Aynı şeyleri yaşadım desem hiç de abartmış olmam. . Şuan o günler aklıma geldi ve inanılmaz üzüldüm. Bana da kendimi suçlu hissettirdiler, değersiz hissettirdiler, öfkelendiğim için sorunun var dediler.. Eşimle anlaşmalı boşanmada tek 1 imza kalmışken, benim istemiyorum dememle barışma sürecine girdik. Çok zor günlerdi, sizi çok iyi anlıyorum. Benim sivri dilimi kestiler, başımı eğdirdiler. Eşimi kaybetmek istemediğim için karakterimden ödün verdim. İster şimdi isterse yıllar sonra, öldüğümde eşime kırgın gidecek kadar kırgınım ona bu konuda. Ama tabi şimdi günlük hayatta iyiyiz, hava hoş. Ama eşim de heralde biraz insafa geldi, son zamanlarda annesini aramıyor. Belli ki bilmediğim birşeyler oldu, belki de annesi hala benim için laf söylüyordu, eşim de anne daha napsın kız dedi, ömründe bir kerecik de olsa beni savundu. İçimden gelen his bu şekilde yani. Yoksa annesini aramadan duramazdı. Şimdi annemi özlüyorum ama aramak istemiyorum diyor. Ay gerçekten çok zor işler ya. Hep maddi konularda coğrafya kaderdir diyoruz ama bu kültürel zorbalıklar da malesef bu coğrafyanın kaderi. Kayınvalidesi anlayışlı pamuk gibi olan insanlar çokca kıymetini bilmeli çokca...