Terapi alman gerekli çok gençsin ve sakın istifa etme... Zamanla aşacaksin her seyden önce kendinle barış kendini sev kendine saygı duy ki insanlarda sana saygı duysunlar bence sevmeselerde olur... Ben çok dan dan biriyim hiç sevgi kelebeği olamadım herkes beni sevmeyebilir ama saygı duymak zorundalar. Saçını başını giyim tarzını değiştir sana da iyi gelir.. İş te de yüzüne küçük bir tebessüm kondur fazla konuşma işini yap sadece..24 yıllık hayatımda hep depresiftim. Hala öyleyim. Yüzüme duruşuma yansıyor. 4 aydır bir işte çalışıyorum. İnsanlarla iletişim kuramıyorum. Konuşurken konuşamıyorum. Karşımdaki şaşkın şaşkın bakıyor ben konuşurken. Severek gidiyorum işe başarma isteğiyle. Ama bana sen burayı sevmedin mı öyle gözukuyorsun diyorlar. Çalıştığım hastanede hasta yakınları bana iğrenerek bakıyor. Hemşireyim güya. Beni beğenmiyorlar. Benimle aynı zamanda işe başlayan biri benden daha iyi konuma geliyor. Daha alışmış hakim olarak yorumlanıyor. Ama ben??? Çöp gibi hissediyorum. Bugün hep ağladım. Ben hiçbir şeyi beceremiyorum. Ve sanki korkuyor gibi heyecanlı konuşuyorum ya da yutuyorum. Ya da saçma mantıksız düşünüp konuşuyorum. Bu bana okul hayatında da ilkokuldan beri yıllarca dert oldu. Arkadaş edinemedim hiç samimi. Ortamlarda gülüp gulduremedim. Ortam insanı sevilen insan birinin arkadaşım dediği olamadım. Hep sen neden böylesin neden böyle duruyorsun onun gibi olsana dik dursana bu tepkileri aldim. Sessiz damgası daha 6 yaşında yapıştı benliğime. O sessiz. O öyle. O böyle. Bu kız niye böyle duruyor. Bi düğüne gitsem. Dedikodumu yaptılar. Yüzüme bakarak baka. Hep ağladım. İşe başladım hiç değişmedi tepkiler şimdi daha zoruma gidiyor bu yaşımda bu tepkilere maruz kalmak böyle görülmek. Senin elinde diyeceksiniz. Ama ben yapamadım. Başaramadım. Olmuyor. İstifa etmeyi düşünüyorum. Canıma tak diyor. Annemle babam ben çocukluğumdan beri hep kavga ettiler. Her akşam her bayram. Biz hiç ailecek bir yere oturmaya gidemedik. Gittiğimizde de ben utançtan yerin dibe girer saklanacak yer arardım. Utangaçtim aşırı derecede. Hala bile öyle . Her gün okuldan eve giderken Allah'ım nolur bugün evde kavga olmasın diye gittim. Ama olurdu yine. Hep annemle babamın birbirinden nefret ettiğini hissederek büyüdüm. Böyle olmamın sebebi ne ? Umarım anlatabilmişimdir sorunumu. Liseyi de üniversiteyi de yurtta kalarak ailemden uzakta okudum.
