Daha çok yeni boşandım. 1 ay oldu. Bazen iyi bazen kötü hissediyorum. Tam olarak dengeli bir duygu durumuna kavuşabilmek için biraz daha zamana ihtiyacım var sanırım. Bol bol dua ediyorum. Manevi açıdan en iyi hissettiren şey dua etmek bir de kızım. Allahıma her gün şükrediyorum ki iyi bir işim ve destek veren bir annem var. Biliyorum senin, benim ya da bir başkası iiçin yaşanılan her kötü şey geçecek ve unutulacak ama bir vadesi var.
bende boşanmaya karar verenlerdenim yaklaşık 4 aydır ayrı yaşıyoruz, ikizlerim var benimde 6 aylık oldular çok şükür, babaları sadece 20 yada 25 gün yanlarında oldu doğduktan sonra, gerisi tek başıma ailemden bile uzaklarda üstelik doğuda bir yerde yaşamaya çalışıyorum, mutsuzmuyum, üzgünmüyüm, asla değil bebeklerim o kadar güç ve kuvvet veriyor ki bana işden eve döndüğümde onların beni beklediğini bilmek çok büyük mutluluk benim için.
şimdi hamilesiniz size ayrılın yada ayrılmayın diyemem bazen insanların doyum noktaları oluyor hiç kimse istemez ki bebeğiyle ayrılmayı ama şartlar onu gerektiriyosada bebeğiniz sorunlu bir evde büyüyecegine sizin yanınızda mutlu bir şekilde büyüsün..
Allahım hakkınızda hayırlısı ne ise onu versin...
Sizin adınıza da çok sevindim. Yalnız boşanmaya karar verdiniz, fakat ayrıldınız mı resmi olarak?
Haklısınız duygusallıkla bir yere varılmıyor birazda mantıklı olmak lazım.
Amin inşallah, cümlemizin...
ilk önce anlaşmalı boşanacaktık ben protokolü hazırlattım avukata sadece imzalar kaldı sonra vazgeçtim boşanmayacagım dedi, şimdi boşanma davasını açacagım ben avukatım il dışında gelmesini bekliyorum, sonrasında o kabul etmesede 2. celsede bitiyormuş sanırım ki ben açtığım an hakim neler yaşandığını anlayacagı için onun boşanmayacagım demesine bile gerek kalmaz diye düşünüyorum..
biz bayanlar çok duygusal düşünüyoruz çoğu şeyi inanki öyle değil sana eziyetmi ediyor sen daha fazlasını yapacaksın ki ona belki geçim öyle olur ancak erkekleri anlamak zor zanaat vallahii
boşanmayı kimse istemez ama bazen en iyi çözüm olabiliyor kesin kararlıysan korkma canım zaman en iyi ilaçtır zor da olsa atlatırsın
konu sahibi arkadaşım
boşanmak çok zor bir süreç..dediğin gibi ne anne evine nede kendi evine sığamıyorsun
benim 11 yıllık evliliğim bitiyor 8 aydır ayrıyız
senin bakış açın hayattan beklentilerinde önemli
ben kendimden örnek verirsem,bir işim yok 30 yaşındayım hayatımı nasıl,neyle sürdürebilirim bilmiyorum
bir kızım var ben çalışırsam ona kim bakıcak
hayallerim,emeklerim hepsi gitti,başkaları benim emeklerim üstünde keyif yapıyor
aldatıldım aileside buna destek çıkmasına rağmen kadın olduğum için dışlanan ben oluyorum
boşanmış kadın!!!!!bunu insanların tavırlarından,söylemlerinden öyle güzel anlıyorsunki canın yanıyor
evlilik özgürlükmüş..eşim sorunluydu ama en azından bir kişiyle başa çıkmak daha kolaymış ve kızım babasıyla birlikteydi
şimdi ise onlarca acımasız insanla uğraşıyorum...sorular, imalar,2li oynayanlar,acıyanlar,ailenin baskısı..bunların hiçbiri evliyken yoktu
artık dayanamıyorum ben bu belirsizlikleri tavırları kaldıramıyorum çünkü ben tekim ne param nede güçlü bir ailem var karşı tarafsa çok güçlü heryönden
ve daha resmi olarak bitmedi,bitince kimbilir neler yaşarım
Feslegenim merhaba,
Yaşadıklarını çok iyi anlıyorum. Okuyunca benim eşimi anlatmışsın sanki inanılmaz benziyor. Benimki hamileyken usluydu akııllıydı hatırlıyorum da hamilelğim bitmesin diye dua ediyordum nerdeyse. Çünkü yine dırdıra hır güre kavgaya başlayacaktı. İnanılmaz sinirli bir insan ve en komiği beni sinirli bulup beni suçlaması. Ne kadar kusuru varsa hepsini sanki bende aynısı varmış gibi yansıtıyor. Ya be adam bari dürüst ol beni en çok deli eden de bu. İnsan sinirli olur kalp kırar gelir özürünü diler yok bizimki der ki sen beni deli ediyorsun napayım.
