Bu Günler Geçecek Mi?

Herkese merhaba,

Yeni doğum yaptım. Bebeğim 13 günlük henüz. Annem yanımda, eşim yanımda. Eşimin babalık izni geçen bitti. Yani desteğim var.

Sorun şu ben anneliğe alışamadım. Yani yeni hayatıma alışamadım. Çocukluktan bu yana özgür yetiştim 34 yaşında anne oldum. Birden bire çocuklu hayat ağır geldi.

Bebeğimi çok seviyorum, uyuyunca telefondan resimlerine bakıyorum. Emzirmeyi çok seviyorum. Yalnız çocuk uzun süre ağlar bir sorunu olursa çöküyorum çünkü ben neden ağladığını anlamıyorum annem anlıyor susturabiliyor ama ben zorlanıyorum. Annem bana anlatıyor söyle olursa böyle yap şuraya dikkat et vs. Ama sanki ben aptal gibiyim çocuk ağladığında, panik de oluyorum. Dayanamıyorum ben de ağlıyorum. Bebeğim bazen rahat bazen zor oluyor bebek sonuçta.

Şu yaşıma kadar bebeklerle zaman geçirmiş değilim. Alt almayı gaz çıkarma tekniklerini vs yeni öğrendim. Ama şu iki gündür fazla memede kalmaya başladı, uykuya dalma suresi uzadı vs. Bazı geceler annemin uyuması için sadece ben ilgileniyorum anneme üzülüyorum tansiyon hastası farklı hastalıkları var pek sağlıklı bir insan değil buna ragmen maasallah.

Uzun lafin kisasi bebegime bakmakta kendimi yetersiz hissediyorum, ağlamasına tahammül edemiyorum ben de ağlıyorum bebegime üzülüp. Annem gidince ne yapacağım kaygısı yaşayip ağlıyorum. Bakamayacak gibi hissediyorum. Eski hayatimi cok özlüyorum. Bebek rahatsa bu kaygılarım azalıyor. Annem sen bize gelirsin diyor aynı ildeyiz. Ama nereye kadar? Kendi göbeğimi kendim kesip bir an önce yeni hayatıma ve bebegime alışmak istiyorum. Eğer böyle olduğunu bilseydim çocuk yapmazdım her halde. Ama iyi ki de var yavrum. Psikoloğa gitmeyi arzuluyorum fakat emzirdigim için gitmek istemiyorum

Şarkıda söylendiği gibi...

Ne böyle senle ne de sensiz
Yazık yaşanmıyor çaresiz...


KONUYA EK OLARAK

Konumda yazmayı unutmuşum. Bir de annemin bir sözü beni cokertti endisemi tavan yaptirdi daha 8. gündü sanırım. Gitmeyi dillendirmeye başladı bayrama kadar kalacak biliyorum ama onun erkenden dillendirmesi işte babanla kardeşin evde perişan oldu. Baban bana direkt diyemiyormus ama aç kalmışlar şöyle böyle. Ben çok üzüldüm şöyle ki onlarda haklı onların hali beni üzdü annem sağlıklı bir kadın değil onun yorgunluğunu görüp üzülüyorum. Şöyle gamsız bir insan değilim karşımdakine tamamen yaslanayim kendim keyfime bakayım düşüncesinde de değilim. Üzüldüm kısacası. Hatta anneme dedim ki sen yarin sabah git akşam gel yine yemeklerini yap diye. Annem gitti geldi. O akşam bize geldiginde çok yoruldum çok fenayım vs (hem evi bir kat temizlemis hem yemek yapmış) pert olmuş vaziyette geldi. Kendini bu kadar yormasaydin keske diyebildim sadece. Kendimi annemi zorluyor gibi hissetmeme neden oldu bütün bunlar. Bu akşam üstü de çocuk çok sancilandi ağladı. Annem beni suçladı fazla besliyorsun diye ben de dedim ben ne bileyim beni uyar falan zaten dedim psikolojim iyi değil üstüme gelme. Ama üstüme geldi kendine gel falan... Bu yaşa kadar keyif ettin, gezdin tozdun artık bi çocuğun var saçma sapan düşünceleri bırak ağlama falan dedi. Bende beni anlamıyorsun dedim patladım. Sözlerinin beni tetikledigini söyledim yarın git evine dedim, insan daha bir hafta olmuş gitmekten bahseder mi dedim. Yukarıda yazdıklarımı sitem ettim o da ağladı. Eşim sakinleştirmeye calisti kaos çıktı resmen. Bir de bana çok bencilsin, bencillikten annelige alisamiyorsun dedi. Eşime bunu doktora götür dedi.

