Herkese merhaba,
Yeni doğum yaptım. Bebeğim 13 günlük henüz. Annem yanımda, eşim yanımda. Eşimin babalık izni geçen bitti. Yani desteğim var.
Sorun şu ben anneliğe alışamadım. Yani yeni hayatıma alışamadım. Çocukluktan bu yana özgür yetiştim 34 yaşında anne oldum. Birden bire çocuklu hayat ağır geldi.
Bebeğimi çok seviyorum, uyuyunca telefondan resimlerine bakıyorum. Emzirmeyi çok seviyorum. Yalnız çocuk uzun süre ağlar bir sorunu olursa çöküyorum çünkü ben neden ağladığını anlamıyorum annem anlıyor susturabiliyor ama ben zorlanıyorum. Annem bana anlatıyor söyle olursa böyle yap şuraya dikkat et vs. Ama sanki ben aptal gibiyim çocuk ağladığında, panik de oluyorum. Dayanamıyorum ben de ağlıyorum. Bebeğim bazen rahat bazen zor oluyor bebek sonuçta.
Şu yaşıma kadar bebeklerle zaman geçirmiş değilim. Alt almayı gaz çıkarma tekniklerini vs yeni öğrendim. Ama şu iki gündür fazla memede kalmaya başladı, uykuya dalma suresi uzadı vs. Bazı geceler annemin uyuması için sadece ben ilgileniyorum anneme üzülüyorum tansiyon hastası farklı hastalıkları var pek sağlıklı bir insan değil buna ragmen maasallah.
Uzun lafin kisasi bebegime bakmakta kendimi yetersiz hissediyorum, ağlamasına tahammül edemiyorum ben de ağlıyorum bebegime üzülüp. Annem gidince ne yapacağım kaygısı yaşayip ağlıyorum. Bakamayacak gibi hissediyorum. Eski hayatimi cok özlüyorum. Bebek rahatsa bu kaygılarım azalıyor. Annem sen bize gelirsin diyor aynı ildeyiz. Ama nereye kadar? Kendi göbeğimi kendim kesip bir an önce yeni hayatıma ve bebegime alışmak istiyorum. Eğer böyle olduğunu bilseydim çocuk yapmazdım her halde. Ama iyi ki de var yavrum. Psikoloğa gitmeyi arzuluyorum fakat emzirdigim için gitmek istemiyorum
Şarkıda söylendiği gibi...
Ne böyle senle ne de sensiz
Yazık yaşanmıyor çaresiz...
KONUYA EK OLARAK
Konumda yazmayı unutmuşum. Bir de annemin bir sözü beni cokertti endisemi tavan yaptirdi daha 8. gündü sanırım. Gitmeyi dillendirmeye başladı bayrama kadar kalacak biliyorum ama onun erkenden dillendirmesi işte babanla kardeşin evde perişan oldu. Baban bana direkt diyemiyormus ama aç kalmışlar şöyle böyle. Ben çok üzüldüm şöyle ki onlarda haklı onların hali beni üzdü annem sağlıklı bir kadın değil onun yorgunluğunu görüp üzülüyorum. Şöyle gamsız bir insan değilim karşımdakine tamamen yaslanayim kendim keyfime bakayım düşüncesinde de değilim. Üzüldüm kısacası. Hatta anneme dedim ki sen yarin sabah git akşam gel yine yemeklerini yap diye. Annem gitti geldi. O akşam bize geldiginde çok yoruldum çok fenayım vs (hem evi bir kat temizlemis hem yemek yapmış) pert olmuş vaziyette geldi. Kendini bu kadar yormasaydin keske diyebildim sadece. Kendimi annemi zorluyor gibi hissetmeme neden oldu bütün bunlar. Bu akşam üstü de çocuk çok sancilandi ağladı. Annem beni suçladı fazla besliyorsun diye ben de dedim ben ne bileyim beni uyar falan zaten dedim psikolojim iyi değil üstüme gelme. Ama üstüme geldi kendine gel falan... Bu yaşa kadar keyif ettin, gezdin tozdun artık bi çocuğun var saçma sapan düşünceleri bırak ağlama falan dedi. Bende beni anlamıyorsun dedim patladım. Sözlerinin beni tetikledigini söyledim yarın git evine dedim, insan daha bir hafta olmuş gitmekten bahseder mi dedim. Yukarıda yazdıklarımı sitem ettim o da ağladı. Eşim sakinleştirmeye calisti kaos çıktı resmen. Bir de bana çok bencilsin, bencillikten annelige alisamiyorsun dedi. Eşime bunu doktora götür dedi.
Şunu söyleyeyim ben hamile kalınca annem kendisi dedi seni yalnız tek birakmicam, ben lohusaliklarimda hep tek kaldım sana yasatmicam dedi.