Biz de 4 aydır ayrı yaşıyoruz 2 yaşında kızım var. Kafam inanılmaz karışık. Dün protokol hazırlandı, ama hala net değilim. Biranda defolsun gitsin hayatımdan annelerinin kıçının dibinbde otursun diyorum bir yandan da ya sonra nasıl olcak, yapayalnız hayat zor olur mu diye düşünüyorum. Öyle de mutlu değilim böyle de ileriyi göremiyorum gibi. Bir iyi yanları aklıma geliyor o kadar kötü değilmiydi diyorum sonra kavgalar gelince aman aman saçmalama sakın birleşme diyorum. Ne kadar zor bir karar anlatamam. Allah düşmanımın başına vermesin böyle bir karar verme zorunluluğunu.
Benimki de seninki gibi annelerinin sözünden dışarı çıkmaz, beni savunmaz. Bencil ve çıkarcıdır. Sürekli benimle rekabet eder. Saldırgan ve kavgacıdır mutlaka sataşır mesela durduk yerde. Nerden bulduk bu numuneleri bilmem. Çocuktan dolayı hayat boyu baglantıda olacağız. Ama aynı evde mutsuz olmaktansa çıkar ilişkisi sürdürmektense dışarıda bağlantıda olmak daha iyidir. Boşanmış anne olmak zor tabi ama günümüz koşullarında her 4 kadından zaten biri boşanmış anne durumunda. Bu yazıda bile nerdeyse herkes boşanıyor bu nedenle bu durumu dert etmiyorum. Benim derdim bu adam aslında kesinlikle boşanmayı hakediyor ama çevremdeki arkadaşlarımın kocalarına bakınca , benimki gene daha çekilir diye düşünüp acaba diyorum. O kadar kaba saba, karısına değer vermeyen, toplum içinde bile aşağılayan adamlarla evli kadınlar var ve bu kadınlar kocalarından daha çok kazanan, güçlü kadınlar. Bu kadınlar belki cinsellik için birlikteler belki de yalnız kalmamak için bilemiyorum.
Merhaba arkadaşlar,
Yaklaşık 1 buçuk yıldır evliyim ve hamileyim.
Uzun uzadıya yazmak istemiyorum ama kısa konu başlıkları vereceğim.
Eşimle severek evlendik.
Zaman içerisinde ailesinin bizimde bir aile olduğumuzu kabullenmediğini gördüm.
Eşim iyi bir insandır fakat söz konusu ailesi olunca bana sahip değildir ve baskıcıdır. Çok kavgalarımız olmuştur bu yüzden.
Ailesi bana yaptırmak istediklerini çoğu zaman eşim yoluyla baskı yaparak iletiyorlardı. Bu da bizim ailemizin karışmasına, huzursuzluklara sebep oluyordu.
Ve başka şeyler...
Her neyse.
Şu an ayrı yaşıyoruz anlaşmazlıklardan dolayı.
Ve pek çözüleceğe de benzemiyor.
Eşimi seviyorum fakat şu an ki adamı tanımıyorum bu adam benim eşim değil...
Böyle gitmez bu evlilik. Çünkü her konuda haklı olduğuna inanan ve bütün tavizleri benim vermem gerektiğine inanan eşe sahibim.
Evliliğimiz için önemli bir adım atılmayıp ve sadece benden beklenen fedakarlığı karşı tarafta göstermedikçe boşanmayı düşünüyorum fakat bunu manevi açıdan nasıl atlatacağımı bilemiyorum.
Kendimi ne annemin evine ne de eşimle yaşadığım eve ait hissediyorum.
Sanki çok başka bir alemdeyim.
İşten eve / evden işe...
