8 aylık hamileyim ve iki gündür tırmanan olaylarla birlikte, korku-endişe-üzüntü halini çok daha yoğun ve şiddetli yaşamaktayım. Kendim için olsa, umursamam ama savunmasız bir canlı, benim aracılığımla dünyaya gelecek ve ben onu ne kadar mutlu,huzurlu ve güvenle yaşatabilirim diye düşünüyorum korku içinde işte.
Bir erkek evladım olacak; bakıyorum ülkemin haline ve kendi kendime soruyorum kimlerin elinde okuyacak? Kimler beynine girecek? Kimler dokunacak? Kimler için askere alınacak? vs...
Ama yer yer sakinleşiyorum da...
Diyorum; ben her şartı hesaplamaya çalıştım ve gerisini Allah'a bıraktım.
Dünyaya, vatana millete, anasına babasına komşusuna, insanlara bir umut olsun diye istedim çocuğumu.
Eh kalu bela inancım da var "Olacaktı bu çocuk, yaratılmışlar içindeydi" diyorum.
"Belki dokunuşuyla dünyayı iyileştirecek bir çocuk olur" diyorum.
"Belki seneler sonra, bir tecavüzcüye en ağır cezayı verebilecek hakimlerden biri olur"
"Belki yaşama ümidi olmayan hastasının hayatını kurtarmaya vesile bir doktor olur"
"Belki dürüst bir siyaset adamı olur, ülkeye yön verenlerin arasında"
"Belki yangından çocukları kurtaran kahraman bir itfaiye eri olur"
"Sokakta köpeğe kediye tekme atan birine tepki gösterir, masumları, mazlumları korur"
"Yerlere çöp atmaz, yerde gördüğü ve kendisine ait olmayan bir çöpü alıp çöpe atabilecek biri olur"
"Belki hiçbir iyilikte bulunamasa bile, kötülük de yapmayan kendi halinde bir insan olur"
Vs...
Belki bir kötünün kötülüklerine siper, iyi bir insan olacaktır çocuğum, çocuğun, çocuklarımız...
Ümit her zaman için var.
Hakkımızda hayırlısı olsun.