Şunu söyleyeyim ben hamile kalınca annem kendisi dedi seni yalnız tek birakmicam, ben lohusaliklarimda hep tek kaldım sana yasatmicam dedi.

Bende sizin gibiydim ama alışıyorsunuz. Bundan sonra hayatımız bu şekilde kolay değil tabikide ama inanın insan alışıyor.

superstar3 .!.:

Herkese merhaba,

Yeni doğum yaptım. Bebeğim 13 günlük henüz. Annem yanımda, eşim yanımda. Eşimin babalık izni geçen bitti. Yani desteğim var.

Sorun şu ben anneliğe alışamadım. Yani yeni hayatıma alışamadım. Çocukluktan bu yana özgür yetiştim 34 yaşında anne oldum. Birden bire çocuklu hayat ağır geldi.

Bebeğimi çok seviyorum, uyuyunca telefondan resimlerine bakıyorum. Emzirmeyi çok seviyorum. Yalnız çocuk uzun süre ağlar bir sorunu olursa çöküyorum çünkü ben neden ağladığını anlamıyorum annem anlıyor susturabiliyor ama ben zorlanıyorum. Annem bana anlatıyor söyle olursa böyle yap şuraya dikkat et vs. Ama sanki ben aptal gibiyim çocuk ağladığında, panik de oluyorum. Dayanamıyorum ben de ağlıyorum. Bebeğim bazen rahat bazen zor oluyor bebek sonuçta.

Şu yaşıma kadar bebeklerle zaman geçirmiş değilim. Alt almayı gaz çıkarma tekniklerini vs yeni öğrendim. Ama şu iki gündür fazla memede kalmaya başladı, uykuya dalma suresi uzadı vs. Bazı geceler annemin uyuması için sadece ben ilgileniyorum anneme üzülüyorum tansiyon hastası farklı hastalıkları var pek sağlıklı bir insan değil buna ragmen maasallah.

Uzun lafin kisasi bebegime bakmakta kendimi yetersiz hissediyorum, ağlamasına tahammül edemiyorum ben de ağlıyorum bebegime üzülüp. Annem gidince ne yapacağım kaygısı yaşayip ağlıyorum. Bakamayacak gibi hissediyorum. Eski hayatimi cok özlüyorum. Bebek rahatsa bu kaygılarım azalıyor. Annem sen bize gelirsin diyor aynı ildeyiz. Ama nereye kadar? Kendi göbeğimi kendim kesip bir an önce yeni hayatıma ve bebegime alışmak istiyorum. Eğer böyle olduğunu bilseydim çocuk yapmazdım her halde. Ama iyi ki de var yavrum. Psikoloğa gitmeyi arzuluyorum fakat emzirdigim için gitmek istemiyorum

Şarkıda söylendiği gibi...

Ne böyle senle ne de sensiz
Yazık yaşanmıyor çaresiz...

Genişletmek için tıkla...

Bu forumdan öğrendiğim şeylerden biri de geç evlenenler evliliğe,geç anne olanlar bebeklere alışamıyor .
Eski günlerinizi sürekli düşünmeyin artık,bebeğinizle yaşayacağınız çok güzel günleri hayal edin.Evet zor ama geçip gidiyor inanın. Yardımsız üç kolik bebek büyüttüm, şimdi sorsanız hayal meyal hatırladığım zorluklar.Çocuklarıma baktıkça hep şükredip iyi ki diyorum sürekli.

