Bu yazacagimi hem bir uzman olarak yazıyorum,  hem bosanmis bir anne, hemde bir psikiyatrdan aldigim tavsiye olarak.
Tabi ki huzurlu bir yuvada buyuyen bir çocuktan daha farklı seyler yaşıyor  çocuklarımız. Fakat bizim devam etme sansimiz yok onun icin ayrılıyoruz.
Ben babasi ile görüşmesine hic engel olmadim. Babasini hic kotulemedim ama ovmedim de. Cok nötr davrandım her zaman.
Baba görüşmek isterse görüştü.  Istemezse karışmadım.  Simdi kizim 12 yasinda o zamanlar 9 aylik falandi en fazla. Kendi değerlendiriyor  meseleleri. Babam herşeye  ağlıyor  diyor mesela 

 ki doğru. Hep  mutsuz ve şikayet ediyor diyor ki doğru  
