İnsanlar birbirlerini özellikle ailelerini, mutlu etmek adına uğraşırken; bana sahip olduğunu (evet ailem) sanan insanlar, kurduğum ufak dünyadaki tüm huzuru silip atıyorlar. O kadar saçma geliyor ki düşünce tarzları ve yapmak istedikleri, küçük hesaplarla uğraştıklarını görünce onlardan o kadar uzaklaşıyor ve soğuyorum ki.
22 yaşıma basacağım bir buçuk hafta kadar sonra. Şu güne kadar birçok şeye burunlarını soktular, okuduğum kitabın türüne kadar karışmaktan bahsediyorum burada öyle alelade bir durum değil. Öyle bilinçli bir karışmak, oturup konuşmak da değil. Tehditler, şantajlarla yıldırdılar desem daha doğru olur. Karabasan gibi üzerimdeler. Ne kadar hayır öyle değil ben özgürüm burası bir Cumhuriyet devleti kimse kimsenin yaşam hakkını gasp edemez desem de benim en yakınlarım yaşama hakkımı gasp ediyor. (En yakınlarım demek bile istemiyorum, içim irkiliyor)
Bu noktaya getiren olay ise; dün duş alırken babam gelmiş ‘bu ne her gün her gün duş alınır mı’ diye başlamış bunu lanet olası cimriliği yüzünden de yapıyor. Her neyse çıktım annem odaya geldi ‘naptın sen bir şey mi yaptın delirmiş baban’ falan diyor. Neyse o da geldi odanın kapısına ‘okulunu, bölümünü yaz gidip hocalarla konuşacağım’ diyor. ‘Ben çocuk muyum dedim orası ilkokul lise mi?Gidip ne diyeceksin beni rezil edeceksin’ falan dedim. Ya düşünsenize böyle bir şey olduğunu herkes bana ilginç bir canlıymışım gibi bakacak. Herkes acaba ne sorunlu bir kız ki buraya kadar geldi ebeveyni diye düşünecek. Hocaların gözündeki konumum yerle bir olacak. Ayrıca kimse ne kadar ilgili velisi var hocalar daha çok ilgi gösterir falan diye duyar kasmasın. Ne düşüneceklerini çok iyi biliyorum. Ya reşit bir insanın böyle bu durumda olması o kadar acı ki. Her zamanki gibi ben ben susmayıp kafa tutunca ‘S***** G** (Defol)’ dedi. Ondan o kadar nefret ediyorum ki(babamdan) anlık da olsa ona karşı güzel şeyler hissettiğimde kendimden de nefret ediyorum. İstediğim hayatı yaşayamıyorum. Çalışmaya başla öyle yaşa diyenler falan olacak. Bu hayatımın en güzel anları. Öğrenciyim, gencim ama lanet olası şeyler yüzünden bunaltılıyorum, daralıyorum.
Öyle ki bu evden çıkıp gitmekten başka çarem kalmadığını hissediyorum çoğu zaman. Bunun için maddi imkanım da gidecek yerim de yok. Oldu da gittim, onları kesinlikle kaybetmiş olacağım buna da cesaretim yok. Her yönden kaybetmiş hissediyorum. Ailesiyle iyi anlaşan insanlara bakıp bakıp iç geçirmekten bıktım.
Ps; okuldan gelince her gün duş aldığım için cinsellikle ilgili şeyler ima ediliyor bu kadar bağnaz ve gericiler.
22 yaşıma basacağım bir buçuk hafta kadar sonra. Şu güne kadar birçok şeye burunlarını soktular, okuduğum kitabın türüne kadar karışmaktan bahsediyorum burada öyle alelade bir durum değil. Öyle bilinçli bir karışmak, oturup konuşmak da değil. Tehditler, şantajlarla yıldırdılar desem daha doğru olur. Karabasan gibi üzerimdeler. Ne kadar hayır öyle değil ben özgürüm burası bir Cumhuriyet devleti kimse kimsenin yaşam hakkını gasp edemez desem de benim en yakınlarım yaşama hakkımı gasp ediyor. (En yakınlarım demek bile istemiyorum, içim irkiliyor)
Bu noktaya getiren olay ise; dün duş alırken babam gelmiş ‘bu ne her gün her gün duş alınır mı’ diye başlamış bunu lanet olası cimriliği yüzünden de yapıyor. Her neyse çıktım annem odaya geldi ‘naptın sen bir şey mi yaptın delirmiş baban’ falan diyor. Neyse o da geldi odanın kapısına ‘okulunu, bölümünü yaz gidip hocalarla konuşacağım’ diyor. ‘Ben çocuk muyum dedim orası ilkokul lise mi?Gidip ne diyeceksin beni rezil edeceksin’ falan dedim. Ya düşünsenize böyle bir şey olduğunu herkes bana ilginç bir canlıymışım gibi bakacak. Herkes acaba ne sorunlu bir kız ki buraya kadar geldi ebeveyni diye düşünecek. Hocaların gözündeki konumum yerle bir olacak. Ayrıca kimse ne kadar ilgili velisi var hocalar daha çok ilgi gösterir falan diye duyar kasmasın. Ne düşüneceklerini çok iyi biliyorum. Ya reşit bir insanın böyle bu durumda olması o kadar acı ki. Her zamanki gibi ben ben susmayıp kafa tutunca ‘S***** G** (Defol)’ dedi. Ondan o kadar nefret ediyorum ki(babamdan) anlık da olsa ona karşı güzel şeyler hissettiğimde kendimden de nefret ediyorum. İstediğim hayatı yaşayamıyorum. Çalışmaya başla öyle yaşa diyenler falan olacak. Bu hayatımın en güzel anları. Öğrenciyim, gencim ama lanet olası şeyler yüzünden bunaltılıyorum, daralıyorum.
Öyle ki bu evden çıkıp gitmekten başka çarem kalmadığını hissediyorum çoğu zaman. Bunun için maddi imkanım da gidecek yerim de yok. Oldu da gittim, onları kesinlikle kaybetmiş olacağım buna da cesaretim yok. Her yönden kaybetmiş hissediyorum. Ailesiyle iyi anlaşan insanlara bakıp bakıp iç geçirmekten bıktım.
Ps; okuldan gelince her gün duş aldığım için cinsellikle ilgili şeyler ima ediliyor bu kadar bağnaz ve gericiler.