Aynı duyguları paylaşıyorum. Zerre emeği yok. Artık yaşımı başımı aldm bni buldu 2 yıldır da konşyrz. O arsyınca açasım yok. Of pöf duygularla knşyrm. Birazda dengesiz biri bni iyice sağutuyor. Ölse ağlayamam. Bir insan öldü diye üzülür rahmet dilerim.
Üvey babama glnce sağolsun çok dayağını yedim. Çokkkkk. Geceleri ondan olan kardeşlerim annm banyoya kitlerdik kendimizi ki bizi dövmesin diye. Katil gibiydi evde. Hep hakaret hep dayak. Onun yüzünden kimseden bir şy isteyemiyorum.kalemim bitse bitti demezdim. Aç olsam açım demezdim. Elbt biri acıkır ve sofra kurulur der, yolda yürürken kalrm bulayım diye dua eder bulurdum. İşte isteyemedim. Hakkım yok. Zaten baban değil mecbur da değil derdim. Ama onu çok seviyorum. Neden mi???? Çünkü beni üveyim diye dövmedi kardeşlerimizde bni de dövdü. İlk okuyacaksa kitaplar bna alındı, sen oku kızım derdi. İlk sen derdi. Bna İngilizce seti bile almıştı. Ama işte o da kötü bir ailede büyümüş ve öyle bir baba olmuştu. Şimdi 1 senedir babam annmden ayrıldı. Başka biriyle. Annem bir gün babanız yaşlnr muhtaç kalırsa bakmıycaksınız diyor. Asla bunu yapamam. O bna baktı. Dövdü ama baktı. Yolda birini görsem ona benzşyen burnumun direği sızlıyor, kalbim de derin duygular oluşuyor. Onu çok özlüyorum.