ne kadar çok şey yaşamışsınız.15 yıl diyorsunuz bu sürede çocuklarınız olmuştur. bu kadarı vermek zor olmadı mı? yani o kadar mutsuzken çocuk yapmak?ben cesaret edemedim..
aramızda zerre sorun yok ama anladım ki onun yüzünü güldürmenin yolu ailesiyle içli dışlı olmaktan geçiyor. bahsettiğim şey saygısızlık asla değil, her gün arasın sorsun, herkesten haberdar olsun. sanki evin içinde bile ailesi olsun. yoksa bayramlarda,hastalıkta aramaktan bahsetmiyorum. küçüğüm diye her şey benden bekleniyor, büyüklük bile..
evliliğimin 3. kişilere bağlı olmasını hazmedemedim. çünkü biz evde bir aileyiz, kapımızı kapattığımızda yalnızız denir ya, bizde o olmadı. böyle bir evliliği kaldıramadım. ne demek onlarla kötüysem eşim için yokum. düşünün.
baskıcı bir ailem yok şuan için fazlasıyla arkamdalar. çalışıyorum. daha hayata dair umutlarım var. karşı taraftan eşimin sağa sola seviyorum ayrılmak istemiyorum söylemlerinin dışında herhangi bir adım yok o kardeşlerini çok seven biricik ailesinden!! sevgi ve evlilik bence bu kadar basit şeyler değil, çünkü ailesiyle ters düşeceğim anı bekledim hep. olacakları çok iyi tahmin ediyordum. 3 yıl sorun olmadı pek. ilk sorunda da arkamda durmadı. yuva benim yuvamsa onun da yuvası. neden hep kadın savaşsın ki kurtarmak adına?