Çok doğru söylüyorsunuz. Ama yaşım 33 olacak. Artık her şey benden geçmiş gibi hissediyorum. Bu yaştan sonra mesela modern dans kursuna örneğin... nasıl gideyim ki? Ya da sil baştan üniversite? İş yeri açsam sermaye? Elalem ne derci birine çok zor bu saatten sonra... Büyük boşluktayım. Hayallerim çok uçuktu, muhtemelen gerçek olmadan da öleceğim. Mesela şarkı söylemek, sanat ile uğraşmak gibi çocuksu hayallerim vardı ki çocukluktan beri hayal de pek kurmadım. Bir onu çok istemiştim. Evren de bana artık kendini sev diyor, artık korkma diyor ama aile evine dönmek de iyi çocuk olma takıntımı uyandırıyor. Örneğin isterdim ki kimseye bir şey demeden bir mekanda eğleneyim ama eve 5 dk geciksem babam merak ediyor. Eşim de 5 saat geciksem aramazdı aksine... ben yine de çok dikkat ederdim. Evden çıkmazdım onsuz. Sonuç, kendime yabancılaşmak... korkmak ve evet bu benim hayatım diyememek. Çünkü annem babama aitim gibiyim şimdi de...
Belki geçer, belki yas döneminden böyle. Belki ben de cesaretli biri olurum ama böyle gidersem, ana babasına bağımlı eşek kadar bir kadın olup, bunalımla öleceğim.
Ne yapmalıyım nereden başlamalıyım başarır mıyım ya da isteklerim etik dışı mı kalır aileme... hiç bilmiyorum. İçimde cesaret alamayıp dışarı yansımamış uçuk kaçık biri ölüyor günden güne.
hata yapmaktan çok korkuyorum. Ailemi daha fazla hayal kırıklığına uğratmamak için nefes bile almakta zorlanıyorum hata yaparım diye.