- Konu Sahibi Sevgi_MeLegi
-
- #1
iyi akşamlar kızçelerim herkeze öncelikle nasıl anlatacağım bilemiyorum. :26:
beni gerçekten anlıyabilenler yorum yapsın lütfen bu durumu yaşayanlar veya çevresinde yaşayıp da nasıl oldugunu gözlemleyenler.
Ben 20 yaşındayım erkek arkadaşım 22 . bir yıl 2 aydır beraberiz. gecen sene tanımıştım onu görmüştüm. o yokken cok mutsuzdum. umutsuzdum neden bende sevilmiyorum diye ah eder dururdum. ve ben çok zor seven karşımda ki kişinin de çok ama çok zor olmasını tercih eden biriyim.
sonra sevgili olduk bu günlere geldk ilk başlarda çok güzeldi herşey. ben ilişki nasıl yaşanır bilmezken kendimi ilişkinin aşkın heycanın tutkunun içinde bulmuştum. kaybetmekten her saniye korkar mı bir insan her saniye kalbi güm güm atarmı eli ayagı titrermi.. hiç abartmıyorum gerçekten öyleydim.. içim giderdi telefonla aradığında heycandan konuşmazdım.
gel zaman git zaman tanıdıkca birbirimizi iyice alıştık o tatlı heycanların yerini durgunluk aldı sevgiye dönüştü yavaş yavaş.
ben ise en büyük hatam galiba artık onu kaybetmekten korkma duygumu kaybetmem oldu artık rahattım. kaybetmekten korkmuyordum bilmiyorum ya korkmuyordum. istediğim gibi kavga çıkarır vs oldum. ama biliyorum ki. kaybetetmekten biraz dahi korksam bu durumu yaşıyor olmazdım şu an. eminim ama bu duyguyu nasıl yaşarım ?
2 .2 bucuk aydır bu durumdayım. Herşeyden sıkılmış gibi. kötü günler yaşadım ( annemin hastalığı dedemin ameliyatı teyzemin bebeginin ölmesi.. arkadaşlarımın dağılması ) bunlar beni çok yıprattı . aslında bir tek erke arkadaşıma karşı böyle değilim
anneme babama akrabalarıma karşı da.
bu durumdan kurtulmak istiyorum aşkımı sevgimi doya doya yaşamak istiyorum bir kaç arkadaşım bu durumu yaşamış ama sonradan düzeldiklerini söylediler ben neden düzelemiyorum.
sürekli kendimi sorguluyorum içten içe o kadar düşünceliyim ki dün elimi dogradım mutfakta resmen. beni didikleyen düşüncelerim susmuyor.
pazar günü buluştuk yemek yedik sinemaya gittik herşey çok güzeldi çok biran gözlerim doldu kendimden utandım..
nasıl olur da böyle düşünürüm diye yanında iken hiç bu düşünceler gelmiyor aklıma ona doya doya sarıldım.. seni seviyorum diye bagırmak haykırmak geldi içimden nasılda sevinçliydim kurtuldum sandım ama bu haldeyim yine.
ben duygularımı heycanımı sevgimi geri istiyorum. geçti sanıp da bu durumda olmak istemiyorum.
yaşadıklarım mı beni böyle yaptı bilmiyorum
aramız da çok iyi üstelik çok güzel herşey. anlatabildim mi bilmiyorum ama gerçekten yardıma ihtiyacım var
beni gerçekten anlıyabilenler yorum yapsın lütfen bu durumu yaşayanlar veya çevresinde yaşayıp da nasıl oldugunu gözlemleyenler.
Ben 20 yaşındayım erkek arkadaşım 22 . bir yıl 2 aydır beraberiz. gecen sene tanımıştım onu görmüştüm. o yokken cok mutsuzdum. umutsuzdum neden bende sevilmiyorum diye ah eder dururdum. ve ben çok zor seven karşımda ki kişinin de çok ama çok zor olmasını tercih eden biriyim.
sonra sevgili olduk bu günlere geldk ilk başlarda çok güzeldi herşey. ben ilişki nasıl yaşanır bilmezken kendimi ilişkinin aşkın heycanın tutkunun içinde bulmuştum. kaybetmekten her saniye korkar mı bir insan her saniye kalbi güm güm atarmı eli ayagı titrermi.. hiç abartmıyorum gerçekten öyleydim.. içim giderdi telefonla aradığında heycandan konuşmazdım.
gel zaman git zaman tanıdıkca birbirimizi iyice alıştık o tatlı heycanların yerini durgunluk aldı sevgiye dönüştü yavaş yavaş.
ben ise en büyük hatam galiba artık onu kaybetmekten korkma duygumu kaybetmem oldu artık rahattım. kaybetmekten korkmuyordum bilmiyorum ya korkmuyordum. istediğim gibi kavga çıkarır vs oldum. ama biliyorum ki. kaybetetmekten biraz dahi korksam bu durumu yaşıyor olmazdım şu an. eminim ama bu duyguyu nasıl yaşarım ?
2 .2 bucuk aydır bu durumdayım. Herşeyden sıkılmış gibi. kötü günler yaşadım ( annemin hastalığı dedemin ameliyatı teyzemin bebeginin ölmesi.. arkadaşlarımın dağılması ) bunlar beni çok yıprattı . aslında bir tek erke arkadaşıma karşı böyle değilim
anneme babama akrabalarıma karşı da.
bu durumdan kurtulmak istiyorum aşkımı sevgimi doya doya yaşamak istiyorum bir kaç arkadaşım bu durumu yaşamış ama sonradan düzeldiklerini söylediler ben neden düzelemiyorum.
sürekli kendimi sorguluyorum içten içe o kadar düşünceliyim ki dün elimi dogradım mutfakta resmen. beni didikleyen düşüncelerim susmuyor.
pazar günü buluştuk yemek yedik sinemaya gittik herşey çok güzeldi çok biran gözlerim doldu kendimden utandım..
nasıl olur da böyle düşünürüm diye yanında iken hiç bu düşünceler gelmiyor aklıma ona doya doya sarıldım.. seni seviyorum diye bagırmak haykırmak geldi içimden nasılda sevinçliydim kurtuldum sandım ama bu haldeyim yine.
ben duygularımı heycanımı sevgimi geri istiyorum. geçti sanıp da bu durumda olmak istemiyorum.
yaşadıklarım mı beni böyle yaptı bilmiyorum
aramız da çok iyi üstelik çok güzel herşey. anlatabildim mi bilmiyorum ama gerçekten yardıma ihtiyacım var
Son düzenleme: