bu durum beni tüketiyor

yokoylebisevgili

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !
tek ayak cezası
Kayıtlı Üye
2 Nisan 2021
15
-1
1
35
3 yıllık evliyim 16 haftalık hamileyim. aşk evliliği yaptım. annelik bana uygun değil bu yüzden asla çocuk istemiyordum. korunuyorduk. eşim korunuyordu. buna rağmen hamile olduğumu öğrendim. hemen aldırmak istedim. eşim istemedi. çok şiddetli kavgalar ettik. ben ağladım bağırdım o bağırdı. komşular polis bile çağırdılar. harika bir ilişkimiz vardı, gördüğüm en naif en düşünceli adamdı çocuğu aldıralım deyince her şey mahvoldu. çok kavga ettik. ben hep onun bencil olduğunu söyledim o benim acımasız olduğumu. bir yandan birbirimize çok aşıktık hâlâ. olay ailelere kadar yansıdı. benim anne babam aldırırsan bizim senin gibi kızımız yok diye resti çektiler. ben çok isyan ettim sinir krizleri geçirdim olmadı. 10 haftayı geçti aldıramadım. şimdi herkes mutlu ama ben çok mutsuzum. öleyim diye dua ediyorum. eşim mutlu, hiçbir şey olmamış gibi gece yatarken bana sarılıyor. dayanamıyorum ben istemiyorum bebeği. bir kez olsun ultrasonda görüntüsüne bakmadım. doktorun verdiği testleri yaptırdık sonuçlarını açıklarken dinlemedim. büyüyen karnımı gördükçe ağlama krizlerine giriyorum. düzgün yiyip içemiyorum, uyuyamıyorum. hiçbir işe odaklanamıyorum. işteki verimim düştü. psikoloğa gidiyorum hiçbir gelişme yok. eşim şikayetlerimi, ağlamalarımı dinliyor teselli ediyor sarılıyor ama olmuyor. söylediği hiçbir şey etki etmeyince de yazık değil me o bebeğe diyor, o daha küçücük diyor, sana ihtiyacı var diyor, annesi sevmeyecekse kim sevecek bu çocuğu böyle yaparak ona zarar veriyorsun diyor. bu sefer daha kötü oluyorum ben kötü biriyim küçük bir bebeğe zarar veriyorum diye. yemeden içmeden kesilip sürekli ağladığım ve kustuğum için 12.haftada hastaneye yatıp çıktım. dayanamıyorumartık ben. öleyim diye dua ediyorum bir türlü ölmüyorum da. bu çocuk doğunca banim yüzümden zarar görürse nolacak onu da kara kara düşünüyorum. ben buna bakamam. kucağıma bili alamam. çıldırmak üzereyim.
 
Son düzenleme:
Yani biz ne diyelim , nasıl bir tavsiye verelim ki ? Keşke daha iyi korunsaydınız. Psikolojik destek alın bari.
Valla bende ne diyeceğimi sasırdım. Kızsam ayrıı kızmasam ayrı.. Bilemedim.. Sadece bebege cok uzuldum cok yazık gunah olmus. Tümör gibi demeyin bari 😔
Eş de cok sabırlı. Helal olsun.
 
Tövbe yarabbim sen beni kötü cümleler yazmaktan alıkoy
Arkadaş madem bebeğe tümör gibi diyebiliyorsun o zaman 3 aylık iğne vurunsaydın spiral taktırsaydın eşin zaten korunuyormuş
Tek yöntemle korunuyormuşsunuz keyfinden ödün verseydin de şöyle şeyler yazmasaydın
Bebek sahibi olabilmek için yıllarca çabalayan para döken insanlar var
Birşey diyemiyorum sadece çok yazık.
 
Valla bende ne diyeceğimi sasırdım. Kızsam ayrıı kızmasam ayrı.. Bilemedim.. Sadece bebege cok uzuldum cok yazık gunah olmus. Tümör gibi demeyin bari 😔
Kesinlikle. Bebek anne karnında istenmediğini hisseder derler bir de yani. 😔 Ama anlamadığım nasıl oluyorda siz bu kadar istemediğinizi belli ederken , hem aileniz ( ki onları ilgilendirmiyor bence ) hem eşiniz doğur deme cesaretini gösteriyor ? Bu dünya da gerçekten çocuğunu istemeyen , reddeden bir sürü anne var yani. Doğunca seversin diye mi umuyorlar anlamadım.
 
