- 26 Nisan 2020
- 63
- 91
- 38
- Konu Sahibi Mikrokosmos
- #1
Aslında yillar icinde dönüp dönüp buraları takip ettiğim olmuştur ama hiçbir şey yazmadım. Şimdi üye oldum. Biraz uzun olursa kusura bakmayın. Derdime çare aramaktan çok içimi dökmeye ihtiyacım var sanırım...
Her şey üst üste geliyor sanki. Belki size göre dert olmayacak bunlar ama neyse...
26 yasindayim hatta nerdeyse 27. Hayatimda hiç biriyle olmadim. Bu benim tercihim değildi. Çok ciddi anlamda kimse beğenmedi beni. Hep arkadaslarim, akrabalarimin hayatindakilere şahit oldum ama ben kenardan izleyen ve "sevilmek nasil duygu? Elele tutuşmak, seni dusunen birinin olmasi nasil bir şey?" diye düşünen oldum. Bu o kadar canimı yakıyor ki...Herkes hayatina girip çıkanlardan bahsederken öylece sessizce izlemek
Kaç yıldır kpss ile uğraşıyorum. Çalışmıyor da degilim. Biliyorum ama sinava gelince hiç çalışmamış gibi puan alıyorum. Bu yasta herkes iş sahibi iken ben geçici bir iş hariç hep evdeyim. Ailem bana bir kere dert etmemistir bunu ama bazen de sorguluyorlar.
Sosyal bi cevrem de yok şu ara zaten. Liseden vs hiç yakin arkadaşım yoktu. Üniversitedekiler hep uzakta
En büyük ve beni kahreden derdim ise annem ve babam. Babam birkaç ay once ölümden döndü (kalp) ve hâlâ sıkıntıları var. Ne olacak bilmiyoruz. Tam o olru derken annem de ameliyst oldu o da ağrılar çekiyor her gün . Psikolojim yerle bir oldu . Her gün ağlıyorum, babama bir şey olacak korkusu, gelecek korkusu,yalnızlık hissi...Bana destek verecek kimsem yok şu an zaten hep evdeyiz. Annemle babama karsi güçlü durmak zorundayım. Yüzümde stresten yaralar çıktı . Hatta stres kaynakli reflü oldum. Tekrar kpssye hazırlanmaya çalışıyorum ama kafami da veremiyorum. Yarin babamin doktoru ile gorüsmemiz var ve ben korkuyorum...Siz her şey böyle üst üste geldiği zaman ne yapıyorsunuz ? Ben hiç iyi değilim çünkü. Burada kafamı dagitabilirim sandim ama akşamın o sıkıntısı çöktü uzerime...
Her şey üst üste geliyor sanki. Belki size göre dert olmayacak bunlar ama neyse...
26 yasindayim hatta nerdeyse 27. Hayatimda hiç biriyle olmadim. Bu benim tercihim değildi. Çok ciddi anlamda kimse beğenmedi beni. Hep arkadaslarim, akrabalarimin hayatindakilere şahit oldum ama ben kenardan izleyen ve "sevilmek nasil duygu? Elele tutuşmak, seni dusunen birinin olmasi nasil bir şey?" diye düşünen oldum. Bu o kadar canimı yakıyor ki...Herkes hayatina girip çıkanlardan bahsederken öylece sessizce izlemek
Kaç yıldır kpss ile uğraşıyorum. Çalışmıyor da degilim. Biliyorum ama sinava gelince hiç çalışmamış gibi puan alıyorum. Bu yasta herkes iş sahibi iken ben geçici bir iş hariç hep evdeyim. Ailem bana bir kere dert etmemistir bunu ama bazen de sorguluyorlar.
Sosyal bi cevrem de yok şu ara zaten. Liseden vs hiç yakin arkadaşım yoktu. Üniversitedekiler hep uzakta
En büyük ve beni kahreden derdim ise annem ve babam. Babam birkaç ay once ölümden döndü (kalp) ve hâlâ sıkıntıları var. Ne olacak bilmiyoruz. Tam o olru derken annem de ameliyst oldu o da ağrılar çekiyor her gün . Psikolojim yerle bir oldu . Her gün ağlıyorum, babama bir şey olacak korkusu, gelecek korkusu,yalnızlık hissi...Bana destek verecek kimsem yok şu an zaten hep evdeyiz. Annemle babama karsi güçlü durmak zorundayım. Yüzümde stresten yaralar çıktı . Hatta stres kaynakli reflü oldum. Tekrar kpssye hazırlanmaya çalışıyorum ama kafami da veremiyorum. Yarin babamin doktoru ile gorüsmemiz var ve ben korkuyorum...Siz her şey böyle üst üste geldiği zaman ne yapıyorsunuz ? Ben hiç iyi değilim çünkü. Burada kafamı dagitabilirim sandim ama akşamın o sıkıntısı çöktü uzerime...