- 7 Kasım 2013
- 13.434
- 31.575
- 598
- Konu Sahibi meredithgrey
-
- #1
Aslında konu başlığı " bir türlü bitmeyen atalet halim ve sürekli alıp uygulamaya koymadığım kararlar" olacak. Evet 2015 Ocak ayından beri evdeyim. Yine 2015 Mayıs- Kasım arası kısa bir işletme deneyimim oldu, kendi kafemizi açtık ama tutunamadık kapattık. Hem o altı ay hem de o zararın getirdiği hayalkırıklığı çok kötüydü. 2002' den beri aradaki iş aradığım dönemleri saymazsak on bir senedir çalışıyordum ve neredeyse iki seneye yakın evdeyim. Dükkanı çalışmadan saymıyorum, aslına bakarsanız dükkanı komple unutmak istiyorum. Neyse...
Kasım' da dükkan kapandıktan sonra yavaştan iş aramaya başladım ama bir şey çıkmadı ve Şubat ayında da taşınma kararı aldık. Avrupa yakasından Anadolu' ya geçeceğimiz için işi de burada aramak istedim ve Nisan' dan beri de bulamadım. Bazısıyla telefonda anlaşamadık onların beklentileri farklıydı, bir kaç görüşmeye gittim ama olumlu dönüş olmadı. Hatta sonunculardan birisi resmen yaşlısın dedi yüzüme :) Çok Y kuşağı bir ekibi varmış anlaşabilirmiymişim :)
Ve ben bu 1,5 senede inanılmaz tembelleştim. Aslında önce uzun seneler çalışmanın ardından evde olmak harika geldi. Deli gibi gezdim, evin tadını çıkarttım kedi sahiplendim kendimi evcillere adadım. Sonra dükkan macerası (ya da faciası) oldu işte ben o dönemde bittim. Tam bir senedir resmenköşe minderi gibiyim. Hakkımı yemeyim taşınma aşamasında eşim çok yoğun çalıştığı için tüm evi tek başıma koliledim, taşınmayı organize ettim falan ama o kadar.
Sürekli yürüyüşe başlama kararı alıp uygulamıyorum. Diyete de aynı şekilde. Evimle ilgileniyorum temizliğim yemeğim tam ama o kadar. Dedim ya köşe yastığı gibiyim. Çok çabuk yoruluyorum bu son aylarda oldu önceden böyle değildim. Kansız değilim ama beslenmeden olabilir dengesiz besleniyorum. Daha doğrusu sağlıklı şeyler pişrip yiyip üstüne şöbiyet alıyorum mesela :)
Ve açıkçası iş aradığım bu dönemde bu atalet hali beni çok korkutuyor. Ya bir işe başladığımda adapte olamazsam ya dört kedili evle çalışma hayatını yürütemezsem ?
Aslında benim ihtiyacım olanın biraz motive olduğunun farkındayım. Dükkanın kapanması hayallerin çöpe gitmesi kolay değil. Üstüne iş arama süreci de yıpratıyor. Eşim henüz maaş almadı mesela şirkette para yokmuş. Sağlı sollu yumruk yediğim bir dönemdeyim ve açıkçası vermem gereken 10-15 kilo tek dert değilmiş gibi geliyor. Hem istiyorum hem beni işe almayan kendi kaybeder diyorum. Bir öyle bir böyleyim anlayacağınız. Ve mutsuzum. Ne yapıcağımı bilmiyorum. Bana yardım edebilecek olan , fikri olan var mı acaba ?
Kasım' da dükkan kapandıktan sonra yavaştan iş aramaya başladım ama bir şey çıkmadı ve Şubat ayında da taşınma kararı aldık. Avrupa yakasından Anadolu' ya geçeceğimiz için işi de burada aramak istedim ve Nisan' dan beri de bulamadım. Bazısıyla telefonda anlaşamadık onların beklentileri farklıydı, bir kaç görüşmeye gittim ama olumlu dönüş olmadı. Hatta sonunculardan birisi resmen yaşlısın dedi yüzüme :) Çok Y kuşağı bir ekibi varmış anlaşabilirmiymişim :)
Ve ben bu 1,5 senede inanılmaz tembelleştim. Aslında önce uzun seneler çalışmanın ardından evde olmak harika geldi. Deli gibi gezdim, evin tadını çıkarttım kedi sahiplendim kendimi evcillere adadım. Sonra dükkan macerası (ya da faciası) oldu işte ben o dönemde bittim. Tam bir senedir resmenköşe minderi gibiyim. Hakkımı yemeyim taşınma aşamasında eşim çok yoğun çalıştığı için tüm evi tek başıma koliledim, taşınmayı organize ettim falan ama o kadar.
Sürekli yürüyüşe başlama kararı alıp uygulamıyorum. Diyete de aynı şekilde. Evimle ilgileniyorum temizliğim yemeğim tam ama o kadar. Dedim ya köşe yastığı gibiyim. Çok çabuk yoruluyorum bu son aylarda oldu önceden böyle değildim. Kansız değilim ama beslenmeden olabilir dengesiz besleniyorum. Daha doğrusu sağlıklı şeyler pişrip yiyip üstüne şöbiyet alıyorum mesela :)
Ve açıkçası iş aradığım bu dönemde bu atalet hali beni çok korkutuyor. Ya bir işe başladığımda adapte olamazsam ya dört kedili evle çalışma hayatını yürütemezsem ?
Aslında benim ihtiyacım olanın biraz motive olduğunun farkındayım. Dükkanın kapanması hayallerin çöpe gitmesi kolay değil. Üstüne iş arama süreci de yıpratıyor. Eşim henüz maaş almadı mesela şirkette para yokmuş. Sağlı sollu yumruk yediğim bir dönemdeyim ve açıkçası vermem gereken 10-15 kilo tek dert değilmiş gibi geliyor. Hem istiyorum hem beni işe almayan kendi kaybeder diyorum. Bir öyle bir böyleyim anlayacağınız. Ve mutsuzum. Ne yapıcağımı bilmiyorum. Bana yardım edebilecek olan , fikri olan var mı acaba ?