son bikac aydir gencligimi doya doya yasamak arzusu varr icimde.26 yasindayim..18 lik hallerimi daha dun gibi hatirlarken suanda 26 olduguma inanamiyorum nereye gidiyorum ben diyorum bu beden yillar gectikce degisiyor bi 10 sene sonra bu beden bambaska olucak belkide toprak olucK diyorum ve hayati hizli hizli yasamak istiyorum..ya 1 senem kaldiysa deyip o an aklimdan gecen mumkun olan seyi kalkik yapiyorum cocugumi alip taa nerelere gidiyorum...agzimda hep vakit az omur bitiyor zaman doluyor hadi cabuk laflari var...esim biyere gitmemi istemediginde istemsizce aglama krizlerine giriyorum isyan ediuorum sen nediyorsun zaman doluyor ölücez zaten ben senin keyfin icin gitmeyim evde ölu mu mu bekleyim diyorum o da saolsun gonderiyor bu tabiki de bahane degil asla cunku eskiden tamam der gitmszdim hic rasiz olmazdim ama simdi hep bi acelem var ...ellerime vucuduma yuzume dokunuyorum bu sicak beden birgun buz gibi cenaze mi olucak diyorum ..kendimi ölü gibi hissediyorum...şuan icimde firtinalar kopuyor 10 isi birden yapasim var dunyayi gezesim var...evde durdukca vakit kaybettigimi dusunuyorum...esim bazen isten geliyo napiyosun canim dediginde napim bu salonda ölümu bekliyorum bak birgunumuz daha gecti diyorum...eskiden evde durmaya bayilan ben simdi sabah kizimla kalkiuoruz kahvaltiyi yapiyoruz mutfagi yatagimi topluyorum dogruuuu carsiya..evlere sigamiyorum ...ben napicam.bu duyguyla.nasil baş edicem..psikolog demeyin ilac kullananamm sadece konusarak seanslarada gidemem hic maddi durum yok ..nasil yenmeliyim bu ölum duygusunu...