bir süredir sorunlarımla ilgili bu siteye uğruyorum benimle aynı sorunları yaşayan birileri var mı diye çok yardım aldım teşekkür ederim .
cevap yazdığınız için de ayrıca teşekkür ederim.
eşimle yaklaşık 6 ay önce evlendik. o düğün istemedi çok sade bir şey olsun istedi öyle yaptık. her şeyimizi kendimizin almasını istedi benm de istediğim buydu öyle yaptık.ama bir yerden sonra evimizin öğrenci evinden farklı olmadığını, ne zaman yeni birileri gelecek olsa ben bu durumdan rahatsız olduğumu fark ettim. bunu ona söylediğimde biz eşyalarla değil birbirimizle evlendik, aldığımız bir süs eşyası bizi mutlu etmeyecek, bunların önemi yok dedi evet hak verdim.
ben basit bir adamım dedi oysa ben eğlenmeyi, gezmeyi seven biriyim. evlenmeden hemen önce ayrıydık. ben onunla çok farklı olduğumuzu düşünüyordum evlenmeyi aklımdan geçirmiyordum.ama ayrı kaldığımızda her an, her yerde onu düşündüğümü fark ettim. sonra bana birden evlenme teklif etti ki onun bunu istediğini hiç ama hiç bilmiyordum. arkadaşlarımdan, ailemden hiç biri onun bana layık olduğunu düşünmüyor. ama ben onu çok seviyorum. eğer bir yola berebar çıktıysak buna devam etmemiz gerektiğini düşünüyorum.
10 yıldır yanlız yaşıyordum. kendi kararlarımı kendim veriyor kendi işimi kendim hallediyordum. şimdi bir şeyleri benim adıma karar veren biri olması fikrine alışamıyorum. giysilerime karışıyor, dikkat etmeye çalışıyorum. biraz pasaklı ve yediklerine dikkat etmeyen biriyim. ama o tam bir aşçı ilk zamanlarda hep o pişiriyordu. ben de yemek yapmayı biliyorum ama o benden çok daha iyi bu konuda. bir süre kendi restoranında aşçılık yapmış.bir yerden sonra bıraktı yemek yapmayı. şimdi ben yaparken elim ayağıma dolanıyor. yemek yapmayı bildiğimi söylediğim için eğer kötü olursa eleştirmekten kendini alamıyor. ona göre eğer ben eksiklerimi kabul etseymişim daha yapıcı olabilirmiş.
ona yemek yapmak, hediye almak( ki bunu istemiyor), küçük sürprizler yapmaktansa kocası olduğum gerçeğini kabul etmemi ve buna göre davranmamı istiyor. küçük şeylerdense büyük adımlar atmamı bekliyor.çok aykırı şeyler yaptığımı söylemem ama nedense evli olduğumuz fikrine alışamadım. henüz birbirimizi 1 yıldır tanıyoruz. ben son derece özgür yetişmiş biriyim. tamam bazı şeyleri zaten artık ben de yapmaktan vazgeçtim ama o bir türlü vazgeçemiyor....
kocam tam bir sarışın hastası ben de sarışınım. evlenmemize yakın pc sinde bir sürü sarışın kız fotosu, çoğu erotik kız resmine rastlamıştım itiraf ediyorum gizlice karıştırmıştım. bunu ona söylediğimde çok kızdı ve artık onlara bakmadığını onun için silmediğini söyledi. bir iki ay sonra yine bi fırsatını bulup baktım ve hala ordalardı. ona msj attım ve hepsini sildim. bir iki hafta önce eve internet aldık. yine baktım çünkü ona bir türlü güvenemiyorum. bu kez başka fotolar ve porno videolar vardı. bunları gördüğümü söylediğimde "ne desen altına imzamı atarım konuyu kapatmazsan biter" dedi. tam bir pc bağımlısı hiç kalmıyor başından hatta beni yanından uzaklaştırıyor başındayken. şimdi bakmadığını düşünmek istiyorum sanırım öyle de yapıyor. ama ne zaman başına otursa ki bu sürekli oluyor ne yapıyor diye kıskanmaktan kendimi alamıyorum. bana "bundan daha cazip fikirlerle gel, bu bana daha cazip geliyor" diyor. ona yine hak veriyorum benm de yaptığım bir şey yok. sırf misilleme olsun diye ben de kalkmıyorum artık pc başından ama benm istediğim bu değil birlikte vakit geçirmek. film açtın da izlemedik mi diyor ama sarılarak izlemek istiyorm ben o ise yalandan görüyor hepsini, benm onu kocam gibi görmediğimi gerçekten öyle düşündğümümde yanımda olacağını söylüyor. ama onu pc bşında görünce içimden hiç bir şey yapmak gelmiyor.
ben uzun vadeli düşünmeyi bilmeyen biriymişim bunu yeni anladım. oysa eşim çok zeki, yaptığı her şey bir anlam taşıyor. çok erken yaşta tıp fakültesini kazanıp 6 yıl sonra kendini bulduğunda bunu yapmak istemediğini fark edip bırakmış ve sırf askere gitmemek için öğretmen olmuş. şimdi işinde çok iyi. ne istediğini ve kazanmayı istediğini almayı bilen biri. gerçekten adam gibi bir adam. karşıdan bakınca çok doğru bir adam kişilik olarak!
evlilik için gerçekten çok çaba harcamam gerektiğini düşünmek beni deli ediyor. ben kendim gibi olmalıyım diyorum çoğu zaman. önce karşıdan bekliyorum sanırım o bir şey yapsın ki ben de yapayım. onun da dediği bu ama bu çok zor ben kendimce bir şeyler yapmaya çalışıyorum ama anladığım kadarıyla bu ona yetmiyor. sanırım gerçekten anlaşamıyoruz. sürekli tartışıyoruz. ve bi sonuç vermiyor. sürekli başka başka sorunlar kafama takılıyor ve dır dır etmeye başlıyorum. konuşarak çözeceğiz diyorum ama o benm kendi içimde sorunlarım olduğunu ve bunu kendimin halletmesi gerktiğine inaniyor. sanırım haklı da! benimde değiştirmem gereken bazı şeyler var farkındayım ama evlilik gerçekten bu kadar zor mu yürümesi için çok fazla fedakarlık yapmam gerektiği fikri bana yanlış geliyor. her şeyin kendi kendine çözülmesi gerekmez mi? kendimden çok fazla ödün vereceksem o doğru kişi mi? ya da siz de çok fazla fedakarlık yapıyor musunuz doğru olan bu mu?
az önce yine tartıştık kafam allak bullak anladığınız gibi yazarken biraz karmaşık yazmış olabilirim şimdiden özür diliyorum. kimseyle konuşamadığım için her şey üst üste bindi. onun şu an benden beklediği bir karara varmam bir kaç hafta sonra askere gidecek ve sürekli tartışıyoruz. ayrılacaksak öyle gitmek istediğini söyledi en azından evet ayrıyız ya da evet eşim yanımda ve bazı şeyleri aştı güzel bir evliliğim var diye düşünmek istediğini söyledi.
her ne kadar çok farklı ben anı yaşayan o ise uzun vadeli düşünen biri olsa dahi eşimi çok seviyorum ve ondan vazgeçmek istemiyorum. kendime çeki düzen vermeliyim biliyorum ama neden bu kadar zor geliyor onu anlayamıyorum.