Hepsi geçecek zamanla öyle iyi anlayacaksınız ki birbirinizi bir bakış yetecek herşey için.Ilk çocuklarda acemilik illaki oluyor.Ilk zaman hem en hemen herkes bir kaos yaşıyor.Ama şöyle düsünün bizim fıtratımızda var kadınlara bahşedilmiş en güçlü duygu annelik.Kimse yardım etmesse bile biraz içgüdü biraz araştırma sorup ögrenme derken en zor ilk dönem geçip gidiyor.Hele 3 aylık dönemi hafif gülmeler tanımalar ses çikaŕmalar başlasın.Yeterki gerektiğinde yardım isteyin ve mükemmel olmaya çalışmayın.Hayırlı olsun bebişiniz güzellikler getirsin hayatınıza

Yeni doğum yaptınız, bu kaygıların hepsi çok normal. İnanıyorum ki zamanla alışacak ve çok iyi bir anne olacaksınız

Bu günler öyle bir geçecek ki şaşırıp kalacak, hatta özleyeceksiniz. 38 yaşında anne olmuş biri olarak bildiriyorum, hayatımda bir bebeği kucağıma bile almamıştım. Değil alt değiştirmek nasıl tutulur bilmiyordum. Annenizin desteği çok kıymetli, siz de benim gibi şanslı annelerdensiniz. Kızım 2 yaşında hala annemin desteğini alıyorum,çünkü çalışıyorum.
Annelik bebek doğduğu gibi yüklenmiyor, en azından bana yüklenmedi. Ama onun büyüdüğüne tanık oldukça, hele size tepki verdiğini gördükçe öyle bir şey oluyor ki böyle tarifi yok o duygunun. Tüm dünya bir yana o bir yana oluyor. Sizi bütün gün sinir hastası etse de gece uyuduğunda uyansa da yine çıldırtsa diye bekleyeceğiniz günler gelecek.
Psikoloğa gitmekten çekinmeyin. İlaç kullanmasanız bile bazen öyle noktadan dokunuyor ki hayatınıza ilaca gerek kalmıyor.

modinas .!.:

Bu forumdan öğrendiğim şeylerden biri de geç evlenenler evliliğe,geç anne olanlar bebeklere alışamıyor .
Eski günlerinizi sürekli düşünmeyin artık,bebeğinizle yaşayacağınız çok güzel günleri hayal edin.Evet zor ama geçip gidiyor inanın. Yardımsız üç kolik bebek büyüttüm, şimdi sorsanız hayal meyal hatırladığım zorluklar.Çocuklarıma baktıkça hep şükredip iyi ki diyorum sürekli.

Genişletmek için tıkla...

Buna ben de katılıyorum bir de rahat yasadiysaniz ve benim gibi dayanıksız yapıda bir insansanız daha zor oluyor.

kalbimegedekaldi .!.:

Bu günler öyle bir geçecek ki şaşırıp kalacak, hatta özleyeceksiniz. 38 yaşında anne olmuş biri olarak bildiriyorum, hayatımda bir bebeği kucağıma bile almamıştım. Değil alt değiştirmek nasıl tutulur bilmiyordum. Annenizin desteği çok kıymetli, siz de benim gibi şanslı annelerdensiniz. Kızım 2 yaşında hala annemin desteğini alıyorum,çünkü çalışıyorum.
Annelik bebek doğduğu gibi yüklenmiyor, en azından bana yüklenmedi. Ama onun büyüdüğüne tanık oldukça, hele size tepki verdiğini gördükçe öyle bir şey oluyor ki böyle tarifi yok o duygunun. Tüm dünya bir yana o bir yana oluyor. Sizi bütün gün sinir hastası etse de gece uyuduğunda uyansa da yine çıldırtsa diye bekleyeceğiniz günler gelecek.
Psikoloğa gitmekten çekinmeyin. İlaç kullanmasanız bile bazen öyle noktadan dokunuyor ki hayatınıza ilaca gerek kalmıyor.

Genişletmek için tıkla...

Kendimi teselli ediyorum çoğu kadın bunu yasiyor geçiyor diye. Haklısınız ilaçsız da halledilir kendimi biraz daha deneyip baş edemezsem direkt psikolog

TozsuzPembe .!.:

Hepsi geçecek zamanla öyle iyi anlayacaksınız ki birbirinizi bir bakış yetecek herşey için.Ilk çocuklarda acemilik illaki oluyor.Ilk zaman hem en hemen herkes bir kaos yaşıyor.Ama şöyle düsünün bizim fıtratımızda var kadınlara bahşedilmiş en güçlü duygu annelik.Kimse yardım etmesse bile biraz içgüdü biraz araştırma sorup ögrenme derken en zor ilk dönem geçip gidiyor.Hele 3 aylık dönemi hafif gülmeler tanımalar ses çikaŕmalar başlasın.Yeterki gerektiğinde yardım isteyin ve mükemmel olmaya çalışmayın.Hayırlı olsun bebişiniz güzellikler getirsin hayatınıza

Genişletmek için tıkla...

