Boşanmak gerektiğini bilip de boşanamamak

noram .!.:

Boşanmama sebebiniz ne? Yani hangi özelliği ondan kopmanızı engelliyor? Ben elle tutulur hiçbir şey göremedim evliliğinizde.

Genişletmek için tıkla...

gizlikiz22 .!.:

Uzun süren bağımlılık, gençliğinizin nirvanasında onu sevmeniz ve yaptığınız onca fedakarlığı geride bırakıp onunla boşanmaktan korkuyosuuz ama size harika bir şey söyleyeceğim. Hayatı geçmişte yaşamıyoruz. Bizim için şu an ve gelecek kıymetli. Geçmişte yaptığınızı geçmişte bırakın. Neden geleceğinizin geçmiş gibi olması için ısrar ediyorsunuz? Belli ki adamı artık sevmiyorsunuz sandığınız o duygu tamamen rahatlık, alışkanlık, toplumsal bi idea. Zaten aynı evin içindeyiz iyi kötü gidiyoruz diyorsunuz ama bu böyle gitmez.

Tükenmişsiniz. Bir an önce boşanıp yeniden doğmanız lazım. Güzel günler sizi bekliyor.

Genişletmek için tıkla...

sarahconnor .!.:

Sizin gibi işi gücü evi damı olan birini bulmuş hem sevgınızı hem paranızı sömürüyor

Çocuk olmadığı için çok sanslısınız

Bırakın gitsin ya

Genişletmek için tıkla...

forevermorrenk .!.:

Öncelikle annenin yaptığı yemeği yemiyorsa zıkkımın kökünü yesin hasbam.
Boşanmak için daha ne olmasını bekliyorsun.

Genişletmek için tıkla...

hayallerr123 .!.:

Öncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 buçuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip çocuk için tedaviye gidemiyoruz. Küçük yaşta başladığından mıdır nedir hiç sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda çalışan memurum eşimde özel sektörde boya işi yapıyor. Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul, açıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum böyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim çok şükür. Evlenmeden önce ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar çok sevgi vardı ki içimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla görmeye tahammül bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikçe ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkça evliliğimizde süreç değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Sürekli kavga dövüş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenç bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikçe onu evden kovuyordum ama anneme babama küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenç hal alan bir evlilik oldu. Şu son dönemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Küfürler, hakaretler artık benim açımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin içinde defalarca kez 10-15 gün küs kalıyoruz, hiç konuşmadan. Normalde ben asla böyle bir insan değildim onunla 1 saat bile küs duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerçi küstüğümüz zaman ben gidip konuşmaya çalışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor. Mesela ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kötü mü olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan çok sıkıldım, evet benim de çok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır ve çok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, güven, saygı, özveri, çaba hiçbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini düşününce içim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama çok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..

Genişletmek için tıkla...

hayallerr123 .!.:

Ona göre ben onun parasını yiyorum, ben işe girdiğimde kredi çekip araba almıştım. 2 bileziği bozdurmuştum sonra o arabayı sattım bidaha kredi çektim birdaha aldım. Şimdi o arabanın kendisinin de olduğunu 6 senedir benim arabam olmuş onun hiçbirşeyi olmamış onun parası yenilmiş ama inanki bir senedir doğru düzgün para kazanıyor onu da kenara koydu zaten kesinlikle bana harcamaz. Öncesinde her sene 3 ay yattı çalıştığı zamanda zaten gündelik usulü çalışıyordu ve aylık benim maaşım kadar ya ediyor ya etmiyordu ve sigortası olmadığı için kredi çekmesi çekse de ödemesi imkansızdı ama bunu düşünmüyor. Ben onun paralarını yiyip kendime araba almışım öyle düşünüyori, buna inanıyor ve bunu bu şekilde anlatıyor herkese.

Evet ben onun annesi ne yaparsa sevmesemde çok güzel olmuş der hiç söylenmem ama o annem ne yaparsa yapsın kusmuk gibi oluyormuş yiyemiyormuş.

Genişletmek için tıkla...

forevermorrenk .!.:

Yemek bu ya senin benim annem olayı mı olması lazım.
Ben öyle adamı anneme götürüp yemek ye bile demem.

Genişletmek için tıkla...

gozyasi .!.:

Gerçi şimdi yorumlarınızın devamını okudum gitmişsiniz psikoloğa ama belki doktorla frekansınız uyuşmamıştır ya da devam ettirmiyorsunuzdur. Mutlaka devam ettirin tedavinizi ve evliliğiniz bu şekildeyken sakın çocuk sahibi olmayın..

Genişletmek için tıkla...

Laale .!.:

Bu konulara öyle çok üzülüyorum ki.
Ev var,para var,aile desteği var,her nedense adama bağımlılık bitmiyor.

