Senden bosanicam, ama bir 4-5 sene sonra.
Öyle mi, niye simdi degil.
Yok simdi olmaz, simdi cocuklar cok kücük, sende daha hala hastasin. Vicdanim el vermez seni bu durumda birakmaya.
Konusma bu sekilde basladi, öncesinden gelen bi kavga tartisma yok.
Baska birisi olamaz (su an icin en azindan) 100% eminim.
Tamam dedim, hatta simdiden bosanalim bence o kadar beklemeye gerek yok, sende bende kendimize gencken yol cizeriz. Cocuklarda su durumda sende kalsin. Ben hastayim bugün iyiyim yarin kötü halim belli olmuyor. Evde sende kalsin, ben tek oda bi yere giderim hem yakin olurum, hemde cocuklarin düzeni degismez dedim (cocuklarimi vermem söz konusu degil, tepkilerini ölcmek istedim)
Yok olmaz, simdi bosanmam, cocuklarida almam, ben kendi hayatimi istiyorum cocuklar olursa nasil olacak dedi.
Ben bakamam, biliyorsun dedim.
Zaten sen bu cocuklari iyi beslemiyosun (tatliyi asla vermemi istemiyor, ama kendisi yiyor), dedim iste tamam kalsinlar sende. Sen cok iyi bak, bende zaten anne olarak iyi bakilmalarini istiyorum ondan sende kalsinlar diye israr ediyorum dedim.
Hep sakince konustum. Kendi arada biraz sesini yükselti.
Bana gelince, hastayim, su an cok akut bir dönemdeyim, cok agir ilaclar kullaniyorum. Bazen yerimden kalkamiyorum bakima muhtac kaliyorum bazende hic birseyim yokmus gibi iyi oluyorum. Nadir bi hastalik, ismini yazmak istemiyorum ifsa olmamak adina.
Bu durum hemen hemen 8 aydir böyle.
Cok yoruldu biliyorum, cok kötü oldugum günlerde hem ise gidip geldi, hem evle hem cocuklarla hemde benimle o ilgilendi.
Eger bunu gercekden istiyorsa, yani bosanmayi ben ilk firsatta ayrilirim. Hic beklemem. Ama su an cözemiyorum, bunaldi da mi böyle, yoksa gercekden mi bosanmak istiyor. Bu yüzden nasil davranim cözemiyorum su an.
bunalıp söylediğini varsayarsak bile yanlış. Umarım gönlünüzü alıcak bu tartışmayı unutturucak bir şeyler yapar. Yapmadığı sürece sizinde pozitif yönde konuşmanıza gerek yok bana kalırsa.