Nefes almakta bile güçlük çekiyorum çoğu zaman.
Kim olduğumu unutmaya başladım...
Bana ne gibi önerileriniz olacak merak ediyorum.
2. paragrafta yazdıklarını birebir yaşıyorum. Ama onlarda aynısını düşünüyor mudur?
Ben bu evliliği kurtarmak için atacağı sağlam bir adımı beklerken oysa...
O bahsettiğin kadınları bilemiyorum. Her şey olabilir sebep. Ama benim sebebim bunlardan biri olmamalı diye düşünüyorum.
Ben evlilikten çok şey beklemişim sanırım.
Ama içi boş değildi bu beklentilerimin, ayağı yere basan beklentilerdi...
Hayatım nasıl bu hale geldi anlamıyorum.
Gözümü açıyorum sabah yatana kadar beynimde bu düşünceler.
Ama çevremde bana bir kişi de haksızsın demiyor!
Çünkü kendimi de yargılıyorum içimdeki mahkemede. Bu da dışa yansıyor sanırım.
Allah hepimizin hakkında hayırlısını versin.
Hamileliğimde güzel bir anım olsun istiyorum ve mutlu bir fotoğrafım...
Henüz yoklar. İçimdeki mucizemin dışında...
konu sahibi arkadaşım
boşanmak çok zor bir süreç..dediğin gibi ne anne evine nede kendi evine sığamıyorsun
benim 11 yıllık evliliğim bitiyor 8 aydır ayrıyız
senin bakış açın hayattan beklentilerinde önemli
ben kendimden örnek verirsem,bir işim yok 30 yaşındayım hayatımı nasıl,neyle sürdürebilirim bilmiyorum
bir kızım var ben çalışırsam ona kim bakıcak
hayallerim,emeklerim hepsi gitti,başkaları benim emeklerim üstünde keyif yapıyor
aldatıldım aileside buna destek çıkmasına rağmen kadın olduğum için dışlanan ben oluyorum
boşanmış kadın!!!!!bunu insanların tavırlarından,söylemlerinden öyle güzel anlıyorsunki canın yanıyor
evlilik özgürlükmüş..eşim sorunluydu ama en azından bir kişiyle başa çıkmak daha kolaymış ve kızım babasıyla birlikteydi
şimdi ise onlarca acımasız insanla uğraşıyorum...sorular, imalar,2li oynayanlar,acıyanlar,ailenin baskısı..bunların hiçbiri evliyken yoktu
artık dayanamıyorum ben bu belirsizlikleri tavırları kaldıramıyorum çünkü ben tekim ne param nede güçlü bir ailem var karşı tarafsa çok güçlü heryönden
ve daha resmi olarak bitmedi,bitince kimbilir neler yaşarım
teşekkürler
insan huzuru ne parada ne eşyada nede başka bir insanda bulabiliyor.kendi beyninde bitirmen lazım ve yeni şeyleri başlatman lazımanladığım kadarıyla kendini sürekli meşgul tutmaya çalışmıssın.bende denedim ama farkettim ki o daha çok yoruyor insanı.