Aminn çok teşekkür ediyorum

superstar3 .!.:

Kendimi teselli ediyorum çoğu kadın bunu yasiyor geçiyor diye. Haklısınız ilaçsız da halledilir kendimi biraz daha deneyip baş edemezsem direkt psikolog

Genişletmek için tıkla...

Psikoloğa emzirirken de gidebilirsiniz. İlaç yazan psikatrlar bu arada. Aynı yollardan geçiyoruz galiba hepimiz. Büyüsün daha iyi hissedeceksiniz. Son olarak bebeğinizi güle güle büyütün.

Daha kirkiniz çıkmadı bu dusunceleriniz bütün annelerde var.ben iki çocuklu olmama rağmen hala alisamadimbuyuk kızım 9 küçük kızım bir yaşında ve beni o kadar yoruyorlar ki anlatamam.insan neleri neleri unutuyor bu günlerde geçecek.ben keşke kızım biraz daha geç büyüde diyorum çok tatlı

superstar3 .!.:

Buna ben de katılıyorum bir de rahat yasadiysaniz ve benim gibi dayanıksız yapıda bir insansanız daha zor oluyor.

Genişletmek için tıkla...

Rahat yaşamayan mi var artık?

Aysenimi .!.:

Rahat yaşamayan mi var artık?

Genişletmek için tıkla...

anne babası çalıştığı ve kimseleri olmayan bir büyükşehirde giriş düzeyi memurlar oldukları için
kendisinden 2 yaş küçük ikiz kardeşlerine çoğu zaman bakıcılık yapan
yemeklerini yediren, parka götüren, anne babası gelene kadar evde eğleyen bu arada kendi ödevlerini de kendi kendine yapan

sonra da memlekete taşındıları için tarla bahçe köy işini yapan, eken biçen kuzenim var. hem okuyor hem tarla suluyor.

18 yaşında bu çocuk. ve böyle onlarca kuzenim, tanıdığım var yani. üniversite sınavına giriyor bu sene. kazanırsa (ki kazanır) gibip başka bir şehirde kendi başına okuyacak.

bir de erkek bu. şimdi versen çok güzel bebek de bakar, bizdeki çoğu erkek bakar, some kabalık aile facts.

herkes annesi babası peşinde koşturarak, şımartılarak, izole halde vs. büyümüyor.

Aysenimi .!.:

Rahat yaşamayan mi var artık?

Genişletmek için tıkla...

Tabiki var

superstar3 .!.:

Herkese merhaba,

Yeni doğum yaptım. Bebeğim 13 günlük henüz. Annem yanımda, eşim yanımda. Eşimin babalık izni geçen bitti. Yani desteğim var.

Sorun şu ben anneliğe alışamadım. Yani yeni hayatıma alışamadım. Çocukluktan bu yana özgür yetiştim 34 yaşında anne oldum. Birden bire çocuklu hayat ağır geldi.

Bebeğimi çok seviyorum, uyuyunca telefondan resimlerine bakıyorum. Emzirmeyi çok seviyorum. Yalnız çocuk uzun süre ağlar bir sorunu olursa çöküyorum çünkü ben neden ağladığını anlamıyorum annem anlıyor susturabiliyor ama ben zorlanıyorum. Annem bana anlatıyor söyle olursa böyle yap şuraya dikkat et vs. Ama sanki ben aptal gibiyim çocuk ağladığında, panik de oluyorum. Dayanamıyorum ben de ağlıyorum. Bebeğim bazen rahat bazen zor oluyor bebek sonuçta.

Şu yaşıma kadar bebeklerle zaman geçirmiş değilim. Alt almayı gaz çıkarma tekniklerini vs yeni öğrendim. Ama şu iki gündür fazla memede kalmaya başladı, uykuya dalma suresi uzadı vs. Bazı geceler annemin uyuması için sadece ben ilgileniyorum anneme üzülüyorum tansiyon hastası farklı hastalıkları var pek sağlıklı bir insan değil buna ragmen maasallah.

