Kendinizden nefret etmeyin. Çok da uzun olmayan bir süre önce öylesine ezik, zavallı, kendine saygısı olmayan biriydim ki, bu duruma katlanan haliniz bile dünyalar güçlüsü kalırdı yanımda. Ben de eğitimli, ayakları üzerinde duran, iyi geliri olan biriyim ve buna rağmen kimsenin çekmediği eziyetlere katlandım uzun süre.
Benim kurtuluşumdu boşanmak, tek bir saniye bile pişman olmadığım tek şeydir hayatımda. Her şeyin alternatifini şöyle bir düşünüp, "acaba" diyen biriyimdir. Dandik bir tişört alışverişi sonunda bile. Ama BİR TEK AN olmadı pişman olduğum. O tedirginlik halini, tetiklememe çabasını öyle iyi bilirim ki. Asla sen olamazsın, asla gerçek fikrini söyleyemezsin, dünyalar üzerine yıkılmış da sen ezilmişsin gibi bir eziklik hali...
Oysa dünyalar değil üstümüzdeki. Bir yanılgı mı, bir umut mu bilmiyorum. Ama ben o ezik kadın değilim artık. Her gün, her saniye şükrediyorum buna. Bazen sıradan bir anımda bile hatırlayıp mutlu oluyorum. Boşandığım için yaşadığım mutluluk hiç azalmadı biliyor musunuz? Mesela lüks bir eşya alırsınız, bir süre aşırı mutlusunuzdur ve zamanla alışırsınız, normal gelmeye başlar. Bu duygu asla öyle olmuyor. Her an öncekinden daha mutlu hissediyorsunuz. Çünkü yaşadığınız her güzel, özgür hissettiren, güçlü hissettiren detayda dahi bunu boşanmayı başardığınız için hissedebildiğinizi, boşanmamış olsanız yanına bile yaklaşamayacak olduğunuzu hatırlıyorsunuz. Kendinize bu duyguyu hediye edin. Kurtulun.