sürekli internetteyim ama ya kadınlar kulubunde ya twitterda yada dizi,sinema sitelerindeneti neye kullandıgın önemli çevrem kısıtlı demişsin ya netten arkadaşlıklar kurmaya çalışmıssın anladıgım kadarıyla.karşı değilim kesinlikle ama iyi insan bulabilme ihtimalin çok zayıf.o yüzden de kendini daha kötü hissetmene sebep olmustur.bide seni çok iyi anlıyorum.insan hayatına yeni birini istiyor.çok istiyor hemde.yanlış yapmana da sebep bu bence.birisi olsun derken olumsuz yanlarını görmüyorsun sonrasında da zaten deneyimin oldugu için yanlış insan olduğuna karar verip bir kere daha kırılıp yıkılıyorsun hayatına birini almadan önce ince ele sık doku.zamana bırak biraz.olmuyorsa boşver gitsin.değer verip sonrasında üzülmekten iyidir
bence ilk yapman gereken şey.herşeyi oldugu gibi kabullenmek.aşmaya çalışmamak çabalamamak.çabaladıkça daha çok debelenirsin.ve demişsin ya sorunlu insanları çekiyorum kendime.bu hayata biraz olumsuz baktıgını hissettirdi bana.en önemlisi bunu bırak.herşeye rağmen yaşamak çok güzel.hep olumlu düşünmeli ki hayatımıza olumlu şeyleri çağıralım.hep dua edelim ki başımıza birşey geldiğinde şükürler olsun ya Rabbim deyip mutlu olalım
aynen canım aynen ..bend e bazen öyle diyorum evliyken en azından bir kişinin baskısıyla uğraşıyordum diyorum tabi ailesi de vardı ama en ezından çevre yoktu..şimdi herkese ayrı hesap veriyosun..ve insanlar seni resmen dışlıyor..inan en yakın arkadaşlarım benle bağlantıyı kesiti..sürekli boşandığın için kusur arıyorlar rahat hakret edemiyosun..her attığın adım suç
Bende boşanma aşamasındayım..karşı taraf istemesede 2.celsede bitme ihtimalini avukatınızmı söyledi
böyle birşey varsa( biz karşılılı boşanma davası açtık )benim davam 2.celsede sonuçlanır ama ben aldatmadan dolayı yüksek tazminat istemli dava açtım
karşı tarafta biran önce verdiği cüzii mikatrı kabul edip anlaşmalı boşanmak sitiyor yoksa çok uzayacağını benim hiçbirşey alamayacağımı söyleyip tehdit ediyor yada blöf yapıyor
tedirgindim bu açıdan onun için sordum
birde çok özel olmassa boşanma sebebi neydi sizin
Çevre bu kadar zor mu ya ?
Hesap mı istiyorlar ?
Niye bağlantıyı kesiyolar ? Vebalımısınız ? Veya haliyeti ruhiyeniz için mi uzaklaşıyolar ?
bir de kaç kere boşandınız ?
iyi gün dostuymuş dmek çevremdekiler.insanlar artık mefaati olmayan insandan uzaklaşıyorlar..bi kere ayrıldım.sanırım yaşamadığınız için bilemieyeceksiniz.neyse damdan düşenin halinden damdan düşen anlarmış en iyi bu problemi yaşayan ayrılmış kişiler var aynı dertten şikayetçi.
Merhaba arkadaşlar,
Yaklaşık 1 buçuk yıldır evliyim ve hamileyim.
Uzun uzadıya yazmak istemiyorum ama kısa konu başlıkları vereceğim.
Eşimle severek evlendik.
Zaman içerisinde ailesinin bizimde bir aile olduğumuzu kabullenmediğini gördüm.
Eşim iyi bir insandır fakat söz konusu ailesi olunca bana sahip değildir ve baskıcıdır. Çok kavgalarımız olmuştur bu yüzden.
Ailesi bana yaptırmak istediklerini çoğu zaman eşim yoluyla baskı yaparak iletiyorlardı. Bu da bizim ailemizin karışmasına, huzursuzluklara sebep oluyordu.
Ve başka şeyler...
Her neyse.
Şu an ayrı yaşıyoruz anlaşmazlıklardan dolayı.
Ve pek çözüleceğe de benzemiyor.
Eşimi seviyorum fakat şu an ki adamı tanımıyorum bu adam benim eşim değil...
Böyle gitmez bu evlilik. Çünkü her konuda haklı olduğuna inanan ve bütün tavizleri benim vermem gerektiğine inanan eşe sahibim.
Evliliğimiz için önemli bir adım atılmayıp ve sadece benden beklenen fedakarlığı karşı tarafta göstermedikçe boşanmayı düşünüyorum fakat bunu manevi açıdan nasıl atlatacağımı bilemiyorum.
Kendimi ne annemin evine ne de eşimle yaşadığım eve ait hissediyorum.
Sanki çok başka bir alemdeyim.
İşten eve / evden işe...
Nefes almakta bile güçlük çekiyorum çoğu zaman.
Kim olduğumu unutmaya başladım...
Bana ne gibi önerileriniz olacak merak ediyorum.
"sebepsiz mutluyum" yazmış bir arkadaş. evlilik ve eş cidden çekilmez boyuta gelmişse ve ortada sebepsiz mutsuzluklar haddinden çok varsa... büyük cesaret isteyen bir şey çocukla ayrılmak....
İşte yaşamadığım için soruyorum. Eleştirmek amaçlı sormuyorum. Yani toplumun bakış açısının farklı olduğunu biliyorum da çevrede dostların bile kalmaması acı bişey
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?