Uzun lafin kisasi bebegime bakmakta kendimi yetersiz hissediyorum, ağlamasına tahammül edemiyorum ben de ağlıyorum bebegime üzülüp. Annem gidince ne yapacağım kaygısı yaşayip ağlıyorum. Bakamayacak gibi hissediyorum. Eski hayatimi cok özlüyorum. Bebek rahatsa bu kaygılarım azalıyor. Annem sen bize gelirsin diyor aynı ildeyiz. Ama nereye kadar? Kendi göbeğimi kendim kesip bir an önce yeni hayatıma ve bebegime alışmak istiyorum. Eğer böyle olduğunu bilseydim çocuk yapmazdım her halde. Ama iyi ki de var yavrum. Psikoloğa gitmeyi arzuluyorum fakat emzirdigim için gitmek istemiyorum

Şarkıda söylendiği gibi...

Ne böyle senle ne de sensiz
Yazık yaşanmıyor çaresiz...

Genişletmek için tıkla...

psikolog zaten ilaç yazmayacak ki, emzirmeyle alakası nedir? online bile bi sürü psikolog var (ha iyisi var mı bilmiyorum ama gitmeyi düşünüyorsanız gidin, emzrimekle bir alakası yok.

sizin gibi çok anne var (benim çevremde yok ama varlar yani biliyoruz, duyup görüyoruz)

hepsi de maşallah adapte oluyor, büyüyor o çocuklar. bu günler de geçiyor.
biraz gevşemeye çalışın. korkmayın, öğrenilmeyecek bişey yok ki. birkaç hafta daha geçsin iyice eliniz alışır sonra önümüz yaz çıkartın gezin. arabasında uyusun. kendinizi sıkmayın.

ha ama gerçekten kendinizi çökmüş, dağılmış sürekli mutsuz ve yorgun hissederseniz yardım alma işini ciddiye alın belki lohusa depresyonu geçiriyorsunuzdur -şu an için bunu demem size (zaten bunu diyecek olan da ben değilim de) neyse, sizinki klasik yeni anne olma şaşkınlığı ve ben nasıl mükemmel çocuk yetişrtirecem ben yapamam ki duygusu gibi sanki. valla gayet olursunuz. neden olamayasınız. kendinize eziyet etmeyin.

superstar3 .!.:

Herkese merhaba,

Yeni doğum yaptım. Bebeğim 13 günlük henüz. Annem yanımda, eşim yanımda. Eşimin babalık izni geçen bitti. Yani desteğim var.

Sorun şu ben anneliğe alışamadım. Yani yeni hayatıma alışamadım. Çocukluktan bu yana özgür yetiştim 34 yaşında anne oldum. Birden bire çocuklu hayat ağır geldi.

Bebeğimi çok seviyorum, uyuyunca telefondan resimlerine bakıyorum. Emzirmeyi çok seviyorum. Yalnız çocuk uzun süre ağlar bir sorunu olursa çöküyorum çünkü ben neden ağladığını anlamıyorum annem anlıyor susturabiliyor ama ben zorlanıyorum. Annem bana anlatıyor söyle olursa böyle yap şuraya dikkat et vs. Ama sanki ben aptal gibiyim çocuk ağladığında, panik de oluyorum. Dayanamıyorum ben de ağlıyorum. Bebeğim bazen rahat bazen zor oluyor bebek sonuçta.

Şu yaşıma kadar bebeklerle zaman geçirmiş değilim. Alt almayı gaz çıkarma tekniklerini vs yeni öğrendim. Ama şu iki gündür fazla memede kalmaya başladı, uykuya dalma suresi uzadı vs. Bazı geceler annemin uyuması için sadece ben ilgileniyorum anneme üzülüyorum tansiyon hastası farklı hastalıkları var pek sağlıklı bir insan değil buna ragmen maasallah.

Uzun lafin kisasi bebegime bakmakta kendimi yetersiz hissediyorum, ağlamasına tahammül edemiyorum ben de ağlıyorum bebegime üzülüp. Annem gidince ne yapacağım kaygısı yaşayip ağlıyorum. Bakamayacak gibi hissediyorum. Eski hayatimi cok özlüyorum. Bebek rahatsa bu kaygılarım azalıyor. Annem sen bize gelirsin diyor aynı ildeyiz. Ama nereye kadar? Kendi göbeğimi kendim kesip bir an önce yeni hayatıma ve bebegime alışmak istiyorum. Eğer böyle olduğunu bilseydim çocuk yapmazdım her halde. Ama iyi ki de var yavrum. Psikoloğa gitmeyi arzuluyorum fakat emzirdigim için gitmek istemiyorum

Şarkıda söylendiği gibi...

