Eski konularım burada mevcut. Anlaşmalı boşanma gününü bekliyoruz sürecin uzamamsı için.
Evler ayrıldı, aileler bilgilendirildi, kavgalar edildi.
Terapi de alıyorum. Bazen insanlarla konuşuyorum.
Bir konuda kendimi çok kötü hissediyorum.
Niyetim asla barışmak değil baştan belirteyim.
Şiddeti, küfürü, kandırılmayı, mutsuzluğu affedemem.
Konu şu: Pişman olmaması, ne kaybettim dememesi, hala mecbur muhattap olduğumuz konularda boşanalım bir an önce, keşke evlenmeseydim, pisliksin, kötüsün dediği anda sanki ben bi şey kaybetmişim gibi hissediyorum.
Onla konuşmanın etkisi 2 gün sürüyor. Onla konuşmadığımda pislik, iğrenç olduğunu düşünüp acayip nefret ediyorum. Yaşattıkları aşırı öfkelendiriyor beni.
Hayatta sahip olduğu her şeyi sağladığım, ailesinden görmediği sevgiyi verdiğim, her haltına katlandığım adam sürüneceğine bana bunları söylüyor.
Bana egoist demeyin ama bu şimdi pişman olup sürünecek yapışıp ağlarsa nasıl savuştururum derken aksine bu davranışı görmek kafamı alt üst ediyor.
Yaşattıklarının bedelini ne kendisi ne ailesi pişmanlıkla ödemiyor diye.
Hep biliyorum mesul olan eş ama onca yalanını, küfrünü, ilgisizliğini, ayrımını bildiği annesi ile hala görüşüp bu insanlar nasıl mutlu olabiliyor?
Eleştirmeyin ama derdim hazımsızlık, intikam alamamak. İnsanım mani olamıyorum bu hislere.
Bir şey yapıp hırsımı almak istiyorum sonra korkuyorum başıma döner diye.
Bana beni soğutacak bir şeyler söyler misiniz?
Aylar geçti ama arada bu ataklar basıyor. Hiç bu kadar olmamıştı.
En son dava işin bugün konuştuk.
İyi ki noktayı koyduk, sen kötü kalpli pis biriymişsin nasıl göremedim de yıllarım gitti.
Ailemi karşıma almasaydım keşke ama senle evlenmeme rağmen beni sevdikleri için yanımda oldular ve nicelerini söyledi.
Cevap verdim tabii ama kesmedi.
