Biz yabani miyiz?

başlığa binaen sorunuza evet yanıtını verebilirim , doğum sandığınız kadar kolay bir olgu değil size yardım edecek bir varlığa ihtiyaç duyacaksınız muhtemel rahmetli anneciğinizi bol bol anacaksınız ah anneciğim yaşasaydında yanımda olsaydın diye bu durumda bu şansı kayınvalidenize ve babacığınıza da verebilirsiniz , ki karşınızda uygun olmayan bir ortam yok şenlikli ve kalabalık bir ortam var anlattığınız kadarıyla..

çok küçük yaşlardan beri yalnız yaşıyorum evlendim şimdi de kendi kendimize çekirdek bir ailemiz var ki keşke bir araya gelebilsek diye az dua etmiyorum.

işte kim yardım edecek :cry:
biliyorum birine ihtiyacım olacak
şimdi bile evde yemeği, temizliği eşim yapıyor.
Allahtan elinden hepsi gelir ve benden daha iyi yapar. :KK70:
yanımda isteyebileceğim tek kişi annem.
o da yok işte.

babam 76 yaşında. hamileliğimin başında geldi, mide bulantım çoktu bişey yiyemiyordum, yemek yapamıyordum falan. eşim yemek yapıp bırakıp işe gitti de babam onu yedi. :)
kayınvalidemle de şunu yapar mısın bana diyebileceğim bi samimiyetim yok, daha 6.5 senede 1 kere evimize gelmedi, adresimizi bile bilmez. o yüzden bir yardımcı tutmayı düşünüyorum ilk 1 ay.
gündüz gelip temizlik ve yemek yapıp gidebilir diye düşündüm.
 
Birgün aileye ihtiyacınız olduğunda NE yapacaksınız. Hayat her zaman istediğiniz gibi gitmez. İhtiyaç duyduğunuz anda yanınızda birini bulamazsanız bu eşiniz ve sizin suçunyzdur.
Hastalık var parasızlık var vs. vs.
Aile candır. Kötü günde dayanaktır. Gölgeleri yeter insana. Birlik olmak bir olmak lazım.

Keske sizin dediginiz gibi islese, aileler de bize destek olsa.
Konu sahibi gibi dusünüyorum, özellikle hastalikta defalarca bir baismiza birakildigimiz icin ailelere karsi büyük güven problemim olustu.
Keske saygi duymak, gidip gelmek ise yarasaydi.
Kötü günde bir basina kaliyor insan. Kaymagini yemeye herkesin hakki doguyor.
Keske dediginiz gibi olsa. Keske öyle isterdim ki kalabalik ailem olsunda yüregim bu kadar yalniz kalmasin ama onlar var diyebileydim. Gölgeleri yetseydi. Bazen o da olmuyor. Cekirden ailenden baskasini istemiyorsun. Destek olacagina köstek oluyorlar cogu zaman malesef.
 
işte kim yardım edecek :cry:
biliyorum birine ihtiyacım olacak
şimdi bile evde yemeği, temizliği eşim yapıyor.
Allahtan elinden hepsi gelir ve benden daha iyi yapar. :KK70:
yanımda isteyebileceğim tek kişi annem.
o da yok işte.

babam 76 yaşında. hamileliğimin başında geldi, mide bulantım çoktu bişey yiyemiyordum, yemek yapamıyordum falan. eşim yemek yapıp bırakıp işe gitti de babam onu yedi. :)
kayınvalidemle de şunu yapar mısın bana diyebileceğim bi samimiyetim yok, daha 6.5 senede 1 kere evimize gelmedi, adresimizi bile bilmez. o yüzden bir yardımcı tutmayı düşünüyorum ilk 1 ay.
gündüz gelip temizlik ve yemek yapıp gidebilir diye düşündüm.

Benim kayinvalidem saglikli ve yan apartmanda olmasina ragmen yardim etmedi, kavga harici bize bulasmadi. Ben aylarca ac yattim, esim bol sekerli meyva suyu alirdi litrelerce, bol yagli ve tuzlu misir patlatirdi ise gitmeden, kimildamadan yatakta onlari yerdim. Günde bir kere tuvalete kalka bilirdim, dus almak icin esimin yardimi gerekirdi. Öyle zordu hamilelik.
O genis aile denen illetin bir tas corbasini mi gördük. Ha tabiki bir tas görmüslügümüz vardir o da ben yaptim demek icindir ama ben hastanelikken bile yardim etmemem icin kacan karakterlerdi.
Icine tüküreyim genis ailenin. Cok sükür esim var.
 