3 yıllık evliyim 16 haftalık hamileyim. aşk evliliği yaptım. annelik bana uygun değil bu yüzden asla çocuk istemiyordum. korunuyorduk. eşim korunuyordu. buna rağmen hamile olduğumu öğrendim. hemen aldırmak istedim. eşim istemedi. çok şiddetli kavgalar ettik. ben ağladım bağırdım o bağırdı. komşular polis bile çağırdılar. harika bir ilişkimiz vardı, gördüğüm en naif en düşünceli adamdı çocuğu aldıralım deyince her şey mahvoldu. çok kavga ettik. ben hep onun bencil olduğunu söyledim o benim acımasız olduğumu. bir yandan birbirimize çok aşıktık hâlâ. olay ailelere kadar yansıdı. benim anne babam aldırırsan bizim senin gibi kızımız yok diye resti çektiler. ben çok isyan ettim sinir krizleri geçirdim olmadı. 10 haftayı geçti aldıramadım. şimdi herkes mutlu ama ben çok mutsuzum. öleyim diye dua ediyorum. eşim mutlu, hiçbir şey olmamış gibi gece yatarken bana sarılıyor. dayanamıyorum ben istemiyorum bebeği. bir kez olsun ultrasonda görüntüsüne bakmadım. doktorun verdiği testleri yaptırdık sonuçlarını açıklarken dinlemedim. büyüyen karnımı gördükçe ağlama krizlerine giriyorum. düzgün yiyip içemiyorum, uyuyamıyorum. hiçbir işe odaklanamıyorum. işteki verimim düştü. psikoloğa gidiyorum hiçbir gelişme yok. bu bebek içimde tümör gibi büyüyor. o büyüdükçe ben hasta oluyorum. eşim şikayetlerimi, ağlamalarımı dinliyor teselli ediyor sarılıyor ama olmuyor. söylediği hiçbir şey etki etmeyince de yazık değil me o bebeğe diyor, o daha küçücük diyor, sana ihtiyacı var diyor, annesi sevmeyecekse kim sevecek bu çocuğu böyle yaparak ona zarar veriyorsun diyor. bu sefer daha kötü oluyorum ben kötü biriyim küçük bir bebeğe zarar veriyorum diye. yemeden içmeden kesilip sürekli ağladığım ve kustuğum için 12.haftada hastaneye yatıp çıktım. dayanamıyorumartık ben. öleyim diye dua ediyorum bir türlü ölmüyorum da. bu çocuk doğunca banim yüzümden zarar görürse nolacak onu da kara kara düşünüyorum. ben buna bakamam. kucağıma bili alamam. çıldırmak üzereyim.
Çocuk istemediğinizi baştan konuşmadınız mı?
 
3 yıllık evliyim 16 haftalık hamileyim. aşk evliliği yaptım. annelik bana uygun değil bu yüzden asla çocuk istemiyordum. korunuyorduk. eşim korunuyordu. buna rağmen hamile olduğumu öğrendim. hemen aldırmak istedim. eşim istemedi. çok şiddetli kavgalar ettik. ben ağladım bağırdım o bağırdı. komşular polis bile çağırdılar. harika bir ilişkimiz vardı, gördüğüm en naif en düşünceli adamdı çocuğu aldıralım deyince her şey mahvoldu. çok kavga ettik. ben hep onun bencil olduğunu söyledim o benim acımasız olduğumu. bir yandan birbirimize çok aşıktık hâlâ. olay ailelere kadar yansıdı. benim anne babam aldırırsan bizim senin gibi kızımız yok diye resti çektiler. ben çok isyan ettim sinir krizleri geçirdim olmadı. 10 haftayı geçti aldıramadım. şimdi herkes mutlu ama ben çok mutsuzum. öleyim diye dua ediyorum. eşim mutlu, hiçbir şey olmamış gibi gece yatarken bana sarılıyor. dayanamıyorum ben istemiyorum bebeği. bir kez olsun ultrasonda görüntüsüne bakmadım. doktorun verdiği testleri yaptırdık sonuçlarını açıklarken dinlemedim. büyüyen karnımı gördükçe ağlama krizlerine giriyorum. düzgün yiyip içemiyorum, uyuyamıyorum. hiçbir işe odaklanamıyorum. işteki verimim düştü. psikoloğa gidiyorum hiçbir gelişme yok. bu bebek içimde tümör gibi büyüyor. o büyüdükçe ben hasta oluyorum. eşim şikayetlerimi, ağlamalarımı dinliyor teselli ediyor sarılıyor ama olmuyor. söylediği hiçbir şey etki etmeyince de yazık değil me o bebeğe diyor, o daha küçücük diyor, sana ihtiyacı var diyor, annesi sevmeyecekse kim sevecek bu çocuğu böyle yaparak ona zarar veriyorsun diyor. bu sefer daha kötü oluyorum ben kötü biriyim küçük bir bebeğe zarar veriyorum diye. yemeden içmeden kesilip sürekli ağladığım ve kustuğum için 12.haftada hastaneye yatıp çıktım. dayanamıyorumartık ben. öleyim diye dua ediyorum bir türlü ölmüyorum da. bu çocuk doğunca banim yüzümden zarar görürse nolacak onu da kara kara düşünüyorum. ben buna bakamam. kucağıma bili alamam. çıldırmak üzereyim.
Psikologunuzu değiştirin. Herkeste annelik duygusu olmayabilir. İyi bir psikologla buna neden olan kök inançlarınızı bulup iyileştirebilirsiniz. Çok klasik olacak ama eşinizin ve ailenizin kıymetini bilin. Ben ve benim gibi o çocuğa sahip olmak için maddi manevi emekler harcayan insanlar var. Tamam bu da bizim sorunumuz ama siz de hayatınızda bu kadar olumlu şey varken sadece istememeye odaklanmanız sizi daha dibe çekecektir.
 
