Bir arkadaşım vardı. Çok dominant bir kızdı, çok zekiydi, kendini çok güzel ifade ederdi, başına buyruktu, girişken ve aktifti. Kimseye ihtiyaç duymadan tek başına takılırdı. Çok da mutlu görünürdü. Fakat gerçekte inanılmaz depresif bir karakterdi. Bipolar olduğunu düşündüğünü söylerdi, gerçekten uyuyordu da tanıma.
Benimle yakın arkadaş olma çabasını her zaman hissettim. Fakat her zaman uzak durdum ondan. Dışardan ne kadar kararlı, güçlü bir karakter gibi dursa da ikili ilişkilerde çelişki dolu, kırıcı, kırılgan, kaprisli, duygusal biriydi. Bir düellonun tarafları gibi hissettiren bir tarzı vardı en basit muhabbette. Alt etmeye çalışıyor, yargılıyor, bir kelimeyi tutup sana çelişkili konuştuğunu kanıtlıyor, eleştiriyor. Uzlaşmak, dinlemek, hissetmek, empati duymak, bazen kırıcı olmamak adına sessiz kalmayı bilmek asla ona göre değildi.
Bana her şeyi anlatırdı. En çok ailesini anlatırdı. İnanılmaz pasif bir baba, baskın fakat depresyonda bir anne. Bir gün yemek masasında daha lise cagindayken demiş ki babasına "Ya baba niye bu kadar sessizsin, bir kere olmaz desene, çıkar şu yumruğunu bir vur masaya." Babası ben böyle iyiyim gibi hatırlayamacağım kadar silik bir cevap vermiş. Annesinin sürekli ağlama krizleri geçirdiğini anlatırdı. Kanepede oturur, boş boş bakar ve şu bardağı şuradan alıp şuraya koyacak halim de isteğim de yok dermiş. Annemi şu an anlıyorum, ben de öyleyim derdi. Diğer kardeşinin de aynı durumda olduğunu anlatırdı. Ailesinden, özellikle babasından o kadar memnun değildi ki hayatında kesinlikle çok dominant bir erkek istiyordu, hatta biri çıksın onu surundursun istiyordu. Görüştüğü birini sırf uzlaşmacı konusutugu için reddetmişti, çünkü dominant olmayan birine asla saygı duymuyordu.
Anne hep mi depresifti baba mi onu o hale getirdi bilemiyorum. Depresif iki kardeş de anneden genetik aktarımla mı o kadar sorunlu hale geldi, aile içi maruz kaldıkları ortam mı sorumlu bilemiyorum. Ama ben sizin bu adamla bir ömür sürdürebilecek karakterde olmadığınızı hissediyorum. Yorgunluk zamanla yerini öfkeye ve depresyona bırakacaktır. Böyle bir ailede büyüyen çocukların sağlıklı olabileceğini düşünmüyorum. En azından doğru kadın erkek rolünü öğrenemeyeceklerdir. Kız ya da erkek ya anne gibi ya baba gibi ya da arkadaşım gibi gelgitli. Sevgiliniz de böyle bir ailenin meyvesi değil mi zaten? Bence uzun uzun dusunmelisiniz.
Velvette