Keske sizin dediginiz gibi islese, aileler de bize destek olsa.
Konu sahibi gibi dusünüyorum, özellikle hastalikta defalarca bir baismiza birakildigimiz icin ailelere karsi büyük güven problemim olustu.
Keske saygi duymak, gidip gelmek ise yarasaydi.
Kötü günde bir basina kaliyor insan. Kaymagini yemeye herkesin hakki doguyor.
Keske dediginiz gibi olsa. Keske öyle isterdim ki kalabalik ailem olsunda yüregim bu kadar yalniz kalmasin ama onlar var diyebileydim. Gölgeleri yetseydi. Bazen o da olmuyor. Cekirden ailenden baskasini istemiyorsun. Destek olacagina köstek oluyorlar cogu zaman malesef.

evet benim dayıma teyzeme falan anlayışım ve güvenim annemin hastalığı ile bitti.
aynı şehirdeydik daha doğrusu onlara da yakın olalım diye bizim olduğumuz şehre taşının dediler
annem babam oraya kiraya gitti
ama biri 2-3 ayda bir 1 saatliğine uğradı
diğeri 15 günde bir geldi ziyaret etti gitti ama yatalak annemin karşısında yemek mi yemediler, gezdikleri yerleri mi ballandıra ballandıra anlatmadılar
öldüğünde kuzenlerim bi kere arayıp başın sağolsun demediler

bunlardan sonra beni babama şikayet ediyolar "aramıyormuşum kendilerini!"
niye arayayım :KK43:
 
Benim kayinvalidem saglikli ve yan apartmanda olmasina ragmen yardim etmedi, kavga harici bize bulasmadi. Ben aylarca ac yattim, esim bol sekerli meyva suyu alirdi litrelerce, bol yagli ve tuzlu misir patlatirdi ise gitmeden, kimildamadan yatakta onlari yerdim. Günde bir kere tuvalete kalka bilirdim, dus almak icin esimin yardimi gerekirdi. Öyle zordu hamilelik.
O genis aile denen illetin bir tas corbasini mi gördük. Ha tabiki bir tas görmüslügümüz vardir o da ben yaptim demek icindir ama ben hastanelikken bile yardim etmemem icin kacan karakterlerdi.
Icine tüküreyim genis ailenin. Cok sükür esim var.

sen çok çekmişsin :KK43:
inşallah eşinle çok mutlu bir hayatın olur
 
sen çok çekmişsin :KK43:
inşallah eşinle çok mutlu bir hayatın olur

Bunlardan cok daha fazlasi var, kendi evlatlarina acimayan bana mi acir? Hala hala da uy´grasilar, hep ben sucluyum. Bunlari desem bile yine bana suc bulurlar. Ben cocugumu besleyemezdim ikinci hamileligimde, evimde kizimin yerde tabagi var toplamisim diye esime sikayet ederdi beni. Biktik ynai, sürekli kavgalar, niye ona gitmiyorum neden bebegi tasimiyorum, neden telefon acmiyorum. Bunlari icin dünya yikilirdi, ben kanrimi doyuma derdindeyim, ben bebegimi gece boyu emzirmisim o uyurken uyumak derdindeyim, benim ameliyatlarim cok agir gecmis ben bebegimi disari cikaramayacak kadar yorgunum bir ay dik yürüyememisim, ama bunlar sebep degil. Benim ne yasadigimin hicbir hükmü yok, yine de suclu benim.
Cok saol iyi dilegin icin, esim dünya iyisi bir insan, cocuklarimin da masallahi var, ben cok yiprandim, sinirlerim cok yiprandi ama yine de güclü bir anne olmaya cabaliyorum. Bütün bunlara ragmen kötülügümü isteyen bir cevredeyim.
Tek sucum esimin beni sevmesi, benim güzel olmam, cocuklarima tek basina bakabilmem, esimin etrafimda pervane olmasi. Cünkü ben yuvamdan cikip kimseye bulasmadim. Ama ac ama tok bir basinaydim. Kimseye ters bir laf emtisligim isine karismisligim yok. Yalniz yasadim ama yine de ellerinden gelse beni bir kasik suda bogacak insanlar var.
Yalnizim huzurluyum, esim ve cocuklarimla yasiyorum bu hayati, kimseden bir fayda görmedim ki, kalbim cok kirik. Ama secimim en dogrusu.
 
X