Herkes anneliğe uygun değildir bu his olmayabilir sizde de yokmuş demekki eşinizi burda hatalı gördüm ben aranızdaki bir konuyu herkese söylemiş başta evlenirken çocuk istemediğinizi söylemişmiydiniz asla bir cana kıyma taraftarı biri değilim ama şartlar böyle olunca sizin kararinizdi bu şuan icin psikolojik destek almaya devam edin
 
Madem çocuk istemiyordun keşke sende korunsaydın, eşine bırakmasaydın korunma işini

Hayat çok tuhaf ya , çocuk hasretiyle yanıp tutuşan insanlar dururken , senin gibi hissiz insanlara sunuyor bu güzel hediyeleri ..

Doğmamış bebeğiniz adına çok üzüldüm. İnş kucağınıza alınca hisleriniz değişir
 
Bu hislerinizi psikoloğunuzla paylaştınız mı

Psikiyatrist gördü mü sizi dinledi mi

Bebeği aldırma sürecinde psikolojik bir destek aldınız mı

Bence buraya yazdıklarınızdan bir çıktı alın eşiniz yarın sizi bulduğu ilk psikiyatristten randevu alıp götürsün

Bu durum sizi şimdiden çok yıpratmış ki hamileliğin ilerleyen süreçleri yine lohusalık çok daha zor gelebilir
 
Sizi anlıyorum.Kimi deli gibi çocuk ister kimi istemez.İkisi de normal.Herkes anne olmak zorunda değil hele ki hazır değilse.Ben de tedaviyle oldum ama bazen hala hazır mıyım diye soruyorum kendime.Eşime bile söylemiyorum.Tepki göstereceğini biliyorum.

Buraya kadar normal ama olan olmuş artık.O çocuk şu an siiznle.Kalbi atıyor.Artık minyatür bir bebek.Tamamen masum.Onu hayata 1 0 yenik başlatmayın lütfen.O gelmek için annesi olarak sizi seçmiş.O masuma bunları yapmayın.Hissediyorlar..
 
Kusura bakmayın ama konu çok saçma geldi bana.
Evlenmeden önce bu konuyu konuşmadınız mı eşinizle? "Ben kesinlikle çocuk istemiyorum. Hiçbir zaman baba olamayacağını bil, evleneceksek buna göre evlenelim. Sen çocuk istiyorsan şimdiden ayrılalım" demediniz mi?
Hamileliği öğrenince bu kadar ayılıp bayılacak derecede çocuk istemeyen bir insan evlenmeden önce bunu mutlaka konuşurdu.
 
Hiçbir gebelik korunma yöntemi %100 korumuyor.
Daha dikkatli olmak gerekir.
Kimse sizi yargılayamaz keşke dinlemeseydiniz çevre baskısına direnseydiniz.
Çünkü bebeğe siz bakacak siz büyüteceksiniz.
Ve çocuk büyütmek dünyanın en mühim sorumlulugu.
Tüm kalbimle diliyorum ki doğunca onu çok seversiniz bir bebeğin anne reddi yaşaması çok zor.
Artık sorgulamaktan vazgeçip kabullenmek için uğraşın gebelik uzun bir süreç
Mutlaka terapi alın.
Üzüldüm konunuza
 
Back
X