Genişletmek için tıkla...

hayallerr123 .!.:

Artık götürmüyorum ama bu şekilde de ailem kocan nerde problemmi var diyor üzülmesinler diye yansıtmıyorum ama böyle bir evlilikde olmaz diye yine kendi kendime tiripleniyorum.

Evet gittim yarım bıraktım sanırım tekrardan iyi bir psikolog bulup başlamalıyım, çocuk olayı da dediğim gibi ilk evlendiğimde çok istiyordum ama allahın işi olmadı, olmuyor zaten tedavi olmadan imkansız. Bende tedavi olmuyorum, olmayacağımda ..

Evet çok kızıyorum kendime, öyle kocam bir tanedir iyidir diyen biriisi de değilim inan ki herşeyin farkındayım kendime yaptığım saygısızlığın herşeyin

Genişletmek için tıkla...

hayallerr123 .!.:

Öncelikle herkese merhaba. Arkadaşlar 5 buçuk senelik evliyim, 21 yaşımda evlendim. Çok çok severek evlendim, ikimiz de birbirimizin ilk sevgilisiyiz. 17-18 yaşlarından beri beraberiz. Çocuğumuz yok bu arada olmuyor ve biz hala bir karar verip çocuk için tedaviye gidemiyoruz. Küçük yaşta başladığından mıdır nedir hiç sağlıklı bir ilişkimiz olmadı. Yani en azından birbirimize saygımız kalmadı. 6 senedir iyi kötü kavga dövüş, ayrıl barış bir şekilde bu evlilik gidiyor. Bu arada ben kamuda çalışan memurum eşimde özel sektörde boya işi yapıyor. Ben üniveriste mezunuyum o ilkokul, açıktan liseyi bitirmeye uğraşıyorum. Ben evlenirken de bu durum böyleydi, yani o zaman okulu yarım bırakıp evlenmiştim ama tamamladım ve evlendikten bir sene sonra işime de girdim çok şükür. Evlenmeden önce ailem ve arkadaşlarımın evlenme yapamazsınız demesine rağmen o kadar çok sevgi vardı ki içimde onsuz duramıyordum ve onu başkasıyla görmeye tahammül bile edemiyordum. Ne dese yapıyordum, buluşmaya giderdik parası olmazdı ben harcardım yeterki buluşalım diye. Tabi zaman ve yaş ilerledikçe ben yaptıklarımın karşılığını alamadıkça evliliğimizde süreç değişti. 2 3 senelik evliyken bende artık iyice ipler koptu. Sürekli kavga dövüş birbirimize hakaretler itişmeler, baya iğrenç bir durum almıştı. Ayrılıyorduk, bu arada ev benim babamın. Ben sinirlendikçe onu evden kovuyordum ama anneme babama küfürler ediyordu, o kadar nankör ve bencil ki. Sonra kendisi gelip özür diliyor düzeleceğini söylüyor ve barışıyorduk. Yani uzun lafın kısası iğrenç hal alan bir evlilik oldu. Şu son dönemde 1 senedir falan ben antidepresana başladım, beni sakinleştirdi. Küfürler, hakaretler artık benim açımdan yok gibi. O hala sinirlendimi ağzına geleni sayıyor ve aynı evin içinde defalarca kez 10-15 gün küs kalıyoruz, hiç konuşmadan. Normalde ben asla böyle bir insan değildim onunla 1 saat bile küs duraamazdım ama nasıl bu hale geldim anlamıyorum. Gerçi küstüğümüz zaman ben gidip konuşmaya çalışsam benle asla konusmuyor ve konuşsa bile sanki yüzde yüz haklı gibi iyice kendini bir şey sanıp bana kurallar koymaya çalışıyor. Mesela ben çalışıyorum ama sen kadınsın sen yemeğımı yapıcaksın ben işten geldiğimde diyor, kendisi de bi bulaşık bari yıkasa kötü mü olurdu ? Bu arada annem ve annesi de aynı şehirdeyiz ama annemin evine gidip kesinlikle yemek yemiyor, yiyemiyormuş ve asla anne baba demez aileme hiçbir sorunları olmamasına rağmen. Kendince erkeklik yapıyor. Bu durumdan çok sıkıldım, evet benim de çok yanlışlarım oldu ama ne yaparsam yapayım bir kere sağol ya sende iyiki varsın canım eşim cümlesini duymamışımdır ve çok fazla fedakarlık yaptım. Bitmesi gerektiğini biliyorum, güven, saygı, özveri, çaba hiçbirşey kalmadı ama bitiremiyorum. Bitme ihtimalini düşününce içim acıyor, beceremiyorum her seferinde tamam bitti diyip sonra bir şekilde yumuşuyorum yaşadıklarımı unutup barışıyorum. Ne yapmam lazım bilmiyorum ama çok yoruldum bu şekilde yaşamaktan..

Genişletmek için tıkla...