Ne böyle senle ne de sensiz
Yazık yaşanmıyor çaresiz...

Genişletmek için tıkla...

Canım benim çok zor okadar iyi anlıyorumki seni ilk oğlumu doğurduğumda bende öyleydim herşey kabus gibiydi ve ağladığında sinirlerim oynuyordu neden ağladığını bilememek ve uykusuzluk çok yıpratıyor insanı okadar zorduki 7 yıl bebek yapmadık. Şimdi hamileyim ama süpriz oldu ve çok tedirginim yaşayacağım şeyleri tekrar yaşıycak olmak beni çok tetikliyor endişeleniyorum ama içimi rahatlatan şey bunlarım geçiceğini artık biliyorum.

Mesela uyku sorunu emzirmeyi bırakınca yada gece beslenmesini bırakınca bitiyor (genelde 2 yaşta) .

Yürüyüp kendini kurtardığında peşinde koşamalar bitiyor

Yemek yemeği öğrenince beslenme derdi bitiyor kendi yiyor

Falan filan işte geçicek yani hepsi geçicek çok zor biliyorum ama geçiceğni bil

superstar3 .!.:

Herkese merhaba,

Yeni doğum yaptım. Bebeğim 13 günlük henüz. Annem yanımda, eşim yanımda. Eşimin babalık izni geçen bitti. Yani desteğim var.

Sorun şu ben anneliğe alışamadım. Yani yeni hayatıma alışamadım. Çocukluktan bu yana özgür yetiştim 34 yaşında anne oldum. Birden bire çocuklu hayat ağır geldi.

Bebeğimi çok seviyorum, uyuyunca telefondan resimlerine bakıyorum. Emzirmeyi çok seviyorum. Yalnız çocuk uzun süre ağlar bir sorunu olursa çöküyorum çünkü ben neden ağladığını anlamıyorum annem anlıyor susturabiliyor ama ben zorlanıyorum. Annem bana anlatıyor söyle olursa böyle yap şuraya dikkat et vs. Ama sanki ben aptal gibiyim çocuk ağladığında, panik de oluyorum. Dayanamıyorum ben de ağlıyorum. Bebeğim bazen rahat bazen zor oluyor bebek sonuçta.

Şu yaşıma kadar bebeklerle zaman geçirmiş değilim. Alt almayı gaz çıkarma tekniklerini vs yeni öğrendim. Ama şu iki gündür fazla memede kalmaya başladı, uykuya dalma suresi uzadı vs. Bazı geceler annemin uyuması için sadece ben ilgileniyorum anneme üzülüyorum tansiyon hastası farklı hastalıkları var pek sağlıklı bir insan değil buna ragmen maasallah.

Uzun lafin kisasi bebegime bakmakta kendimi yetersiz hissediyorum, ağlamasına tahammül edemiyorum ben de ağlıyorum bebegime üzülüp. Annem gidince ne yapacağım kaygısı yaşayip ağlıyorum. Bakamayacak gibi hissediyorum. Eski hayatimi cok özlüyorum. Bebek rahatsa bu kaygılarım azalıyor. Annem sen bize gelirsin diyor aynı ildeyiz. Ama nereye kadar? Kendi göbeğimi kendim kesip bir an önce yeni hayatıma ve bebegime alışmak istiyorum. Eğer böyle olduğunu bilseydim çocuk yapmazdım her halde. Ama iyi ki de var yavrum. Psikoloğa gitmeyi arzuluyorum fakat emzirdigim için gitmek istemiyorum

Şarkıda söylendiği gibi...

Ne böyle senle ne de sensiz
Yazık yaşanmıyor çaresiz...

