- 27 Nisan 2015
- 6.978
- 34.076
- 498
- Konu Sahibi inessa armand
- #121
Inancinizin dışında konuşuyorsam hoş görün ; ölüm saati bellidir ve değişmez.
Anneniz seviliyormus ki, hissetmeden , usulca gelmiş. Kanser çok ağrılı bir süreçtir , anneciginiz hissetmeden göçmüş .
Annenize , dayiniza ve tüm vefat edenlerimize Rahmet diliyorum Rabbimden.
Anneizle aranızda olan o son munakasayi aklınızdan silin. Ölünce yakınlarımız, haksizliklarimiz geliyor zihnimizde yerleşiyor.
O bir anne, yaşarken unutuyor bile , bunu unutmayın .
Hep güzel anlariniz, guluslerinizi , sohbetlerinizi düşünün ve bu şekilde anı biriktirin aklınızda.
Kendinizi affedemezseniz , boslugunuz artabilir , kabullenme süreci sancılı geçer.
sizin de kayiplariniz olmustur muhakkak, iyi bilirsiniz beni
İnsan o kadar farklı düşüncelere giriyor ki
Mesela caminin onunde beklerken namazın kılınmasını, oraya gelen yaşlı dedeleri gördüm. Kendi kendime dedim ki, bu kadar yaşlı insan dururken neden benim 50 yaşındaki gencecik güzel annem gitti?
Düşüncenin saçmalığına bakar mısınız?
Ama düşünüyor iste insan ister istemez..
Annem çok iyi bir insandi. Kusursuz değildi elbette, ama kimseye kötülük düşünmezdi, dedikodu etmezdi, kimsenin canını acitmazdi bilerek. En büyük duası da 3 günden fazla çektirmesin bana allah, çocuklarımın bile eline dusurmesin di. Öyle de oldu galiba.
Annemin beni çoktan affettiğini biliyorum.. Ama ben kendimi affedemiyorum
Ve dediginiz gibi o boşluk büyüdükçe büyüyor.. Tesekkur ederim size ve başsağlığı dileyen herkese..