Eşimle 7 yıllık evliyim. Birde 14 aylik bebegim var.Cocuktan önce hiç bir sıkıntı olmayan evliliğim çocukla birlikte kabusa döndü ve artık düzeleceğine inancim kalmadığı için ailemin yanına geldim ve ayrılma kararı verdim
Suan halihazırda çalışmıyorum ama mesleğim var. Buraya geldiğimden beri kendimi o kadar kötü hissediyorum ki eşime duyduğum özlem değil kötü hisettmem annemin her şeyime karışması, iki de bir size çok para gidiyor demesi(çocuğumun bezini ve diğer masraflarını esim karsiliyor)beni bıktırdı.14 aylik bebeğime bile baban sizden kurtuldu benim başıma attı diye şaka yapıyor.Defalarca deme yavrum şöyle dediysem de anlamıyor.Annem diye kırmak istemiyorum yaşlı diye ama yok anlamiyor
Bebeğim 2 yaşına gelince krese verip evden ayrılıp gitmek istesem afedersiniz kötü yola düşmüş olurum ailemin gözünde.Bide bana demez mi ben seni en fazla 1 sene tutarim daha sonra evlendiririm diye.
O kadar moralim bozuk ki yahu bu kadınlar ya koca evinde ya da illa baba evinde mi mutlu olmak zorunda,ben tek istediğim oğlumu huzurla büyütmek ben onu huzurla buyutebilmek için vazgeçtim bu evlilikten ama anladım ki kadınlara bu dünyada huzur yok !
Buraya kadar değer verip okuduğunuz teşekkür ederim