- 3 Eylül 2025
- 43
- 7
- 1
Hepinize merhaba arkadaşlar,
Size sorunumdan bahsetmek istiyorum. Bunu nasıl anlatacağımı bilmiyorum ama umarım anlattıklarımdan anlarsınız.
Öncelikle, şu ana kadar hiç sevilmiş olduğumu hissetmedim. Hiçbir sevgilim bana huzur vermedi, buna konuştuğum kişiler de dahil. Dört sevgilim oldu ve dördü de bende kötü anılar bıraktı. Ben hep biri tarafından sevilmek ve bunu gerçekten hissetmek istedim ama hiç olmadı.
Şu anda kiminle konuşursam konuşayım, beni istese de istemese de, ben onu istesem de istemesem de, konuşmayı kestiğimiz an ister istemez üzülüyorum. Onu kaybetmeme mi, yoksa bunun olmamasına mı üzülüyorum bilmiyorum ama sonuçta yine üzülüyorum.
Hem kimseyle konuşmak istemiyorum çünkü konuşunca kötü hissediyorum, hem de birinin artık beni sevmesini ve ben de birini gerçekten sevmeyi istiyorum. Aptal aptal kriterlerim var; sanki evlenecekmişiz gibi bakıyorum hepsine. Boyuma göre olmadığında ya da gelecekte beni sıkıntıya sokacağını hissettiğimde (evlenirsek ya da çocuk konusunda yokluk yaşatacağını düşündüğümde) soğuyorum. Bir erkeğin maddi açıdan kötü olmasını bir türlü kabullenemiyorum. Bunun, önceki sevgilimden kaynaklandığını düşünüyorum; çünkü kendisi maddi açıdan oldukça iyiydi ve sanırım ona alıştım.
Ama aslında ben de ne istediğimi bilmiyorum. Konuştuğum kişiler gidince üzülüyorum; ister bir ay olsun, ister bir saat… Onların olmayışı ya da beni bırakıp gidişi beni çok üzüyor. Bu durumdan kurtulmak istiyorum. Şu an ilişki istemediğimi biliyorum ama bir yanım hâlâ “orada olsun” istiyor.
Ne yapmam lazım? Bu duruma ne son verir? Eksik olan şey ne? Böyle hissetmeyi nasıl bırakabilirim?
Size sorunumdan bahsetmek istiyorum. Bunu nasıl anlatacağımı bilmiyorum ama umarım anlattıklarımdan anlarsınız.
Öncelikle, şu ana kadar hiç sevilmiş olduğumu hissetmedim. Hiçbir sevgilim bana huzur vermedi, buna konuştuğum kişiler de dahil. Dört sevgilim oldu ve dördü de bende kötü anılar bıraktı. Ben hep biri tarafından sevilmek ve bunu gerçekten hissetmek istedim ama hiç olmadı.
Şu anda kiminle konuşursam konuşayım, beni istese de istemese de, ben onu istesem de istemesem de, konuşmayı kestiğimiz an ister istemez üzülüyorum. Onu kaybetmeme mi, yoksa bunun olmamasına mı üzülüyorum bilmiyorum ama sonuçta yine üzülüyorum.
Hem kimseyle konuşmak istemiyorum çünkü konuşunca kötü hissediyorum, hem de birinin artık beni sevmesini ve ben de birini gerçekten sevmeyi istiyorum. Aptal aptal kriterlerim var; sanki evlenecekmişiz gibi bakıyorum hepsine. Boyuma göre olmadığında ya da gelecekte beni sıkıntıya sokacağını hissettiğimde (evlenirsek ya da çocuk konusunda yokluk yaşatacağını düşündüğümde) soğuyorum. Bir erkeğin maddi açıdan kötü olmasını bir türlü kabullenemiyorum. Bunun, önceki sevgilimden kaynaklandığını düşünüyorum; çünkü kendisi maddi açıdan oldukça iyiydi ve sanırım ona alıştım.
Ama aslında ben de ne istediğimi bilmiyorum. Konuştuğum kişiler gidince üzülüyorum; ister bir ay olsun, ister bir saat… Onların olmayışı ya da beni bırakıp gidişi beni çok üzüyor. Bu durumdan kurtulmak istiyorum. Şu an ilişki istemediğimi biliyorum ama bir yanım hâlâ “orada olsun” istiyor.
Ne yapmam lazım? Bu duruma ne son verir? Eksik olan şey ne? Böyle hissetmeyi nasıl bırakabilirim?