- 10 Kasım 2010
- 5.231
- 5.096
- 398
Şuanda benim geçtiğim bu evreden geçen birileri vardır diye konumu açıyorum. Kendimi yapayalnız hissediyorum. Duvarlar üzerime üzerime geliyor ve ben boğuluyorum. Öyle bir evredeyim ki her şey üst üste geldi ve ne yaparsam yapıyım kendimi mutlu edemiyorum.
Mezun oldum iş arıyorum ama iyi bir işe girmem için en az 1 yıl tecrübe istiyorlar. Ben inanıyorum eninde sonunda bir iş bulacağıma ama özgüvensiz olmam beni bitiriyor ve ben bunu nasıl yeneceğim hakkında bir çare bulamıyorum. İnsanlardan çekinen ve utanç bir yapım var. İki kelimeyi bir edipte karşımdakine aktaramıyorum.
İş bulamadığım içinde evin tüm işi bana bakıyor. Yapmasam da kimse niye yapmıyorsun demez.
Ama annemde çalıştığı için kendimi öyle şartlandırmışım.
Kardeşime bakıyorum, çamaşır, bulaşık vs. derken hop akşam oluyor. Evden dışarıda çıkamıyorum.
Hoş evden çıksam kardeşimi bir yere bıraksam vicdan azabı çekiyorum. Zaten burada arkadaşımda yok.
Gel bir 5 dakika kahve içelim diyebileceğim.
Bu süreç içinde sevgilimle ayrıldık. İncir çekirdeğini doldurmayacak bir sebepten dolayı. Ki kendisi arkadaşım, dostum kısacası herşeyim dediğim tek insandı.Çok seviyordum sevildiğime de inanıyorum birbirimize yazılmamışız demek ki diye kendimi avutuyorum.
Ve ben şuanda öyle bir haldeyim ki elimdeki her şey gitmiş her şey tükenmiş hissediyorum.
Belirli sorunum yok belki ama. Ben yaşamaktan soğudum. Yavaş yavaş yanan bir mumun sönmeden önceki hali gibiyim. Kendimi bir yerden atmak istiyorum.
Mezun oldum iş arıyorum ama iyi bir işe girmem için en az 1 yıl tecrübe istiyorlar. Ben inanıyorum eninde sonunda bir iş bulacağıma ama özgüvensiz olmam beni bitiriyor ve ben bunu nasıl yeneceğim hakkında bir çare bulamıyorum. İnsanlardan çekinen ve utanç bir yapım var. İki kelimeyi bir edipte karşımdakine aktaramıyorum.
İş bulamadığım içinde evin tüm işi bana bakıyor. Yapmasam da kimse niye yapmıyorsun demez.
Ama annemde çalıştığı için kendimi öyle şartlandırmışım.
Kardeşime bakıyorum, çamaşır, bulaşık vs. derken hop akşam oluyor. Evden dışarıda çıkamıyorum.
Hoş evden çıksam kardeşimi bir yere bıraksam vicdan azabı çekiyorum. Zaten burada arkadaşımda yok.
Gel bir 5 dakika kahve içelim diyebileceğim.
Bu süreç içinde sevgilimle ayrıldık. İncir çekirdeğini doldurmayacak bir sebepten dolayı. Ki kendisi arkadaşım, dostum kısacası herşeyim dediğim tek insandı.Çok seviyordum sevildiğime de inanıyorum birbirimize yazılmamışız demek ki diye kendimi avutuyorum.
Ve ben şuanda öyle bir haldeyim ki elimdeki her şey gitmiş her şey tükenmiş hissediyorum.
Belirli sorunum yok belki ama. Ben yaşamaktan soğudum. Yavaş yavaş yanan bir mumun sönmeden önceki hali gibiyim. Kendimi bir yerden atmak istiyorum.
