyız?
2
Yorumlar
24
Görüntüleme
2K
zingarina10
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…