Kaç gündür bu düşünceleri kafamdan atamıyorum, çıldırmak üzereyim. ağlayıp duruyorum. bir de hamileyim. eşim yanımda değil uzakta,görevde. Eşimin evlenmeden önceki geçmişine fena halde takıldım kaldım. ona da mesajlar atıyorum. o da hamileyim diye olumlu şeyler yazmaya çalışıyor ama içten içe kızıyor bana bu konuları açtığım ve kendimi üzdüğüm için ama elimde değil...
Eşim ilk sevgilisine dokunmamış bile ama kız onu aldatmış, sonra eşim her akşam içen, haftasonları barlarda gezen, kızlarla tanışıp sevmediği halde onlarla birlikte olan birisi haline gelmiş. o sıralarda biz de tanıştık ama bana hiç o amaçla yaklaştığını hissetmedim. hatta beni tanıdıktan sonra evini bile kiraya verip benim olduğum semte taşındı ve ilişkimiz sırasında çok ciddi tartışmalar yaşasak da o eski hayatına dönmedi beni bırakmadı evde yalnız bir şekilde hep beni bekledi.
ayrıca bana gelince benim eski 2 erkek arkadaşım onun tanıdığı çıktı. kendisi asker ve o da o çevreden birisi ve tanıyordu. çevredekilerin benim hakkımda ileri geri bir sürü laf etmesine karşı o hep benim yanımda oldu. beni yarıyolda bırakmadı.
ama işte gel gelelim ben hamileyim ve psikolojim bozuldu gerçi hamile olmadan önce de bu konuları arada bir açardım
eşimin geçmişte öyle hayat yaşayan bir adam olmasını kabullenemiyorum. nasıl bir sürü kişi ile tanışır ve sevmeden birlikte olabilir. en yakın arkadaşı onu aldatan kızla görüşüyordu. acaba ona inat mı böyle bir yaşam sürüyordu. o gitsin söylesin kıza diye. yoksa kadınlardan mı nefret etmişti içip içip kendisini sarhoş edip düşünmeden böyle davranıyordu. ayrıca öyle biri olsa bana da aynı şeyi yapardı diye de düşünüyorum
kendisine bu tarz soruları sorduğumda. ben hep senin istediğin dürüst kişi oldum. ben kimseye seni seviyorum demedim. her insan hata yapabilir cahillik yapabilir. önemlli olan kısa zamanda o yoldan dönmek. ben seni tanıdığımda ben oldum. ben hep seni aradım. seni bulunca da herşeyim sen oldun dedi.
ama ben kafamdan bir türlü atamıyorum bunları.