Genişletmek için tıkla...

ayy şuan size sarılmak isterdim çünkü aynı yollardan geçtim hem de cok yakın zamanda. bebeğim 5bucuk aylık. ilk zamanlar o kadar toydum ki bebeğimin gazını dahi cıkartamazdım tutamazdım altını alamazdım. geceleri aglardı uyku bi taraftan bebeğini uyutma çabası bi yandan. benimde annem destekti ama insan yine de cok zorlanıyor zaten kişiden kişiye değişir bu durum. ama şöyle söyleyeyim zaman geçtikçe bebeğine alışıyosun, ihtiyaçlarını anlayıp giderebildiğinde,beraber dışarıya çıkabildiğinde “tamam ben oldum galiba” diyosun. o cesaret seni anne gibi hissettiriyor.

ve şunu söyleyeyim ilk zamanlar bebeğim çok ağlardı zaten saat başı emzirmek gerekiyor çok kaka yapıyorlar vs vs ama ne zaman 40ı çıktı düzene koydum herşeyi. mesela uyku saatlerini bilmiyodum başta. saat 19:00-20:00 arası kesinlikle gece uykusuna gecmeli. 2 saatte bir emzirin gazını cıkartın gazını cıkarmasa dahi 15 dk tutun kucagınızda. herşey gececek ve alışacaksınız. ben işe dahi başlayamam sanıyodum şu an çalışıyorum .

Mangetsu .!.:

Canım benim çok zor okadar iyi anlıyorumki seni ilk oğlumu doğurduğumda bende öyleydim herşey kabus gibiydi ve ağladığında sinirlerim oynuyordu neden ağladığını bilememek ve uykusuzluk çok yıpratıyor insanı okadar zorduki 7 yıl bebek yapmadık. Şimdi hamileyim ama süpriz oldu ve çok tedirginim yaşayacağım şeyleri tekrar yaşıycak olmak beni çok tetikliyor endişeleniyorum ama içimi rahatlatan şey bunlarım geçiceğini artık biliyorum.

Mesela uyku sorunu emzirmeyi bırakınca yada gece beslenmesini bırakınca bitiyor (genelde 2 yaşta) .

Yürüyüp kendini kurtardığında peşinde koşamalar bitiyor

Yemek yemeği öğrenince beslenme derdi bitiyor kendi yiyor

Falan filan işte geçicek yani hepsi geçicek çok zor biliyorum ama geçiceğni bil

Genişletmek için tıkla...

İnşallah yaşamazsın canım. Şimdi daha tecrubelisin bir tane büyütmüşsün. Allah sağlıkla kucağına almayı nasip etsin.

Evet geçecek biliyorum bir an önce geçmesini diliyorum. Mesajin beni çok rahatlattı teşekkür ediyorum.

miniminimom .!.:

ayy şuan size sarılmak isterdim çünkü aynı yollardan geçtim hem de cok yakın zamanda. bebeğim 5bucuk aylık. ilk zamanlar o kadar toydum ki bebeğimin gazını dahi cıkartamazdım tutamazdım altını alamazdım. geceleri aglardı uyku bi taraftan bebeğini uyutma çabası bi yandan. benimde annem destekti ama insan yine de cok zorlanıyor zaten kişiden kişiye değişir bu durum. ama şöyle söyleyeyim zaman geçtikçe bebeğine alışıyosun, ihtiyaçlarını anlayıp giderebildiğinde,beraber dışarıya çıkabildiğinde “tamam ben oldum galiba” diyosun. o cesaret seni anne gibi hissettiriyor.

ve şunu söyleyeyim ilk zamanlar bebeğim çok ağlardı zaten saat başı emzirmek gerekiyor çok kaka yapıyorlar vs vs ama ne zaman 40ı çıktı düzene koydum herşeyi. mesela uyku saatlerini bilmiyodum başta. saat 19:00-20:00 arası kesinlikle gece uykusuna gecmeli. 2 saatte bir emzirin gazını cıkartın gazını cıkarmasa dahi 15 dk tutun kucagınızda. herşey gececek ve alışacaksınız. ben işe dahi başlayamam sanıyodum şu an çalışıyorum .

Genişletmek için tıkla...

İçimi ferahlattiniz, aynı yollardan geçenler anlar birbirini. Lohusalik hali de var tabi kendimi çok güçsüz hissediyorum. Bir de yorulup üzüldüğümde üşüme titreme vuruyor geceleri ateş basmasiyla. Güçlü ve kararlı bir şekilde kendime telkinler vererek ayakta duruyorum şimdi. Bir de bebeğimin kokusu bana muhtacligi ayakta tutuyor. Minnacık balım benim. Annen iyileşecek diyorum.