Hemşire hanım böyle hissetmenizin senebi zannımca çocukluğunuzda huzursuz ebeveyn tarafından fazlaca eleştirilmeniz ve takdir görmemeniz.Aynı şekilde hayatta izleyici olarak kalıyorsunuz çünkü atılım yaptığınızda yanlış yapmaktan ve eleştirilmekten korkuyorsunuz.Oysa ki insanlar çok acımasızdır.siz kaçtıkça üstünüze üstünüze giderler cesur olun .ev de kendi kendinize sesli olarak kitap okuyun kendi kendinize birisine hitap ediyor gibi sesli dialog kurun dış görüntünüze önem verin kiloluysanız kilo verin spor ile fiziğinize çeki düzen verin.ve konuşmasanız da gülümseyin evde de aynaya bakıp gülümseyin kendinize değerli olduğunuzu sık sık hatırlatın.makyaj yapmak sizin için uygunsa makyajınızı yapın .kambur durmayın dik durun dik durmak için de spor yapın. Naçizane tavsiyelerim bunlar24 yıllık hayatımda hep depresiftim. Hala öyleyim. Yüzüme duruşuma yansıyor. 4 aydır bir işte çalışıyorum. İnsanlarla iletişim kuramıyorum. Konuşurken konuşamıyorum. Karşımdaki şaşkın şaşkın bakıyor ben konuşurken. Severek gidiyorum işe başarma isteğiyle. Ama bana sen burayı sevmedin mı öyle gözukuyorsun diyorlar. Çalıştığım hastanede hasta yakınları bana iğrenerek bakıyor. Hemşireyim güya. Beni beğenmiyorlar. Benimle aynı zamanda işe başlayan biri benden daha iyi konuma geliyor. Daha alışmış hakim olarak yorumlanıyor. Ama ben??? Çöp gibi hissediyorum. Bugün hep ağladım. Ben hiçbir şeyi beceremiyorum. Ve sanki korkuyor gibi heyecanlı konuşuyorum ya da yutuyorum. Ya da saçma mantıksız düşünüp konuşuyorum. Bu bana okul hayatında da ilkokuldan beri yıllarca dert oldu. Arkadaş edinemedim hiç samimi. Ortamlarda gülüp gulduremedim. Ortam insanı sevilen insan birinin arkadaşım dediği olamadım. Hep sen neden böylesin neden böyle duruyorsun onun gibi olsana dik dursana bu tepkileri aldim. Sessiz damgası daha 6 yaşında yapıştı benliğime. O sessiz. O öyle. O böyle. Bu kız niye böyle duruyor. Bi düğüne gitsem. Dedikodumu yaptılar. Yüzüme bakarak baka. Hep ağladım. İşe başladım hiç değişmedi tepkiler şimdi daha zoruma gidiyor bu yaşımda bu tepkilere maruz kalmak böyle görülmek. Senin elinde diyeceksiniz. Ama ben yapamadım. Başaramadım. Olmuyor. İstifa etmeyi düşünüyorum. Canıma tak diyor. Annemle babam ben çocukluğumdan beri hep kavga ettiler. Her akşam her bayram. Biz hiç ailecek bir yere oturmaya gidemedik. Gittiğimizde de ben utançtan yerin dibe girer saklanacak yer arardım. Utangaçtim aşırı derecede. Hala bile öyle . Her gün okuldan eve giderken Allah'ım nolur bugün evde kavga olmasın diye gittim. Ama olurdu yine. Hep annemle babamın birbirinden nefret ettiğini hissederek büyüdüm. Böyle olmamın sebebi ne ? Umarım anlatabilmişimdir sorunumu. Liseyi de üniversiteyi de yurtta kalarak ailemden uzakta okudum.
Bugün bana gün boyu aynı yerde olduğum biri çıkışta iğrenerek süzdü. Gün içinde de hep süzüyordu ama çıkışta da öyle olunca zoruma gitti.
Ne zaman insanların senin için ne düşündüğünü umursamamaya başlarsan bakacaksın ki her şeyi daha iyi yapıyorsun. Şimdi sen hemşiresin öyle değil mi? Senin yapman gereken şey serum takmak, iğne yapmak, pansuman yapmak. Mesela pansuman yapıyorsun. Ne gerekiyor, pansuman yapacağın malzemeler. İlacı, sargı bezi vs. Hastanın senin hakkındaki fikri, diğer hemşirenin seni ne kadar sevdiği ne kadar dost olarak gördüğü, pansuman için gerekli mi, değil. Mesela serum takacaksın. Ne lazım, damar lazım, iğne lazım. Damarı bulursun, serumu ayarlarsın...bunları yapabiliyorsun değil mi?.yapman gereken sadece bu. O kadar. İşine odaklan, düzgün yapmaya çalış. Kimsenin eteğine çan olmaya çalışma. Sen tek başına, işini eline almış, kimseye muhtaç olmayan bir bireysin. Kendine güven. Bırak annen baban kavga etmişse etmiş, hangimizin ki etmemiş ki. Çoğu evde olan şeyler. Boş ver. Bol bol kitap oku. Kendini geliştir. Utangaçlığın ileri safhada ise sosyal fobin olabilir. Bir psikoloğa gidebilirsin ve sakın sakın, millet iş bulamazken istifa etmeyi düşünme. Çok. pişman olursun. İş yerinde kimseyi sevmek, kimsenin de seni sevmek gibi bir mecburiyeti yok. Ama sen kendini sevmek zorundasın. İşini düzgün yapabilmek içinde bu yeter. Zamanla senin de arkadaşların olur. Ama öyle hoşnutsuz, yüzün asık kimse yanına yaklaşmaz tabi. Ama sana ram senlik harika bir teklifim var. DRAMA KURSLARI veren yerler var. Drama eğitimi almak sana çok şey kazandırır. Özgüvenini geliştirir. Kendini düzgün ifade etmeyi öğrenirsin. Lütfen bu önerimi dikkate al.24 yıllık hayatımda hep depresiftim. Hala öyleyim. Yüzüme duruşuma yansıyor. 4 aydır bir işte çalışıyorum. İnsanlarla iletişim kuramıyorum. Konuşurken konuşamıyorum. Karşımdaki şaşkın şaşkın bakıyor ben konuşurken. Severek gidiyorum işe başarma isteğiyle. Ama bana sen burayı sevmedin mı öyle gözukuyorsun diyorlar. Çalıştığım hastanede hasta yakınları bana iğrenerek bakıyor. Hemşireyim güya. Beni beğenmiyorlar. Benimle aynı zamanda işe başlayan biri benden daha iyi konuma geliyor. Daha alışmış hakim olarak yorumlanıyor. Ama ben??? Çöp gibi hissediyorum. Bugün hep ağladım. Ben hiçbir şeyi beceremiyorum. Ve sanki korkuyor gibi heyecanlı konuşuyorum ya da yutuyorum. Ya da saçma mantıksız düşünüp konuşuyorum. Bu bana okul hayatında da ilkokuldan beri yıllarca dert oldu. Arkadaş edinemedim hiç samimi. Ortamlarda gülüp gulduremedim. Ortam insanı sevilen insan birinin arkadaşım dediği olamadım. Hep sen neden böylesin neden böyle duruyorsun onun gibi olsana dik dursana bu tepkileri aldim. Sessiz damgası daha 6 yaşında yapıştı benliğime. O sessiz. O öyle. O böyle. Bu kız niye böyle duruyor. Bi düğüne gitsem. Dedikodumu yaptılar. Yüzüme bakarak baka. Hep ağladım. İşe başladım hiç değişmedi tepkiler şimdi daha zoruma gidiyor bu yaşımda bu tepkilere maruz kalmak böyle görülmek. Senin elinde diyeceksiniz. Ama ben yapamadım. Başaramadım. Olmuyor. İstifa etmeyi düşünüyorum. Canıma tak diyor. Annemle babam ben çocukluğumdan beri hep kavga ettiler. Her akşam her bayram. Biz hiç ailecek bir yere oturmaya gidemedik. Gittiğimizde de ben utançtan yerin dibe girer saklanacak yer arardım. Utangaçtim aşırı derecede. Hala bile öyle . Her gün okuldan eve giderken Allah'ım nolur bugün evde kavga olmasın diye gittim. Ama olurdu yine. Hep annemle babamın birbirinden nefret ettiğini hissederek büyüdüm. Böyle olmamın sebebi ne ? Umarım anlatabilmişimdir sorunumu. Liseyi de üniversiteyi de yurtta kalarak ailemden uzakta okudum.
İşte diyor ya çocuklar için boşanmıyoruz en büyük hata burada
Bir uzmandan yardım alsan sana iyi geleceğini düşünüyorum
Birde insanların sana bakış açısı senin kendine baktığın gibidir
Sev kendini sevsinler seni:)
Sakın işini bırakmak gibi bi saçmalık yapmayın. Temelli dibe inersiniz, özgüveniniz.hiç kalmaz.
Psikolojik yardım alın acil. Aile için huzursuzluk en.büyük etken gibi. Ama hem lise hem üniversiteyi uzakta okudum diyorsunuz. Demek gayette tek başına ayakta durabilen bir insansınız. Bu kadar kendinizi yermeyin. Başarılarınizi da görün biraz.
Bugün bana gün boyu aynı yerde olduğum biri çıkışta iğrenerek süzdü. Gün içinde de hep süzüyordu ama çıkışta da öyle olunca zoruma gitti.
[QUOTE="8993, post: 54835800, member: 817944" . Ve şunu farkettim karşındakini -ego sahibi olan birini - ne kadar ezersen o kadar kıymetli oluyorsun . Çat çat konuş düşünmeden konuş böyle insanlara . Deveyye diken yaranıyor diye bir söz vardır . bu zamanda böyle .
8993 sen bildiğin doğrultuda devam et,ama lütfen insanlara olumsuzu ve yanlış olanı empoze etmeye çalışma. Hastaneye gittiğinde sen şifa beklerken seni tersleyen bir hemşire ya da bir görevliyle muhatap olduğunda da lütfen üzülme kızma. Sosyal etkileşim önemlidir bunu da unutma. Daima doğruluğu tebliğ et.Doğru insansan...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?